Στη Τζαμάικα του 1973, ο 13χρονος Ντένις βλέπει τον αγαπημένο του αδερφό να σκοτώνεται ως παράπλευρη απώλεια ενός πολέμου συμμοριών, γεγονός που τον στιγματίζει για όλη του τη ζωή. Δέκα χρόνια μετά το περιστατικό αυτό, ο Ντένις θα μεταβεί στο Λονδίνο ως εκπρόσωπος του Τζαμαϊκανού μαφιόζου που τον έχει «υιοθετήσει» στο μεσοδιάστημα για να «σπρώξει» μια ποσότητα ναρκωτικών. Στη Βρετανία, ο Ντένις θα επιχειρήσει να αυτονομηθεί από τον εργοδότη του και να στήσει μια δικιά του επιχείρηση στον λονδρέζικο υπόκοσμο, έχοντας πάντα στο μυαλό του ωστόσο τη δολοφονία του αδερφού του δέκα χρόνια πριν.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ίντρις Έλμπα βρίσκει τον καταξιωμένο ηθοποιό να επιχειρεί να επιστρέψει στη θεματική που τον έκανε γνωστό, αυτή του υπόκοσμου των μαύρων γκέτο. Ο Έλμπα άλλωστε έκανε όνομα υποδυόμενος τον μαφιόζο στο θρυλικό «Wire» και το «Yardie» του αποτελεί μια ομοειδή δημιουργία με το σίριαλ που τον καταξίωσε. Φυσικά, ο πήχης δεν θα μπορούσε να μπει τόσο ψηλά -δημιουργίες σαν το «Wire» βγαίνουν μια φορά στα 100 χρόνια- ωστόσο θα περίμενε κανείς πως ο δημιουργικά απελευθερωμένος Έλμπα θα είχε πολλά πράγματα να πει σε σχέση με το θέμα που καταπιάνεται.

Δυστυχώς, οι προσδοκίες διαψεύδονται από πολύ νωρίς. Το «Yardie» είναι μια ταινία που κανείς δεν θα θυμάται σε λίγα χρόνια και κανείς δεν θα ασχολούταν σοβαρά μαζί της αν ο σκηνοθέτης της δεν είχε ήδη μια πλούσια καριέρα ως ηθοποιός. Από τα πρώτα λεπτά της, η ταινία του Έλμπα κάνει κατανοητό πως είναι ένα b-movie, μια τηλεοπτικής αισθητικής δημιουργία που θα μπορείς να δεις ευχάριστα αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Αλλά μέχρι εκεί. Παραβιάζει άλλωστε τον άγραφο κανόνα που λέει πως δεν νοείται να γυρίσεις μια ποιοτική ταινία με voice over: φανερώνει αδυναμία να μετατρέψεις την ιστορία σου σε σενάριο και ο θεατής αυτό το νιώθει και ξενερώνει. Και ο Έλμπα κάνει αυτό το φάουλ από πολύ νωρίς. Τουλάχιστον μας προετοιμάζει για αυτό που θα δούμε.

Βασική παραφωνία στην ταινία είναι και ο κεντρικός της χαρακτήρας, ο οποίος είναι αδούλευτος και οριακά αδιάφορος, γεγονός που όταν αφορά ολόκληρο πρωταγωνιστή φανερώνει τις τρανταχτές αδυναμίες του σεναρίου. Ο Ντένις είναι ένας τύπος με τον οποίο δεν μπορείς για κανένα λόγο να ταυτιστείς, οι επιλογές του είναι χαζές και ο ίδιος δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό που να τον κάνει ιδιαίτερο. Είναι ο ορισμός του flat χαρακτήρα. Και κάπως έτσι, το συμπέρασμα βγαίνει σχετικά εύκολα: ο Ίντρις Έλμπα καλό είναι να μείνει στο πόστο που ξέρει να αξιοποιεί καλύτερα. Αυτό του ηθοποιού…