Ο Winfried (Peter Simonischek) είναι ένας δάσκαλος πιάνου που ζει σε μια πόλη της Γερμανίας. Έχει εκπληκτικό χιούμορ και ταλέντο στις μεταμφιέσεις. Η κόρη του, ζει και εργάζεται στην Ρουμανία, για μία εταιρία πετρελαίου και έχει τον άχαρο ρόλο να επιβλέπει μιας συγχώνευσης εταιριών που θα έχει ως αποτέλεσμα τις απολύσεις πολλών εργαζομένων. Ο Winfried αστειεύεται στην κόρη του ότι έχει προσλάβει μια άλλη κοπέλα για να παίζει την κόρη του, εξαιτίας του λιγοστού χρόνου που την βλέπει. Εκείνη δεν εκτιμά τα αστεία του και είναι πλήρως αφοσιωμένη στην δουλειά της και την καριέρα της. Λίγο καιρό μετά ο Winfried  θα την επισκεφτεί στην Ρουμανία χωρίς να την προειδοποιήσει και η Ines (Sandra Hüller) είναι εκνευρισμένη με την συμπεριφορά του πατέρα της και με τα σχόλιά του για το έχει χάσει κάθε αίσθηση του χιούμορ εξαιτίας της εργασίας της  και τις παρατηρήσεις του για την ζωή της.

Αντί λοιπόν να φύγει από την Ρουμανία, αποφασίζει να αναλάβει δράση. Δημιουργεί την περσόνα Toni Erdmann και μέσα από μια σειρά φαρσών προσπαθεί να επανενωθεί με την Ines και να την κάνει να δει την άλλη πλευρά της ζωής. Εκείνη εκνευρίζεται με την συμπεριφορά του και αν και στην αρχή ανησυχεί για την πορεία της δουλειάς της με τον πατέρα της να παίζει θέατρο στους συνεργάτες της, αποφασίζει να αρχίσει να του συμπεριφέρεται σαν Toni Erdmann.

To νέο Αμερικάνικο trailer:

Στην τρίτη της μεγάλου μήκους ταινία, με την δεύτερη να μετρά ήδη 7 χρόνια, η Γερμανίδα σκηνοθέτης  Maren Ade εντυπωσίασε το Διαγωνιστικό Τμήμα των Φεστιβάλ των Καννών και είναι πλέον από τα μεγαλύτερα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα, και όχι άδικα! Όλος ο κόσμος έχει αστεία για το πόσο κρύοι είναι οι Γερμανοί σαν λαός και πόσο πρόβλημα έχουν με το να καταλάβουν το χιούμορ. Ίσως είναι και ένας από τους λόγους που τα πάνε καλά στην οικονομία τους, ποιος ξέρει; Η Ade, όμως σε αυτό εδώ το διαμάντι έχει βαλθεί να κάνει όλο τον κόσμο να αλλάξει γνώμη. Δύο καλογραμμένοι χαρακτήρες, δύο φανταστικές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και μία υπέροχη ταινία που έσπασε στην πρεμιέρα της στις Κάννες δύο ρεκόρ: πρώτον ήταν η ταινία που έκανε το σύνολο του κενού να γελάει δυνατά όσο σε καμία άλλη, και για μεγάλο διάστημα της, και δεύτερον ήταν η ταινία που κέρδισε το χειροκρότημα ακόμα καν πριν τελειώσει, εξαιτίας μιας μαγικής στιγμής.

Το χιούμορ της ταινίας είναι ανεπανάληπτο, και ο χαρακτήρας του Toni κάνει το κοινό να γελά με την ψυχή του από την μία, αλλά να νιώθει μια γλυκιά μελαγχολία από την άλλη. To Toni Erdmann όμως είναι dramedy και όχι κωμωδία, και μάλιστα είναι ένα από τα πιο βαθιά δράματα που είδαμε στις Κάννες φέτος. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται για μία απλή ιστορία πατέρα-κόρης, αλλά για ένα χάσμα γενεών, μια σύγκρουση ενός αθώου και γεμάτο γέλιο και δικαιοσύνη παρελθόντος, με ένα γεμάτο δουλειά, άγχος, ψευτοδιασκέδαση και κατάθλιψη παρόν. Μια σύγκρουση δύο διαφορετικών τρόπων ζωής, μια σύγκρουση της τέχνης με τον κόσμο των επιχειρήσεων. Μια σύγκρουση του πιάνου με τις απολύσεις.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ταινία της Ade. Από την πρώτη σκηνή της ο πρωταγωνιστής κάνει πλάκα, ενώ ένας μαθητής του πιάνου του ανακοινώνει ότι θα σταματήσει το μάθημα γιατί δεν έχει χρόνο, βάζοντας το θέμα του γεμάτου άγχος και δουλειά σύγχρονου κόσμου από νωρίς και χωρίς να το καταλάβει ο θεατής. Τα μηνύματα της ταινίας είναι σημαντικότατα και το γεγονός ότι αυτά δίνονται μέσα από τόσο χιούμορ είναι άξιο συγχαρητηρίων. Το σινεμά βέβαια δεν είναι για να δίνει λύσεις, έτσι και το τέλος της ταινίας είναι γεμάτο προβληματισμούς και ερωτήματα, για την Ines, για τον Winfried, για τον κόσμο μας.