Κόντρα στ’αυτή τη δυσοίωνη μόδα που θέλει όλα τα σύγχρονα μελλοντολογικά blockbusters να διαδραματίζονται σε εφιαλτικές δυστοπίες, ο Brad Bird, ο σκηνοθέτης που μας έδωσε τον “Ρατατούη”, τους «Απίθανους» αλλά και το τελευταίο “Mission Impossible”, αποφασίζει να καταπιαστεί στην τελευταία του ταινία με μια ουτοπία.

Την ουτοπία αυτή καλείτε να ανακαλύψει και να διασώσει μια αισιόδοξη έφηβος (Britt Robertson), με την βοήθεια ενός ώριμου πια εφευρέτη (George Clooney), που πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στην “Tomorrowland” αλλά τελικά εξορίστηκε από αυτήν.

Στο σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη συνεργάστηκε και ο δημιουργός του “Lost” Damon Lindelof, κι έτσι ξέρουμε ποιον να κατηγορήσουμε για την χαοτική πλοκή και τις εύκολες λύσεις στο φινάλε. Το “Tomorrowland” εξοργίζει με την αφηγηματική του ανισότητα κι εντέλει θα ωθήσει εύκολα όλα τα πιθανά target group σε χασμουρητά. Οι ενήλικες και οι έφηβοι θα απογοητευτούν από την απλοϊκότητα του ύφους, ενώ οι πιο μικροί σινεφίλ θα δυσκολευτούν να παρακολουθήσουν την, αρκετά μπερδεμένη για παιδική ταινία, υπόθεση του.

Ο διδακτισμός στο φινάλε περί αισιοδοξίας και θετικής σκέψης αν και φαινομενικά καλοπροαίρετος, είναι τόσο προφανής που καταντάει ενοχλητικός κι εγείρει υποψίες περί αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας.  Στην τελική, η γραμμή που χωρίζει μια ουτοπία, της οποίας οι πολίτες είναι όλοι δουλευταράδες επιστήμονες που εργάζονται αδιάκοπα για το καλό της ανθρωπότητας, από ένα επικίνδυνο ολοκληρωτικό καθεστώς είναι πολύ λεπτή.  Η αφέλεια με την οποία οι δημιουργοί σουλατσάρουν σε τέτοια ιδεολογικά ναρκοπέδια είναι πρωτόγνωρη ακόμα και για το εφηβικό αμερικάνικο σινεμά που πρόσφατα μας έδωσε το “The Giver” και το “Divergent”. Ταινίες που χωρίς να ‘ναι απαραίτητα καλές τουλάχιστον φάνηκαν να κατανοούν το πόσο θολά είναι αυτά τα όρια.

Αφού λοιπόν ο Bird και ο Lindelof μας θέτουν ξεκάθαρα το δίλημμα απαισιοδοξία ή θετικότητα στον mainstream κινηματογράφο , θα προτιμήσουμε και ‘μείς ξεκάθαρα τον αφυπνιστικό πεσιμισμό ενός “Hunger Games” από τον αβάσιμο και προκάτ οπτιμισμό τους. Στο κάτω κάτω η βία είναι ενοχλητικά παρούσα  και στο δικό τους δημιούργημα που υποτίθεται ότι απευθύνεται και σε προεφηβικές ηλικίες.

Από όλο το εγχείρημα αυτή που καταφέρνει να ξεχωρίσει είναι η γλυκύτατη Brit Robertson, που διαθέτει και την ενέργεια και την στόφα για να σηκώσει το βάρος του πρωταγωνιστικού ρόλου, δίπλα σε έναν περισσότερο διακοσμητικό George Clooney.

Θυμηθείτε το πρώτο trailer της ταινίας