Η διαλογική διαμάχη δύο ανθρώπων, με αντίθετη ιδεολογική αντίληψη επί του νοήματος της ύπαρξης.

Ο Tommy Lee Jones σκηνοθετεί – και πρωταγωνιστεί – τη μεταφορά του ομώνυμου θεταρικού έργου του Cormac McCarthy, The Sunset Limited. Απέναντί του βρίσκεται ο Samuel Jackson, και οι δυο τους ενσαρκώνουν τους ανώνυμους συνομιλητές και μοναδικούς χαρακτήρες του έργου.

Βασιζόμενοι στην αντίθεση το χρώματος του δέρματός τους και χαρακτηριζόμενοι από και από μια στερεότυπη ταυτότητα που αυτό υποδηλώνει, οι ηθοποιοί αντιπροσωπεύουν τις δύο ακραίες στάσεις απέναντι στο νόημα της ζωής.

Τοποθετούμαστε απ’ευθείας στο διαμέρισμα του κυρίου Black. Μόλις έχει εμποδίσει την απόπειρα αυτοκτωνίας του κυρίου White, που σκόπευε να τερματίσει τη ζωή του πέφτοντας στις ράγες του τραίνου Sunset Limited. Ένας αυξανόμενος σε ένταση διάλογος αρχίζει με την πρόθεση του Black να μεταπείσει τον αδικαιολόγητα θλιμμένο και απογοητευμένο από τη ζωή White, ο οποίος κάθε άλλο παρά να εμπλακεί σε μια τέτοια συζήτηση θέλει, ψάχνοντας κάθε ευκαιρία που θα του επιτρέψει να φύγει μακριά από την ανθρωπόμορφη και ρομαντική ελπίδα για ευτυχία που έχει απέναντί του.

Σταδιακά ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας και το back round του καθενός. Ο Black είναι ένας πρώην κατάδικος, μετανιωμένος για τις πράξεις του, αποφάσισε να αλλάξει πορεία. Με μόνο ανάγνωσμα στην κατοχή του τη Βίβλο, προσπαθεί να πείσει τον πολυδιαβασμένο και φιλοσοφημένα καταθλιπτικό ακαδημαϊκό για την υπεροχή της ζωής. Ο διάλογος αφήνει και τους δυο τους ανέγγιχτους. Και οι δύο δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην αντιπαράθεση και τη διαιώνισή της παρά στο ουσιαστικό της περιεχόμενο. Και εκεί βρίσκεται όλο το ενδιαφέρον του σεναρίου.

Σκοπός είναι η αγνή προβολή δύο διαμετρικά αντίθετων θεωρήσεων, καθαρών, απαλλαγμένων από το πειρικείμενο της καθημερινότητας. Οι δύο άντρες κινούνται στοχευμένα και απόλυτα προς τη ζωή και το θάνατο αντίστοιχα, κατευθυνόμενοι εκ των έσω. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό του καθενός πως ο δρόμος τους έχει λάθος. Τα πάντα είναι ξεκάθαρα, συναισθήματα και ένστικτα, και ο McCarthy μας θέτει παρατηρητές. Δεν θα βγάλει κανένα συμπέρασμα για εμάς. Δεν υπάρχει απάντηση ούτως ή άλλως. Όλα συνδέονται άρρηκτα με την κοσμοθεωρία του εκάστοτε ατόμου, και γι΄αυτό δεν εστιάζει στην επίλυση του ζητήματος και περιορίζεται να υπογραμμίσει την παράλληλη ύπαρξη και των δύο. Γι’αυτό και παρανοήθηκε από μέρος του κοινού ως επιφανειακή προσέγγιση. Δεν πρόκειται όμως για προσέγγιση αλλά για παρουσίαση, για ανάδυση στην επιφάνεια προβληματισμών υπό τους οποίους κάθε άνθρωπος είναι αναγκασμένος να πορεύεται, αναζητώντας ή απορρίπτοντας την ευτυχία ή την προσπάθεια να ευτυχίσει, άλλοτε θεωρώντας πως ο κόσμος δεν είναι αρκετός κι άλλοτε πως έχει απεριόριστες απολαύσεις να προσφέρει.

Το έργο του McCarthy, που με εξαιρετική δραματική ακρίβεια μεταφέρει στη στην οθόνη ο Tommy Lee Jones, αποδίδεται με ιδιαίτερο λυρισμό από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, και παραμένει μια λαμπρή απεικόνιση της μάχης ανάμεσα στον ανθρώπινο πόνο, τη ματαιότητα και την ενστικτώδη ελπίδα που απλά δεν αφήνει άλλη επιλογή.