Είδος:	Επιστημονικής Φαντασίας
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	137
Σκηνοθεσία:	Luc Besson
Σενάριο:	Jean-Claude Mézières, Luc Besson, Pierre Christin
Ηθοποιοί:	Cara Delevingne, Clive Owen, Dane DeHaan, Ethan Hawke, John Goodman, Rihanna

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Το Valerian and the City of a Thousand Planets επικεντρώνεται στην ιστορία του Valerian (Dane DeHaan) και της Laureline (Cara Delevingne) οι οποία εξερευνούν τον Syrte, τον κυρίαρχο πλανήτη σε ένα σύστημα 1.000 κόσμων. Η αποστολή τους είναι να ανακαλύψουν αν οι κάτοικοι του πλανήτη αποτελούν κίνδυνο για τη Γη. Αυτό που ανακαλύπτουν είναι μια αυτοκρατορία σε παρακμή η οποία κυβερνείται από μια ξεπεσμένη αριστοκρατία, ο λαός είναι στα πρόθυρα της επανάστασης και μια ομάδα μυστηριωδών σοφών αντρών που φορούν μάσκα είναι αυτοί που κινούν τα νήματα από ένα κρυμμένο οχυρό. Οι απεσταλμένοι από τη Γη πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο.

Η σειρά κόμικ “Valérian et Laureline” των Pierre Christin και Jean-Claude Mézières, από την οποία δύο τεύχη κυκλοφόρησαν μεταφρασμένα και στη χώρα μας ως “Βαλέριαν”, διένυσε μια αξιοθαύμαστα μεγάλη χρονική απόσταση άνω των τεσσάρων δεκαετιών κατά τη διάρκεια των οποίων έλαβαν χώρα κοσμογονικές αλλαγές, από το 1967 και το Καλοκαίρι της Αγάπης και τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ μέχρι το 2010 και την οξεία εκδήλωση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρώπη, οι περιπέτειες του διδύμου του τίτλου υπήρξαν μια σταθερά στο σύμπαν της ένατης τέχνης της περιόδου. Η υπερφιλόδοξη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη από το όνομα συνώνυμο του φαστφουντάδικης αισθητικής σινεμά δράσης που επικράτησε από τις αρχές των ‘00s με franchises όπως αυτά του “Transporter” και του “Taken” υπό την αιγίδα της παραγωγής του Luc Besson, ενός σκηνοθέτη που δοξάστηκε στο υποτιθέμενο αποκορύφωμα της δημιουργικότητάς του κινηματογραφώντας δικά του σενάρια που αντικειμενικά απευθύνονται περισσότερο σε εφηβικές ηλικίες, χωρίς όμως τη νοητική περιέργεια και υπερκινητικότητα που χαρακτηρίζει αυτό το στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης, είναι επισήμως η ακριβότερη ευρωπαϊκή παραγωγή όλων των εποχών (διόλου τυχαίο ότι ο ίδιος άνθρωπος έχει ξανασπάσει το ρεκόρ είκοσι χρόνια πριν με το “The Fifth Element”), αλλά αποτέλεσε ήδη μια παγκόσμια εμπορική αποτυχία. Φταίει άραγε μονάχα το κοινό που δε δίνει την ευκαιρία σε μια μη αμερικάνικη ταινία να αποτελέσει ένα φαινόμενο στα ταμεία ή και κάτι παραπάνω;

Έχοντας πάρει το θάρρος από την εξαιρετικά θετική ανταπόκριση του κοινού στην προηγούμενη εξόρμησή του στην επιστημονική φαντασία με το “The Fifth Element”, το δημιουργικό μυαλό πίσω από το “Valerian and the City of a Thousand Planets” εκπίπτει εδώ στο ίδιο ακριβώς σφάλμα: βαρυφορτώνει το τελικό αποτέλεσμα με μια αισθητική άκρως υπερβολική, που μεν στις καλές της στιγμές χαρίζει ευφάνταστα στιγμιότυπα και κάποιες πλούσιες εικόνες, τις περισσότερες φορές όμως απλά μπουκώνει το θεατή, με δεκάδες ιδιόμορφα πλασματάκια να λειτουργούν ως κωμικές ανάπαυλες αλλά με ελάχιστα από αυτά να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό στην ιστορία. Ακόμη κι ολόκληροι χαρακτήρες φαίνεται να μην εξυπηρετούν τίποτε άλλο από μια αφορμή για γνωστά ονόματα να κάνουν το cameo τους, να περάσουν καλά, να εξαργυρώσουν την επιταγή και να φύγουν, ειδικότερα αυτοί που υποδύονται ο Ethan Hawke και η Rihanna. Αυτό είναι άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα στο πόνημα του Besson: υπάρχουν πολλές σκηνές που θα μπορούσαν να λείπουν για χάρη μιας αφηγηματικής οικονομίας, καθώς δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν απλά μια περιήγηση στην τεράστια θεματική ατραξιόν του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού της απομακρύνοντας την πλοκή από τον κεντρικό της άξονα και καθιστώντας την ένα όχημα για μια σειρά σεκάνς δράσης που και αυτές με τη σειρά τους, δεν είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό έχει γυριστεί τα τελευταία χρόνια, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν τα άλματα του είδους του σινεμά δράσης και φαντασίας σε επίπεδο τεχνικής με επαγγελματίες της κατηγορίας του Christopher Nolan και του Matthew Vaughn για παράδειγμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ η ιστορία στην ουσία της είναι πολύ απλή, καταλήγει κουραστική για να ακολουθηθεί σε όλες τις λεπτομέρειές της λόγω της υπερφόρτωσης περιστατικών, πληροφοριών και ψηφιακών εικόνων.

Όλα αυτά ίσως και να μη χτυπούσαν τόσο άσχημα αν λειτουργούσαν κάποια άλλα πράγματα, όπως επί παραδείγματι το κάστινγκ. Δυστυχώς ούτε σε αυτόν τον τομέα τα νέα είναι χαρμόσυνα. Μετά και το “A Cure for Wellness” στο οποίο ήταν εξίσου αμήχανος ως προς τα πρωταγωνιστικά καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί, ο Dane DeHaan οριστικά πιστοποιεί ότι δεν έχει ακόμη την απαιτούμενη ερμηνευτική ωριμότητα για να παίξει τον κεντρικό ήρωα, ποσώς μάλλον να πείσει για ζεν πρεμιέ όπως θα ήθελε το σενάριο που ζορίζει υπερβολικά το χωρίς χημεία ρομάντζο του με την Cara Delevingne. Όσο κι αν διάσπαρτα υπάρχουν κάποιες εμπνευσμένες στιγμές, το εγχείρημα δυστυχώς είναι μια φανταχτερή αποτυχία, ένα ατσούμπαλο συνονθύλευμα δανείων από πολύ καλύτερες ταινίες του ιδιώματος που προσπαθεί να αποκτήσει κάτι σαν δική του υπογραφή, αλλά δεν το καταφέρνει.