Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	104
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Chloé Zhao
Σενάριο:	Chloé Zhao
Ηθοποιοί:	Brady Jandreau, Tim Jandreau
Πρεμιέρα:	19-04-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο Brady (Brady Jandreau), ένας νεαρός αναβάτης ροντέο στην καρδιά των μεσοδυτικών πολιτειών της Αμερικής, προσπαθεί να αναρρώσει από ένα βαρύ τραύμα στο κεφάλι που υπέστη κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Με το τραύμα να του έχει αφήσει μια ελαφρά παράλυση στο δεξί χέρι, οι πιθανότητες να επιστρέψει πάνω στο άλογο είναι δυσοίωνες για τον Brady. Δε θα τα βάλει όμως τόσο εύκολα κάτω, καθώς η μόνη ταυτότητα που τον προσδιορίζει είναι αυτή του cowboy…

Η δεύτερη ταινία της Chloe Zhao μετά το προπέρσινο Songs My Brothers Taught Me, που επίσης είχαμε δει στις Νύχτες Πρεμιέρας, έρχεται να προσγειωθεί στο φετινό Διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ μετά το πέρασμά της από το Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών των Καννών. Η ιστορία που αφηγείται όμως εδώ, όσο όμορφα κινηματογραφημένη και αν είναι, δεν αφορά καθόλου το σύγχρονο θεατή και μοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε cowboys και rodeo riders, το κοινό δηλαδή το οποίο απεικονίζει. Το πόνημά της είναι ένα μελαγχολικό σύγχρονο western, μια ελεγειακής φύσεως πραγματεία για την πολιτιστική ταυτότητα και κληρονομιά των cowboys. Η Zhao επιλέγει ερασιτέχνες ηθοποιούς και την αφήγηση μιας αληθινής ιστορίας στα όρια του ντοκιμαντέρ (η οικογένεια του Brady στην οθόνη είναι και η οικογένειά του στην πραγματική ζωή, η ιστορία του φιλμ είναι εμπνευσμένη από έναν αληθινό τραυματισμό που του συνέβη) και κινηματογραφεί, μαζί με το φωτογράφο της, Joshua James Richards, τα άγονα λιβάδια και τους χερσότοπους της Βόρειας Ντακότα σε ονειρικό, λυρικό στυλ.

Μέσα από την ιστορία του Brady, η ταινία μιλά για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε ένα κοινωνικό περιβάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων και ευκαιριών, όπου οι λευκοί άνδρες βρίσκουν ένα ήδη προδιαγεγραμμένο μέλλον να ξεδιπλώνεται μπροστά τους, αυτό της ζωής του cowboy, και ενσωματώνουν τον κώδικα ηθικής αυτού του αρχετύπου ως κοινωνική και πολιτισμική παρακαταθήκη από τις προηγούμενες γενιές. Η Zhao, όμως, αποτυγχάνει να αναδείξει τους κοινωνικούς και ιδεολογικούς παράγοντες και συγκυρίες που εγκλωβίζουν τον ήρωά της μέσα σε αυτή την κουλτούρα: αντιθέτως, τον πλασάρει ως έναν ονειροπόλο, που θα κυνηγήσει το πάθος του με κάθε κόστος. Το μόνο που πραγματικά βλέπουμε εμείς όμως είναι ένα μανιφέστο macho, τοξικής αρρενωπότητας, από το οποίο μάλιστα απουσιάζει και οποιουδήποτε είδους κοινωνικό-πολιτική κριτική. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αργή, χαμηλότονη κινηματογράφηση που σύντομα κουράζει, καταλήγει σε μια ταινία βαρετή και μονότονη, που δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή για την πλοκή της ή για τη μοίρα του κεντρικού ήρωά της και αποτελεί σίγουρα μια από τις αδύναμες προτάσεις του φετινού Διαγωνιστικού.