Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	125
Χώρα:	Βουλγαρία, Γερμανία, Τσεχία, Ρουμανία
Σκηνοθεσία:	Adina Pintilie
Σενάριο:	Adina Pintilie
Ηθοποιοί:	Dirk Lange, Laura Benson, Tómas Lemarquis
Πρεμιέρα:	08-11-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

“Tell me how you loved me, so I understand how to love.” Πές μου πως με αγαπάς, ώστε να καταλάβω πως να αγαπώ. Σκηνοθέτης και οι χαρακτήρες της ρίχνονται σε μια εξερεύνηση για την οικειότητα. Στην εύθραυση ισορροπία ανάμεσα σε πραγματικότητα και μυθοπλασία, το Touch Me Not ακολουθεί το συναισθηματικό ταξίδι των Laura, Tómas και Christian, προσφέροντας μία βαθιά οπτική στην ζωή τους.

Την ίδια ώρα που προσπαθούν να πετύχουν την οικειότητα, είναι βαθιά φοβισμένοι να το κάνουν. Προσπαθούν να ξεπεράσουν παλιές συνήθειες, αμυντικούς μηχανισμούς, ταμπού, για να κόψουν αυτή την φοβία και να νιώσουν τελικά ελεύθεροι. Η ταινία μας δείχνει πως η οικειότητα μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τους πιο απροσδόκητους τρόπους.

H περιγραφή της ταινίας μας προϊδεάζει ότι θα δούμε μια πειραματική ταινία. Όμως η σκηνοθέτης που έχει ενεργό ρόλο στην εξερεύνηση ανακάλυψης του σώματος των πρωταγωνιστών της, μας λέει στην αρχή ότι θα αναρωτιέστε τι αφορά η ταινία. Η Adina Pintilie από την Ρουμανία, φτιάχνει μια ταινία στα όρια του ντοκιμαντέρ, της μυθοπλασίας και του πειραματικού σινεμά στην πρώτη της αυτή μεγάλου μήκους προσπάθεια. H ταινία δε φοβάται να ανακαλύψει το σώμα, την σεξουαλικότητα, τα προσωπικά όρια των πρωταγωνιστών της, με τον τίτλο της να τονίζει τον φόβο για το άγγιγμα και την επαφή και τα σχετικά όρια που έχει ένας σύγχρονος άνθρωπος, και συγκεκριμένα μια γυναίκα, με την Laura Benson να παίρνει τον κεντρικό αυτό ρόλο και να εξερευνά τα όριά της. Στο ταξίδι της θα συναντήσει ανθρώπους που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας ανακαλύπτουν κι αυτοί το σώμα τους και τα όριά τους: ένας άντρας που εξαιτίας μιας πάθησης έχει χάσει από παιδί τα μαλλιά του, ένας τετραπληγικός, μία τρανς γυναίκα.

Η ταινία θα προσφέρει κάποιες δυνατές στιγμές και θα προσπαθήσει να κάνει πρακτικά την φιλοσοφία πράξη, επί της μεγάλης οθόνης. Δε τα καταφέρνει κι άσχημα, ειδικά η ιστορία και η έκφραση σεξουαλικότητας ενός τετραπληγικού δεν νομίζω να έχει ξαναπαρουσιαστεί στο σινεμά ή άλλο μέσο με τόσο γραφικό τρόπο, ενώ μέσα από αυτά τα ακραία παραδείγματα η θεωρητικά πιο νορμάλ περίπτωση της Laura μας προβληματίζει για την ανθρώπινη επαφή και την οικειότητα στις μέρες μας.  Όμως σίγουρα η ταινία παραμένει πάντα μια πειραματική ταινία που είναι δύσκολο ένα λίγο ευρύτερο από το Φεστιβαλικό κοινό να ακολουθήσει.