Ο Άρθουρ Κάρι είναι γιος της βασίλισσας της Ατλαντίδας κι ενός κοινού θνητού, που ζει στη στεριά αδιαφορώντας για την βασιλική καταγωγή του που έχει να κάνει με το βασίλειο στο βυθό της θάλασσας και δρα σαν υπερήρωας με το παρατσούκλι Aquaman. Μέχρι που μια κομβική εξέλιξη τον οδηγεί στο να να διεκδικήσει το θρόνο του βασιλείου προκειμένου να αποτρέψει τα καταστροφικά σχέδια του πολεμοχαρή και εξιουμανή αδερφού του.

Τον Aquaman ως κινηματογραφικό ήρωα τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο «Justice League» ως μέλος της εν λόγω υπερηρωικής ομάδας. Με άλλα λόγια, η κινηματογραφική του παρουσίαση συνοδεύτηκε με μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του κινηματογραφικού σύμπαν της DC και την οριστική διάψευση του οποιοδήποτε οπαδού superhero ταινιών πως το συγκεκριμένο σύμπαν θα μπορούσε να προσφέρει το οτιδήποτε αξιοσημείωτο.

Το γεγονός ότι στην καρέκλα του σκηνοθέτη για την solo ταινία του θα καθόταν ο Τζέιμς Γουάν, εμπνευστής και δημιουργός του πρώτου «Saw» και του «Conjuring» και μεγάλο όνομα του σύγχρονου horror σινεμά, καθώς και το ότι στο καστ της ταινίας συμμετέχουν βαριά ονόματα όπως η Νικόλ Κίντμαν και ο Γουίλιαμ Νταφόε, δεν στάθηκαν ικανές πληροφορίες για να αναθερμάνουν το ενδιαφέρον όσον αφορά τις περιπέτειες του Ατλάντιου υπερήρωα.

Φυσικά, δεν αποτελεί κάποια τεράστια έκπληξη πως όντως το «Aquaman» κινείται σε… ρηχά νερά (το πιάσατε 😉 ) συνεχίζοντας έτσι την παράδοση των σύγχρονων superhero ταινιών που κατά βάση αποτελούν εύκολες περιπέτειες για να περνάει η ώρα. Όμως, σε αντίθεση με άλλες ταινίες της DC και αν έχεις στο μυαλό σου αυτό που είναι ρεαλιστικό ότι θα δεις και όχι τα όσα θα ήθελες να ισχύουν για το είδος, η αλήθεια είναι ότι περνάς καλά.

Φυσικά, πρέπει να παραβλέψεις διάφορα αρνητικά στοιχεία που σε μια ταινία για την οποία θα είχες απαιτήσεις δεν θα ξεπερνούσες εύκολα. Όπως το γεγονός ότι ο villain που παρουσιάζεται αρχικά σαν να είναι ο βασικός καταλήγει να είναι ένας υποστηρικτικός χαρακτήρας σε μια ιστορία με άλλο κεντρικό villain. Ή ότι πολλά κομμάτια της πλοκής φαντάζουν ανούσια και δεν προωθούν ούτε στο ελάχιστο τη βασική ιστορία.

Κατά τα άλλα, αν ξεπεράσεις όλες αυτές τις λεπτομέρειες (για σύγχρονη ταινία του είδους) θα δεις ένα φιλμ που πετυχαίνει αυτό που είναι ο σκοπός του: δομεί έναν κόσμο που είναι ευχάριστος για fantasy ταινία (δεν είναι φυσικά ένα «Star Wars στο βυθό» όπως έλεγε με μεγαλοστομία ο Γουάν αλλά οκ), μπορείς να ταυτιστείς υποτυπωδώς με τα κίνητρα των χαρακτήρων και σε γενικές γραμμές, περνάς καλά με την δράση.

Με λίγα λόγια, το «Aquaman» καταφέρνει να περάσει τον χαμηλό πήχη της εποχής για τις superhero ταινίες έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από την ηγεμονία της Marvel στον χώρο και τον οποίο κάποιες ταινίες του DCU δεν κατάφεραν να περάσουν. Κάτι είναι και αυτό.