Βρισκόμαστε στη Νέα Αγγλία, κάπου στο 1890. Δύο φαροφύλακες φτάνουν σε ένα απομακρυσμένο νησάκι, για έναν μήνα απομόνωσης και συντήρησης. Αλλά μαζί με αυτούς, φτάνουν και κάποια μυστήρια. Και οι δύο άντρες έχουν μυστικά. Περίεργα θεάματα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους, μαζί με παραισθήσεις. Όταν η ανακούφιση όμως δεν έρχεται, η σύνδεσή τους με την πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο χαλαρή.

Αυτή είναι με μία παράγραφο η υπόθεση του “The Lighthouse”, της επόμενης ταινίας του Robert Eggers, μετά το σκοτεινό και στοιχειωτικό “The VVitch”. O παλιά-καραβάνα φαροφύλακας Thomas Wake, (Willem Dafoe), ξεκινάει την δράση, με την αφήγηση του πώς ο προηγούμενος φαροφύλακας τρελάθηκε, επειδή “κάτι είχε το φως”. Ο νέος όμως, Ephraim Winslow (Robert Pattinson), είναι η κλασική περίπτωση του δεν σε πιστεύω.

Ο Φάρος, από μόνος του είναι σαν την ίδια την ιστορία που αφηγούνται οι πρωταγωνιστές του. Στο σήμερα θα την έλεγες creepypasta. Παλιότερα, ιστορίες ναυτικών. Από εκείνες που τις αφηγούνται οι παλιότεροι, χωρίς όμως ποτέ κανείς να ξέρει από που ξεκίνησαν, ή αν έχουν δόση αλήθειας.

Κι όπως κανείς θα περίμενε, πάντα σε αυτές τις ιστορίες, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα του τι ακούς, ή τι βλέπεις, στην συγκεκριμένη περίπτωση.Οι επιλογές σου είναι μονόδρομος. Ή δεν θα ασχοληθείς, ή θα αφεθείς στο φως. Και στις δύο περιπτώσεις, η ταινία δεν θα σε αφήσει. Ούτε να μην ασχοληθείς, αλλά ούτε και να αφεθείς. Και καλά κάνει…

Η ιδέα είναι απλή. Ένα μέρος, δύο χαρακτήρες με σαφέστατες αρμοδιότητες. Ο παλιός είναι αλλιώς και είναι αυτός που πρέπει να συντηρήσει τον φάρο. Ο νέος είναι ωραίος, και πρέπει να κάνει όλη την άλλη χαμαλοδουλειά. Simple enough.

Δημιουργούν ένα παράξενο δίδυμο, το οποίο από την αρχή καταλαβαίνεις ότι κάθε πλευρά έχει τα θέματά της. Ο Winslow προσπαθεί από κάτι να ξεφύγει. Ο Wake είναι πιο φλογερός σαν χαρακτήρας, η έννοια της παρωδίας ενός θαλασσόλυκου. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν. Αλλά εδώ που τα λέμε, ποιος σου το ζήτησε άλλωστε;

Κι ας μην ξεχνάμε τον σημαντικότερο χαρακτήρας της ταινίας. Τους γλάρους. Δεν βρίσκονται εκεί τυχαία. Τίποτα δεν βρίσκεται τυχαία στο “Φάρο”.

Οι γλάροι σύμφωνα με την παράδοση των ναυτικών, κουβαλούν μαζί τους τις ψυχές των ναυτικών.

Και κάπου εδώ, ξεκινά μία καταιγίδα. Καιρική στην αρχή. Χαρακτήρων όμως στη συνέχεια. Ο Eggers αποφασίζει να παίξει με την αλλαγή δυναμικής των χαρακτήρων, οι οποίοι κάτι η απομόνωση, κάτι ο καιρός, κάτι η ρουτίνα, οδηγούνται αργά και σταθερά, στην τρέλα. Αρχίζουν να πίνουν περισσότερο. Να μιλάνε περισσότερο. Να σκέφτονται περισσότερο. Και να μαλώνουν περισσότερο. Και να δένονται περισσότερο. Συνέχεια, και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. “Η Βαρεμάρα κάνει του ανθρώπους εγκληματίες,” λέει ο Wake.

Και χωρίς να το καταλάβεις, ο Eggers κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Σε κάνει να μην καταλαβαίνεις τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Ο Pattinson αυνανίζεται με την ιδέα μιας γοργόνας. Ο Dafoe επικαλείται θεούς και βασιλιάδες για να καταραστεί τον Pattinsson. 2 απλά παραδείγματα για το τεράστιο WTF που είδαν τα μάτια μας.

Με άλλα λόγια, μιλάμε για μία βαθιά σουρεαλιστική ταινία, η οποία είναι όσο σκοτεινή είναι αστεία, και όσο τρομακτική είναι… είναι… Όχι δεν υπάρχει αναλογία σε αυτό.

Σε κάθε περίπτωση ο Φάρος, είναι μία κινηματογραφική εμπειρία που μόνο εύκολη δεν είναι. Τεχνικά, αρτιότατο. Από την κάμερα, μέχρι τα κάδρα, και από την φωτογραφία μέχρι το μοντάζ.

Ο σκοπός της ταινίας είναι να ακολουθήσεις το πόσο αποπροσανατολισμένοι είναι οι ήρωες. Και μπορεί το φινάλε να μην είναι το θεαματικό φινάλε που περιμένεις σαν λύση ενός ασπρόμαυρου μυστηρίου, αλλά όπως και κάθε τέτοια ιστορία, ο σκοπός δεν είναι το φινάλε.

Ο Φάρος είναι μία μελέτη πάνω στην ντροπή, την σεξουαλικότητα και την αντρική υπόσταση, με όσες αναγωγές μπορείς να κάνεις.

Κι όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά χωρίς το δυναμικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Για τον Dafoe το ξέραμε. Για τον Pattinson όμως είναι μία ευχάριστη έκπληξη να συνειδητοποιείς ότι έχει αφήσει πίσω του τους πάντες να λένε, και κάνει τη δουλειά σωστά.

Ο Φάρος δεν είναι εύκολος. Αλλά ποιος το ζήτησε;