Το «The Waiter» είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Στηβ Κρικρή.  Για τον σκηνοθέτη παρόλο που πρόκειται για μια ταινία μυστηρίου, θίγει ένα ευρύτερο υπαρξιακό ζήτημα: Το πως ένας κλειστός άνθρωπος που ζει στην ασφάλεια του μικρόκοσμου του μπορεί να επηρεαστεί από ένα ακραίο γεγονός όπως ένας φόνος ή ένας έρωτας και αντίστοιχα να αλλάξει. Η αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας προέκυψε από ένα γεγονός που βίωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όταν ζούσε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, όπου έγινε μία δολοφονία στο απέναντι του διαμέρισμα.

Ο Ρένος (Άρης Σερβετάλης) είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος. Ζει ευχαριστημένος μέσα στο μικρόκοσμο του. Δε σκέφτεται να αλλάξει κάτι στη ζωή του, δεν έχει τάσεις φυγής. Το πάθος του είναι να μελετά φυτολογία για να φροντίζει τα φυτά με τα οποία έχει γεμίσει το σπίτι του και να ζωγραφίζει. Φαίνεται να έχει πολλές γνώσεις για διάφορα (φαινομενικά) άσχετα πράγματα. Είναι οι γνώσεις αυτές που ωθούν το σερβιτόρο και φίλο του να τον ρωτήσει «Σου αρέσει που είσαι σερβιτόρος; Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ να κάνεις κάτι διαφορετικό;»           « Αυτό ξέρω να κάνω, το κάνω όλη μου τη ζωή», απαντάει ο Ρένος. Η ρουτίνα της επανάληψης τον απελευθερώνει από την αγωνία της αναζήτησης.

Το αναπάντεχο που έρχεται στη ζωή του Ρένου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Ο γείτονάς του εξαφανίζεται μυστηριωδώς και στο διαμέρισμα του εγκαθίσταται ένας αρκετά περίεργος τύπος(Γιάννης Στάνκογλου), ο οποίος φαίνεται να σχετίζεται με την εξαφάνιση. Ο Ρένος αντιλαμβάνεται άμεσα ότι ο γείτονας του είναι νεκρός αλλά δεν αντιδρά, ίσως επειδή το σοκ της πληροφορίας αυτής ήταν μεγάλο. Η καθημερινότητα του παίρνει μια ακόμα πιο περίεργη τροπή, καθώς ο φαινόμενος ως δράστης αναπτύσσει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνον. Οι δύο πρωταγωνιστές αποτελούν το«στοιχείο κλειδί» της ταινίας. Ο Στάνκογλου ενσαρκώνει απίστευτα το πορτραίτο ενός ψυχοπαθή δολοφόνου ενώ Σερβετάλης ερμηνεύει το ρόλο ενός αγχωμένου ανθρώπου που βρέθηκε στο λάθος μέρος, στη λάθος στιγμή.

Αγχωτικό φιλμ σε όλη τη διάρκεια του, κυρίως όσο πλησιάζει το τέλος. Οι ήρωες δεν μιλούν πολύ, οι διάλογοι τους είναι λακωνικοί, γεγονός που προσδίδει επιπλέον μυστήριο στην υπόθεση. Η ταινία έχει χαρακτηριστεί  ως φιλμ νουάρ αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ έχει χαρακτηριστικά που θα την κατέτασσαν στο είδος, η εκτέλεση της είναι αρκετά ιδιαίτερη.

Τελικά ο Ρένος ως ήρεμη δύναμη αντιμετωπίζει το δράστη. Χρειάζεται πολύ χρόνο και  αρκετό κουράγιο για να το κάνει αλλά τα καταφέρνει.  Ίσως οι αργές αλλά μεθοδικές του κινήσεις για τη διαχείριση της κατάστασης να εκφράζουν το πόσο περισσότερο ταυτίζεται με τη φύση παρά με τους ανθρώπους. Είναι τόσο δεμένος με τη φύση που λειτουργεί όπως αυτή. Παίρνει το χρόνο του για να δράσει.