Είδος:	Αστυνομική, Κωμωδία
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	115
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Martin McDonagh
Σενάριο:	Martin McDonagh
Ηθοποιοί:	Abbie Cornish, Frances McDormand, Peter Dinklage, Sam Rockwell, Woody Harrelson
Πρεμιέρα:	18-01-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο Martin McDonagh μετά το In Bruges επιστρέφει με μια ακόμη μαύρη κωμωδία/δράμα το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Abbie Cornish, Caleb Landry Jones, Kathryn Newton, Peter Dinklage και John Hawkes.

Η Frances McDormand θα ενσαρκώσει την Mildred, μια γυναίκα που έρχεται σε ρήξη με την τοπική αστυνομία, καθώς μήνες μετά τον βιασμό και την δολοφονία της κόρης της η τοπική αστυνομία έχει σταματήσει κάθε σχετική έρευνα ενώ ταυτόχρονα στην φόρα βγαίνει σκάνδαλο αστυνομικών που περνούν τον χρόνο τους βασανίζοντας Αφροαμερικανούς αντί να αποδίδουν δικαιοσύνη. Η Mildred βλέποντας τρεις παρατειμένες πινακίδες σε ένα παράδρομο που δεν χρησιμοποιείται πλέον λόγω της κατασκευής μεγαλύτερου δρόμου, αποφασίζει να αγοράσει τον διαφημιστικό χώρο για μήνες, σε μια προσπάθεια να πιέσει την αστυνομία και κυρίως τον αρχηγό της εκεί (Harrelson) να συνεχίσουν την έρευνα για την υπόθεση. Η τοπική κοινωνία ωστόσο θα αντιδράσει καθώς, αν και στο πλευρό της Mildred όσον αφορά τον θάνατο της κόρης της, θεωρεί τις πινακίδες αδικαιολόγητη διαπόμπευση του δημοφιλούς στην περιοχή, αρχηγού της αστυνομίας.

Η ταινία στηρίζεται στις εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, αλλά και ένα εμπνευσμένο σενάριο, βραβευμένο στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου έκανε πρεμιέρα η ταινία, που έχει στόχο να θίξει το σύνολο της σύγχρονης Αμερικάνικης κοινωνίας. Και η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρνει μια χαρά καθώς αγγίζει θέματα όπως η οικογενειακή και όχι μόνο βία, η δικαιοσύνη και ο τυφλός νόμος, ο ρατσισμός, η συντηρητική κεντρική και νότια Αμερική, η εξουσία, η υστεροφημία, η εκδίκηση και το πάρσιμο του νόμου στα χέρια των πολιτών. Μοιάζουν πολλά θέματα για μια δύωρη ταινία και σίγουρα η ταινία δεν τα αγγίζει όλα με τον ίδιο τρόπο και βάθος. Όμως καταφέρνει να χτίσει τρεις πολυδιάστατους χαρακτήρες που πολύ εύκολα θα μπορούσαν να είναι καρικατούρες με τα τόσα πολλά που γίνονται στην ταινία, που όμως καταφέρνουν να σταθούν στιβαρά και να προβληματίσουν τον θεατή, ενώ ταυτόχρονα με κωμικές καταστάσεις να μη βαρύνουν αχρείαστα το κλίμα της ταινίας, κάνοντας την προσβάσιμη σε ένα μεγάλο κοινό.

Είναι δε εντυπωσιακό πως μια τέτοια ταινία έγινε όχι από έναν Αμερικανό, αλλά από τον Βρετανοιρλανδό Martin McDonagh που βλέποντας την Αμερικάνικη κοινωνία της εποχής του Black lives matter, του Trump, των όπλων και των ισχυρών γυναικών που ακόμα παλεύουν για ίσα δικαιώματα και μεταχείρηση, έφτιαξε μια ταινία χτυπώντας διάνα και στοχεύοντας τελικά τα Οσκαρ.

Αν ψάχναμε να βρούμε ψεγάδια στην ταινία, αυτά δεν είναι παρά δυο-τρία μικρά. Πρώτα τη μάλλον μη ρεαλιστική μεταμόρφωση του χαρακτήρα του Rockwell μέσα από ένα γράμμα, που μοιάζει μάλλον βεβιασμένη και γρήγορη, όμως κατά τα άλλα εξυπηρετεί την δραματουργία και λειτουργεί καλά στο δεύτερο μισό της ταινίας. Δεύτερο ίσως το χιούμορ που θα μπορούσε να λείπει σε κάποια σημεία καθώς οι κωμικοτραγικότητα των χαρακτήρων μιλούσε από μόνη της με τις κινήσεις και τις αποφάσεις τους, χωρίς να χρειάζεται να μας δοθεί ένα αστείο στο πιάτο. Τέλος στην προσπάθεια του να αναπτύξει όλους του τους χαρακτήρες, ο δημιουργός μάλλον ξεφεύγει άσκοπα σε κάποια σημεία από την κεντρική του ιστορία, όπως για παράδειγμα στον ρόλο του νάνου – λέγε με Tyrion – Peter Dinklage, ο οποίος αν και απολαυστικός, ίσως να μπορούσε και να λείπει από την ταινία.