Με την εταιρία εισαγωγών μηχανών εσπρέσο που διευθύνει σε αδιέξοδο, ο Γλυφαδιώτης εργένης Άρης Νικολόπουλος «αποστρατεύεται» στο σπίτι του ένδοξου παππού Αριστείδη στον υποτονικό Παπάγου. Το στοκ των μηχανών εσπρέσο στοιβάζεται στο αραχνιασμένο γραφείο του απόστρατου αξιωματικού καθώς ο εγγονός ξανασμίγει με παιδικούς φίλους κολλημένους εσαεί στο προάστιο των αξιωματικών αλλά και μ’ έναν πρώην συναγωνιστή του παππού του, παραδόξως κομμουνιστή. Αντιμέτωπος με ηρωικά φαντάσματα του παρελθόντος ο απολιτίκ εγγονός θα νιώσει την ανάγκη να φανεί αντάξιος του ονόματός του. Όμως, όσο πλησιάζει τον θρύλο του παππού Αριστείδη, τόσο αυτός αλλάζει όψη.

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής επιστρέφει 9 χρόνια μετά τον “Ξεναγό”, με μία ταινία που αυτό που θέλει να σου πει, και το καταφέρνει, είναι ότι η κρίση, ήταν κάτι παραπάνω από οικονομική, με αυτούς που επλήγησαν περισσότερο να είναι η γενιά των 30, οι οποίοι σταδιακά και (όχι από τους ίδιους) μεθοδευμένα, άλλαξαν σπίτι. Ή μάλλον επέστρεψαν στην οικογενειακή τους βάση.

Η περιοχή που επιλέγεται για την αφήγηση, μόνο τυχαία δεν είναι. Η περιοχή του Παπάγου ζούσε και ζει στη σκιά των ενόπλων δυνάμεων. Ήταν η περιοχή που οι αξιωματικοί του στρατού επέλεγαν να ζήσουν στα 50’s, και ακόμα κουβαλά μαζί της αυτό το χαρακτηριστικό. Το θέμα της ταινίας έρχεται να συνδυαστεί με τα αποτελέσματα του εμφυλίου, και του 2ου Παγκοσμίου, και πώς αυτά έχουν επηρεάσει όχι μόνο την άμεση γενιά μετά από αυτούς, αλλά και όλες τις υπόλοιπες, μέχρι και σήμερα.

Ο Άρης, συνδυαστικά με το παρελθόν της περιοχής, θα έρθει αντιμέτωπος και με το δικό του. Οι συγκρούσεις με τους παλιούς τους φίλους, η γνώση για τον παππού του, που μπορεί να είναι διαφορετική από αυτήν που νόμιζε, κάνουν τον Άρη έναν σύγχρονο ήρωα που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δεις και τον εαυτό σου, σε πολλά σημεία.

Αυτό που πρέπει σίγουρα να τονίσουμε, είναι η φωτογραφία της Ζωής Μαντά, η οποία είναι ρόλος από μόνη της, συνθέτοντας μαζί με τα λοιπά τεχνικά της ταινίας, μία ταινία που αποδεικνύει ότι το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, έχει μέλλον.

Ο Μαυροειδής μας κλείνει το μάτι, λέγοντάς μας στον “Απόστρατο”, ότι πρέπει να αποκοπούμε από το παρελθόν, χωρίς όμως ταυτόχρονα να μην το αναλογιζόμαστε, και να προσπαθήσουμε να εκτίμησουμε το ότι εξαιτίας του, είμαστε αυτό που είμαστε.