Πρέπει να εξομολογηθώ κάτι… Τον Christian Bale δεν τον ακολουθώ. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν περιμένω πώς και πώς την επόμενη ταινία του. Κι όμως: έχω δει όλες του τις κινηματογραφικές περιπέτειες και καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Στο πόσο μοναδικός είναι. Βλέπω την ταινία, την ξεχνάω και πάω παρακάτω.

Εξομολόγηση δεύτερη: αγαπώ της βιογραφίες. Και σαν είδος με πληγώνει. Αρκετά. Είναι σαν η περισσότεροι κινηματογραφιστές να μην μπορούν να συλλάβουν τον χαρακτήρα που βρίσκεται στο κέντρο.

Και μέσα στο 2018, βγήκε το “Vice”… Μία ταινία αρκετή για να με κάνει να ελπίζω ξανά. Και στον Bale, και στις βιογραφίες.

Η ταινία μιλάει για τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος διετέλεσε CEO εταιρείας πετρελαίου και επίσης ήταν και υπέρμαχος των βασανιστηρίων. Ο Dick Cheney, ήταν ουσιαστικά ο πρόεδρος πίσω από τον, τον George W. Bush, όπου εδώ τον βλέπουμε από τον Sam Rockwell.

To “Vice” ξεφεύγει από την φόρμα της κινηματογραφικής βιογραφίας, που πάνω κάτω ξέρεις που θα εστιάσει: Θα κάνει μπρος-πίσω στο χρόνο, θα φτάσει σε ένα κρεσέντο χαρακτήρα, άντε να σου δείξει και ότι ο χαρακτήρας που μας ενδιαφέρει κάνει την προσωπική του διαδρομή, και τίτλοι τέλους. Κι όμως: το “Vice” ξεφεύγει σχεδόν από όλα αυτά. Από την αρχή ακούς την αφήγηση από τον Michael Moore, καιη πρώτη αίσθηση είναι σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ του BBC, στο οποίο θα δεις δραματοποιημένα τα συμβάντα που σου περιγράφουν. Δεν το θες έτσι; Η ταινία είναι σαν να παρακολουθείς ένα κωμικό Ted-Talk. Και μπορεί η προηγούμενη ταινία του Adam McKay, το “The Big Short”, να τον καθιέρωσε ως έναν σύγχρονο σατιρικό σκηνοθέτη και συγγραφέα, το “Vice” είναι η ταινία που τον καθιερώνει σαν τολμήρο σκηνοθέτη.

Η περίεργη δομή του McKay δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς πολλά από τα σημεία της ταινίας δεν γνωρίζει καν ο ίδιος αν ισχύουν. Άλλωστε στην αρχή της ταινίας το δηλώνει: “Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Ή έστω αυτά που μπορούσαμε να βρούμε, γιατί ο Dick Cheney ήταν ένας από τους πιο μυστικοπαθείς πολιτικούς της ιστορίας. We did our fucking best”. Σε δύο σκηνές μας έκανε να απορήσουμε με αυτό που βλέπουμε. Στη μία o Cheney και η Lynne (Amy Adams) ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους, συζητούν να φανερή σεξουαλική διάθεση, τα λόγια του όμως προέρχονται από τον Σαίξπηρ, σε μία σκηνή που ο McKay προσπαθεί να μας πείσει για τα μεγέθη της σχέσεις αυτών των δύο. Σε μία άλλη, ο Cheney βρίσκεται σε ένα εστιατόριο, με την ομάδα του, με την οποία σκοπεύει να διοικήσει πίσω από των Bush, και το γκαρσόνι (Alfred Molina) τους εξηγεί το μενού, το  οποίο περιλαμβάνει διάφορες μορφές βασανιστηρίων, με όλα αυτά να είναι αντίθετα στο πρωτόκολλο της Γενεύης. Η απάντηση του Cheney; “Θα τα πάρουμε όλα”. Σε μία τρίτη σκηνή, στα μισά της ταινίας, πέφτουν τίτλοι τέλους, σαν το γεγονός ότι δεν πήρε τον χρίσμα των Ρεπουμπλικανών να ήταν το φινάλε του. Ένα τηλεφώνημα αργότερα, και η ταινία συνεχίζει κανονικά.

Γιατί όμως την αποκαλώ τρομακτική στον τίτλο; Η ταινία δείχνει έναν άνθρωπο σκληρό, και πολιτικά απαθή. Όταν όλος ο κόσμος έμεινε στήλη άλατος με τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου, εκείνος είδε μία χρυσή ευκαιρία. Δημιούργησε την προπαγάνδα που πάντα ήθελε, ξεκίνησε να παίζει ένα παιχνίδι στο οποίο έπαιζε όλος ο κόσμος, αλλά μόνο εκείνος ήξερε τους κανόνες, βρήκε την ευκαιρία να κάνει πόλεμο στο Ιράκ και εξαιτίας του εξολοθρεύτηκε ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς των ΗΠΑ: ο Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι μια τρομακτική ιστορία, της οποίας της προεκτάσεις τις ζούμε και σήμερα. Την επόμενη φορά που θα σου κάνουν εξονυχιστικό έλεγχο σε αεροδρόμιο, να θυμάσαι: γίνεται εξαιτίας του Dick Cheney.

Κλείνοντας ας απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα: Μετά την Χρυσή Σφαίρα, ο Bale θα πάρει και το oscar Α’ Ανδρικού; Η απάντηση είναι εύκολη: Ναι, και πρέπει. Δες το “Vice” και θα καταλάβεις το γιατί.