Είδος:	Τρόμου
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	116
Χώρα:	Νορβηγία
Σκηνοθεσία:	Joachim Trier
Σενάριο:	Eskil Vogt, Joachim Trier
Ηθοποιοί:	Eili Harboe, Ellen Dorrit Petersen, Kaya Wilkins
Πρεμιέρα:	19-04-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Η Thelma (Elli Harboe), μια νεαρή φοιτήτρια Βιολογίας που μόλις έφυγε από το σπίτι και τους υπερπροστατευτικούς, βαθιά θρησκευόμενους γονείς της, περνά τις περισσότερες μέρες της μόνη καθώς δυσκολεύεται να κάνει φίλους. Όταν θα γνωρίσει τη συνομήλική της Anja (Kaya Wilkins) και θα αρχίσει να έλκεται ερωτικά από αυτήν, η σταδιακή συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλίας της θα συνοδευτεί από έντονες κρίσεις σπασμών που θυμίζουν επιληψία αλλά και υπερφυσικά φαινόμενα, όπως σμήνη μαύρων πουλιών να πέφτουν πάνω σε τζαμαρίες ή φώτα που αναβοσβήνουν. Όσο η Thelma γνωρίζει καλύτερα και αρχίζει να ερωτεύεται την Anja, τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν, κάνοντάς την να καταλάβει ότι έχει κάποιες πολύ ιδιαίτερες δυνάμεις…

Ο Νορβηγός Joachim Trier του Oslo, August 31^st, ένα από τα πιο γρήγορα ανερχόμενα ονόματα της χώρας του, ένα χρόνο μετά την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του,Louder than Bombs, επιστρέφει στη γλώσσα της πατρίδας του με ένα φιλμ που είναι ταυτόχρονα μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ, λεσβιακό  love story και horror ιστορία ενηλικίωσης, και που μετά την πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Τορόντο γίνεται η επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για τα φετινά Όσκαρ.

Η πρώτη σεκάνς της ταινίας, όπου βλέπουμε έναν πατέρα να στρέφει την κάννη του όπλου του στο πίσω μέρος του κεφαλιού της μικρής του κόρης, μέσα σε ένα κατάλευκο, χιονισμένο δάσος, εξαιρετικά φωτογραφημένο όπως και όλο το φιλμ από τον Jakob Ihre, μας σοκάρει, προκαλεί ενόχληση και αναστάτωση, δημιουργώντας υψηλές προσδοκίες για το τι θα επακολουθήσει αλλά και για τη φύση της, μικρής τότε, Thelma. Χρόνια αργότερα και φοιτήτρια πια, η χριστιανικά μεγαλωμένη Thelma θα δει τη συνειδητοποίηση της σεξουαλικής της ταυτότητας, τον πρώτο της έρωτα και τη σεξουαλική της αφύπνιση να σημαδεύονται από την ανακάλυψη υπερφυσικών δυνάμεων, με τον Trier και τον μόνιμο συνεργάτη του στο σενάριο, Eskil Vogt, να κοιτούν απευθείας στα μάτια τον Brian DePalma και την Carrie του. Στην αξιομνημόνευτη σεκάνς στο μπαλέτο, ο σεξουαλικός πόθος της Thelma για την Anja, που συνοδεύεται από αιδώ και αίσθημα πανικού, θα οδηγήσει στην έναρξη άλλης μιας κρίσης σπασμών αλλά και στον πολυέλαιο πάνω από τα κεφάλια τους να κουνιέται έτοιμος να πέσει, σε μια από τις πιο ερεθιστικές αλλά και τρομακτικά αγχωτικές σκηνές του φιλμ.

Ο Trier και ο Vogt σκαρφίζονται μια πανέξυπνη αλληγορία για τις καταπιεσμένες επιθυμίες και πόθους και τις καταστροφικές συνέπειές τους στον ανθρώπινο ψυχισμό, για την πουριτανική και ομοφοβική χριστιανική ηθική που προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τη σεξουαλικότητα, αλλά και την επιρροή ενός υπερπροστατευτικού, καταπιεστικού οικογενειακού περιβάλλοντος και χειριστικών γονιών στην επερχόμενη ενηλικίωση και αυτονόμηση των παιδιών τους. Το φιλμ χρησιμοποιεί το είδος του horror και τις συμβάσεις του για να αφηγηθεί μια ιστορία – ωδή στην ατομικότητα, την ανεξαρτησία και την απαλλαγή από τα ταμπού, τα κοινωνικά στερεότυπα και ρητορικές που περιορίζουν το άτομο και το αποκόβουν από τις επιθυμίες του και την ουσιαστική επικοινωνία με τα θέλω του.

Δυστυχώς όμως, ο Trier διστάζει να προχωρήσει σε βάθος την ανάπτυξη των χαρακτήρων του και της μεταξύ τους αλληλεπίδρασης ή να δώσει μια τολμηρότερη απάντηση στα ερωτήματα που θέτει, επιλέγοντας μια πιο συμβατική και αναμενόμενη λύση του δράματος. Σκηνοθετικά δε, η ταινία δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα καλογυρισμένο και αισθητικά προσεγμένο horror, που χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ και τις φόρμουλες του είδους και που αν ήταν αμερικανικής σοδειάς σίγουρα δε θα ξεχώριζε από το σωρό ούτε θα έβρισκε το δρόμο του για τα μεγάλα φεστιβάλ.

Ο Trier είχε μια πολύ καλή ιδέα στα χέρια του και ένα δριμύ κατηγορώ να εξαπολύσει εναντίον του χριστιανικού πουριτανισμού και συντηρητισμού, επέλεξε όμως μια πιο συμβατική και ακαδημαϊκή οδό, κάνοντας μια ταινία που είναι κατά βάση καλή αλλά και που απογοητεύει όσους περίμεναν το κάτι παραπάνω από αυτόν.