O βραβευμένος με Oscar, για το πραγματικά υπέροχο μικρού μήκους του Father and Daughter, Michael Dudok de Wit (αν δεν έχεις δει το Father and Daughter κάντο τώρα εδώ) δέχτηκε μια πρόταση πριν από λίγα χρόνια από το Studio Ghibli να κάνει με την στήριξή του και με Γαλλική και Γιαπωνέζικη συμπαραγωγή, την πρώτη μεγάλου μήκους του ταινία. Μετά από αρκετή σκέψη δέχτηκε και έτσι το The Red Turtle έγινε πραγματικότητα.

Ο de Wit ήθελε να κάνει στην ταινία μία ιστορίας επιβίωσης ενός ναυαγού σε ένα έρημο νησί, όπως ποτέ δεν έχει ξαναειπωθεί. Έτσι αν και το πρώτο μισό της ταινίας είναι μια κλασσική ιστορία για το πως ο πρωταγωνιστής μας αρχίζει ζει στο νησί και προσπαθεί να επιστρέψει με κάποιο τρόπο στον πολιτισμό, οι σχεδίες που φτιάχνει, καταστρέφονται συνεχώς από μία κόκκινη χελώνα, με την οποία θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση, καθώς όπως φαίνεται εκείνη δεν θέλει ο ναυαγός να φύγει από το νησί.

Η ιστορία επιβίωσης γρήγορα θα μετατραπεί σε μία ιστορία αγάπης, αφοσίωσης, λατρείας της ζωής και της φύσης, με τον ναυαγό να αποκτά παρέα και οικογένεια σε εκείνο το απομονωμένο μέρος. Η ταινία δεν περιλαμβάνει διαλόγους και ακολουθεί την αφήγηση των μικρού μήκους ταινιών του σκηνοθέτη, που το πείραμά του να κάνει μεγάλου μήκους ταινία, κρίνεται απόλυτα πετυχημένο. Στα γραφικά, η τεχνοτροπία των Ιαπώνων αναμειγνύεται με μια πιο Ευρωπαϊκή προσέγγιση με το τελικό αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακό σε πολλές περιπτώσεις, με τα χρώματα να είναι υπέροχα και να συνδυάζονται άλλοτε σε εικόνες υψηλής ανάλυσης και άλλοτε σε απλά γραφικά.

Αναμφίβολα όμως το καλύτερο στην ταινία του de Wit είναι το soundtrack. Σε μία ταινία χωρίς λόγια και με τεχνικές που βλέπουμε συνήθως σε μικρού μήκους ταινίες και όχι σε feature films, οι κίνδυνοι ήταν πολλοί και η έλλειψη διαλόγων αλλά ακόμα για μεγάλο διάστημα και φωνών η άλλων ήχων, κάνει ουσιαστικά την μουσική τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Εκεί που τα ηχητικά εφέ είναι λίγα ή σκοπίμως παραλείπονται, το soundtrack του The Red Turtle καταφέρνει να συνοδεύει την ταινία στις πιο δύσκολος και εκφραστικές της στιγμές και αυτό είναι που – σε συνδυασμό βέβαια με όσα γίνονται στο σενάριο – το πιο ισχυρό χαρτί της δραματουργίας της ταινίας.

Ο de Wit, μαζί με το Studio Ghibli μας διδάσκουν πόσο εύκολο και απλό είναι να πει κάποιος μια όμορφη ιστορία χωρίς φανφάρες και ειδικά εφέ, χωρίς λόγια, μόνο με μουσική και animation προηγούμενων δεκαετιών. Και αυτό είναι το παράσημο της ταινίας.