Ο βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα (Fahrenheit 9/11) Michael Moore, επιστρέφει με νέο ντοκιμαντέρ που μετά τους πολέμους της Αμερικής, είπε να κατακτήσει και εκείνος νέες χώρες ταξιδεύοντας και μαθαίνοντας στους Αμερικάνους, τι μπορούν να κερδίσουν ακολουθώντας το παράδειγμα, άλλων – κυρίως Ευρωπαϊκών χωρών. Έτσι αντί για το πετρέλαιο του Ιράκ, ο Moore προτρέπει τις Αμερικανικές κυβερνήσεις να εισβάλουν σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Φινλανδία, η Πορτογαλία, η Τυνησία, και να πάρουν από κει αντί για πετρέλαιο, εκπαιδευτικό σύστημα, συστήματα ασφάλισης, σωφρονισμού, καταπολέμησης των ναρκωτικών, ακόμα και τρόπου ζωής και διατροφής.

Ο Αμερικάνος ντοκιμαντερίστας, φτιάχνει ένα ντοκιμαντέρ που στοχεύει αυτή την φορά σχεδόν αποκλειστικά στους συμπατριώτες του, με το υπόλοιπο κοινό σε όλον τον κόσμο, και κυρίως στην Ευρώπη, να το βρίσκει εκ των πραγμάτων, κλισέ, κοινότυπο αλλά και κάπως μονόπλευρο σε αρκετά του σημεία. Το Where to Invade Next όμως δεν είναι μία ταινία που φτιάχτηκε για τον Γερμανό, Γάλλο, Έλληνα, κλπ αλλά για τον μέσο αδαή Αμερικάνο που δεν έχει ίσως καν ιδέα το που βρίσκονται οι Ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι ο κινηματογραφιστής, πετυχαίνει να κάνει μάθημα στους συμπατριώτες του, για τα διάφορα πράγματα που κάνει λάθος η χώρα τους, και κάνει καλά η Ευρώπη.  Ακόμα πάντως και ο Ευρωπαίος θεατής, βλέποντας την ταινία θα διασκεδάσει πολύ, θα γελάσει – ιδίως στο εμφανώς πιο χαλαρό πρώτο της μέρος, ενώ περνά και μηνύματα, έστω και με επιτηδευμένο τρόπο.

Κάποιες από τις χώρες που θα δούμε να “καταλαμβάνει” ο Moore είναι:

– Ιταλία, όπου οι άνθρωποι έχουν 1 μήνα άδεια τον χρόνο, με αυτή να μεταφέρεται σε επόμενες χρονιές. Οι Ιταλοί κάνουν μεγάλα διαλείμματα για μεσημεριανό, κάνουν πολλές διακοπές, αλλά έχουν καλή υγεία. Παίρνουν παράλληλα και 13ο μισθό τον Δεκέμβρη.

– Γαλλία, όπου το φαγητό ακόμα και στο χειρότερο σχολείο, είναι καλύτερο από ένα Αμερικάνικο εστιατόριο και όλα αυτά δωρεάν. Εκεί μάλιστα ο Moore θα κάτσει δίπλα στα παιδιά του δημοτικού και θα προσπαθήσει να τους δώσει Coca Cola, σε μια ξεκαρδιστική σκηνή

– Φινλανδία, που έχει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο, έχοντας αποκλειστικά δημόσια εκπαίδευση, με κάθε ιδιωτικό σχολείο να απαγορεύεται, την ίδια ώρα που οι ώρες είναι περιορισμένες, τα παιδιά έχουν ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και το σχολείο προσπαθεί να δώσει στα παιδιά γνώσεις που να τους βοηθήσουν να βρουν τι θέλουν να κάνουν στην ζωή τους.

– Σλοβενία, όπου όπως σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, τα πανεπιστήμια είναι δωρεάν.

– Γερμανία, μια χώρα που πολλές εταιρίες απαγορεύουν τα mail και την δουλειά εκτός του ωραρίου και το Σαββατοκύριακο, με την παραμονή σε σπα να πληρώνεται από το κράτος, όταν κάποιος είναι αγχωμένος. Μια χώρα που επίσης βλέπει το παρελθόν της, και αντίθετα με την Αμερική παραδέχεται τα λάθη της και τα εγκλήματά της (την ίδια ώρα που η ΗΠΑ συνεχίζει να έχει προβλήματα διακρίσεων.

– Πορτογαλία, μια χώρα που έκανε την χρήση ναρκωτικών – μη τιμωρηθείσα από τον νόμο, με εκπληκτικά αποτελέσματα, την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ χρήστες πηγαίνουν στην φυλακή.

– Νορβηγία, μία χώρα που όχι απλά δεν έχει θανατική ποινή, αλλά έχει μέγιστη παραμονή στην φυλακή 21 χρόνια, σε συνθήκες καλύτερες ίσως και από τα σπίτια μας.

– Ισλανδία, την μοναδική ίσως χώρα που έβαλε στην φυλακή τους τραπεζίτες της, με τις γυναίκες να έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο στην κοινωνία.

– Τυνησία, μία χώρα που κυριαρχεί το Ισλάμ, αλλά παρ’ όλα αυτά οι εκτρώσεις είναι νόμιμες.

Το ντοκιμαντέρ κλείνει ελπιδοφόρα, με τον Moore στον τοίχος του Βερολίνου, να σκέφτεται πως κάτι που το 1989 έμοιαζε ουτοπικό έγινε πραγματικότητα, όπως για παράδειγμα και ο gay γάμος που μέσα σε λίγα χρόνια έγινε νόμιμος στις ΗΠΑ, προσπαθώντας να παρακινήσει τον κόσμο να παλέψει για κάποιες από τις προτάσεις του, από τις εκστρατείες του στις χώρες που επισκέφτηκε.