Από το νέο ανερχόμενο ταλέντο του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου, Joshephine Decker, την οποία γνωρίσαμε αρχικά ως ηθοποιό έρχεται τούτο το φιλμ που προβάλλεται σήμερα στο διεθνές διαγωνιστικό πρόγραμμα του Αθηναϊκού κινηματογραφικού Φεστιβάλ. (23/9 Οdeon Opera 1, 17:30 &  24/9 Δαναός 2 22:30 )

Η ταινία εξερευνά την σχέση ενός παντρεμένου εργάτη με την κόρη του αλκοολικού εργοδότη του, κι είναι γυρισμένη με τα πενιχρά μέσα του Dο It Yourself cinema. Αυτό βέβαια δεν ελαχιστοποιεί τις προσδοκίες μας καθώς μπροστά και πίσω από την κάμερα βρίσκεται ένα σύνολο καταξιωμένων συντελεστών  (με μπροστάρη των πρωταγωνιστή Joe Swanberg ) ,που αποτελούν την νέα brat pack του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου.

Είναι φορές που το αριστούργημα από την αποτυχία το χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή. Μια τέτοια γραμμή επιχειρεί να διανύσει  και η Joshephine Decker με τούτη δω την απόπειρα. Η έπαρση της την οδηγεί , να το κάνει  θεαματικά και με φόρα, για να προσγειωθεί τελικά με πάταγο στην λάθος μεριά.

Ο φακός της είναι μαγικός και αιχμαλωτίζει στα καρέ του την αμερικάνικη ύπαιθρο και τα πάθη των κατοίκων της με έναν τρόπο λυρικό και ταυτόχρονα ηλεκτρισμένο που φέρνει στο νου, σινεμά του Terrence Malick σε σπινταρισμένη version. Μ’αυτό τον ηλεκτρισμό το παρακάνει όμως, σε βαθμό που τελικά καίει και τους χαρακτήρες της και την ιστορία της.

Η επιτήδευση και η προσποίηση είναι διάχυτη στο δημιούργημα της, κάτι που μπορείς να υποψιαστείς και από τον πομπώδη τίτλο. Η σκηνοθέτης μοιάζει να θέλει να τα πει όλα και τελικά δεν λέει τίποτα. Χωρίς κομψότητα, πετάει άπειρες εντυπωσιακές ιδέες και σκηνοθετικά ευρήματα στο καμβά της, διαμορφώνοντας έτσι ένα ασυνεπές σε ύφος φιλμικό υβρίδιο, όπου το στυλ βασιλεύει εις βάρος της ουσίας.

Η ανάπτυξη χαρακτήρων πάει περίπατο μπροστά στην προσπάθεια να τραβηχτούν τα πράγματα στα άκρα, και οι φιλότιμες ερμηνείες δεν βρίσκουν ποτέ το στόχο τους μέσα στα αόριστα περιγράμματα των ηρώων, που έχει ξεπετάξει η σεναριογράφος.

Το παρήγορο είναι πάντως πως τουλάχιστον αυτό το αφηγηματικό χάος που παραδίδει, οπτικά παραμένει πάντα τόσο συναρπαστικό που δεν σου αφήνει περιθώρια να το προσπεράσεις αδιάφορος.