Η Harley Quinn χωρίζει με τον Joker. Υπόσχεται στον εαυτό της ότι δεν θα ξαναγυρίσει στα παλιά. Όταν όμως τα νέα μαθαίνονται, όλοκληρη η Gotham θεωρεί ότι είναι απροστάτευτη πια, και ο υπόσκοσμος, της έχει πολλά μαζεμένα.

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τα “Πτηνά”, αν δεν μιλήσουμε πρώτα για αυτές που προηγήθηκαν.

Όταν η Wonder Woman, βγήκε στις αίθουσες το 2016, οι πάντες μιλούσαν για φόβους. Για ρίσκο. Ένα ρίσκο που τόλμησε η DC, σε αντίθεση με την Marvel, που το σκέφτηκε πολύ μέχρι να δούμε την δική του Captain Marvel, στις σκοτεινές αίθουσες. Και οι δύο αυτές ταινίες συνοδεύτηκαν από σκέψεις, και μικρά καλάθια.

Enter Birds Of Prey… Αν οι προκάτοχες ήταν το πώς πρέπει να ξεκινήσουν τα πράγματα, τότε τα “Πτηνά”, είναι το μέλλον…

Μιλάμε για μία ταινία που έχει γυναίκες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους χωρίς να κουβαλάει το βάρος του SuperHero movie με γυναίκα. Και πολύ καλά κάνει.

Η Cathy Yan βασίζει την αφήγησή της σε μία περιπετειώδη μαύρη κωμωδία, με σκοπό να σε κάνει να περάσεις καλά. Και το καταφέρνει με το παραπάνω.

Αυτό όπως που κατάφερε σεναριακά, με την βοήθεια της Christina Hodson, είναι ότι η ταινία μπορεί να είναι άκρως απολαυστική, ακόμα για αυτούς που δεν είναι comic nerds (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου). Κι αυτό από μόνο του είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Η προέλευση κάθε ηρωίδας, έρχεται με διαφορετικό ύφος, με διαφορετικό τρόπο, σαν να βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό της Harley. Σενάριο και cast, έρχονται να κουμπώσουν, και σε κάνουν να ενθουσιάζεσαι με κάποιους χαρακτήρες, που μόνο οι hard-core fans της DC, μπορούν να αναγνωρίσουν με την πρώτη.

Η Margot Robbie είναι ένα φαινομενικό και υποκριτικό χάρμα οφθαλμών. Κλέβει κάθε σκηνή, καθώς φαίνεται να ξέρει με μαθηματική ακρίβεια, τι κάνει και τι παίζει…

Και σίγουρα εδώ έχει παίξει ρόλο η σκηνοθετική κατεύθυνση της Yan. Ξέρει ότι γυρίζει το ανάλογο του John Wick, και δεν ντρέπεται να το δείξει. Από τα πλάνα της, μέχρι τις σκηνές μάχης, και από τα εφέ μέχρι τη βία, η ταινία φαντάζει τόσο αληθινή στο καρτουνίστικό περιβάλλον της, που σε κάνει να πιστέψεις ότι τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο.

Η Harley βρίσκεται παντού. Δεν είναι μόνο μία τρελαμένη αφηγήτρια. Είναι η επιτομή του character understructure. Χωρίς αυτήν, κανένα αφηγηματικό οικοδόμημα δεν μπορεί να χτιστεί. Και για αυτό ευθύνεται η ίδια η Robbie. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε ξεχάσει τους άλλους χαρακτήρες του Suicide Squad.

Κι ενώ θα περίμενες ότι μία ταινία με γυναίκες πρωταγωνίστριες, γυναίκες στο τιμόνι σκηνοθεσίας και σεναρίου, θα σου τρίψουν στα μούτρα πολιτικο-κοινωνικά δεδομένα, η ταινία λέει σε όλα αυτά ένα τεράστιο fuck off. Ναι, οι γυναίκες μπορούν να συνεργαστούν σε μία ομάδα για να ανατρέψουν τα πατριαρχικά στερεότυπα, αλλά ο σκοπός των “Πτηνών” είναι να περάσεις καλά. Δεν είναι γυναίκες που έγιναν ηρωίδες, για να έχουμε να λέμε. Είναι ήρωες που τυγχάνει να είναι γυναίκες.

Η Harley και η φίλες της είναι εδώ γιατί θέλουν ελευθερία. Και να ρίξουν και λίγο ξύλο. Καταφέρνουν να “ξεκολλήσουν” από το κλισέ αφήγημα μίας ιστορίας σαν όλες τις άλλες.

Η DC έπρεπε να καταλάβει πως δεν χρειάζεται να αντιγράφει, και να προσπαθεί να φτιάξει κάτι για να γίνει mainstream. Το πήρε αλλιώς. Και η ανταμοιβή της είναι το Birds Of Prey.