Ανεξάντλητη πηγή ομορφιάς και έμπνευσης, το λαμπερό Παρίσι φαίνεται πως, μέχρι πρότινος, κρατούσε καλά κρυμμένα τα μυστικά του δάσους. Αν και πόλη του φωτός, διατήρησε υπό σκιά για πολλά χρόνια την ζωή που σκέπαζαν οι φυλλωσιές των δέντρων. Μέχρι που εμφανίστηκε η Claire Simon για να δείξει αυτό που η ίδια βίωνε από μικρή και της έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση. Η γεννημένη στο Λονδίνο, Παριζιάνα σκηνοθέτης θέλησε να δώσει στον έξω κόσμο τον σφυγμό που χτυπά δυνατά στο δάσος του Βενσέν. Το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης δίνει την ευκαιρία στην πόλη να παρακολουθήσει Το Δάσος στο οποίο είναι Φτιαγμένα τα Όνειρα, ένα μήνα πριν την πρεμιέρα της στην Γαλλία.

Η 60χρονη πιάνει την κάμερα και περιπλανιέται στην βλάστηση του Βενσέν. Για του λόγου το αληθές, οι άνθρωποι που συναντά είναι πολύ περισσότεροι από τους κορμούς των δέντρων. Ιερόδουλες, ομοφυλόφιλοι, άστεγοι, μετανάστες, εναλλακτικοί μουσικάντηδες και κάθε λογής ονειροπόλοι επιβιώνουν σε ένα πολυπρόσωπο περιβάλλον που μόνο συνηθισμένο δεν είναι. Αυτός είναι κατ’ ουσία και ο πυρήνας του έργου, εκατοντάδες όνειρα σκορπισμένα σαν κομμάτια του παζλ. Όλα εναρμονισμένα μεταξύ τους έχοντας κοινό παρανομαστή ένα πολυπληθές δάσος. Κάθε σκέψη, κάθε φιλοδοξία κάθε ανάμνηση αναβιώνει μπροστά στην κάμερες του γαλλικού team που δεν διστάζει να κινηματογραφήσει ακόμη και την πανίδα του τόπου εν δράσει.

Η Claire Simon παραδίδει ένα φιλμ τεκμηρίωσης που πραγματικά απαιτεί υπομονή για την ολοκλήρωση του. Η αέναη σύγκρουση των ονείρων με την πραγματικότητα είναι πάντα βίαιη αφού η ταύτιση των δύο είναι μάλλον αδύνατη για τους περισσότερους. Όσο για τους αληθινούς πρωταγωνιστές του έργου, μάλλον απέχουν παρασάγγας. Αυτή ήταν εξ αρχής η κεντρική ιδέα, με την πράσινη ψηφίδα του δάσους να περιστρέφεται συνεχώς γύρω της, ολοκληρώνοντας τον φιλμικό κόσμο. Η Γαλλίδα αποφεύγει ολοκληρωτικά τις κινήσεις τις κάμερας και τελικά παραδίδει 144 λεπτά, στο σύνολο τους, δεμένα με στατικά πλάνα. Μπορεί τα κάδρα και η φωτογραφία να είναι άψογης αισθητικής, εντούτοις δεν είναι αρκετά για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι τέλους. Γιατί, επί της ουσίας ,εκεί έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα του φιλμ. Ενώ στα πρώτα 90 λεπτά όλα βαίνουν καλώς και ο θεατής έχει εισέλθει στο Δάσος των Ονείρων, όσο περνά η ώρα, η ιστορία ατονεί κι επαναλαμβάνεται με αποτέλεσμα να χάνει αρκετή από την ουσία της για περισσότερα από 40 λεπτά.

Συμπερασματικά, Το Δάσος στο οποίο είναι Φτιαγμένα τα Όνειρα της Claire Simon, πραγματεύεται μία ιστορία άξια προσοχής στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας της. Ακόμη κι αν επανάληψη είναι μητέρα των μαθήσεων, του σινεμά δεν είναι σε καμία περίπτωση. Το γαλλικό ντοκιμαντέρ έρχεται να το επιβεβαιώσει πέφτοντας στην παγίδα με αποτέλεσμα να αφήσει τον θεατή με την πικρή γεύση της φλυαρίας στο φινάλε.