Είδος:	Ιστορική
Έτος παραγωγής:	2017
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Steven Spielberg
Σενάριο:	Josh Singer, Liz Hannah
Ηθοποιοί:	Alison Brie, Bob Odenkirk, Bradley Whitford, Bruce Greenwood, Carrie Coon, David Cross, Jesse Plemons, Meryl Streep, Michael Stuhlbarg, Sarah Paulson, Tom Hanks
Πρεμιέρα:	11-01-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Τα πραγματικά (στο περίπου…) γεγονότα γύρω από το ιστορικό σκάνδαλο των Pentagon Papers, μέσα από τη σύγκρουση της Washington Post και των δημοσιογράφων της με τον Λευκό Οίκο εξαιτίας της δημοσιοποίησης των εν λόγω απόρρητων κρατικών εγγράφων αναφορικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η υπόθεση, που είχε λάβει χώρα το 1971, έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο ενώ άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα γύρω από την ελευθερία του Τύπου στις ΗΠΑ.

Σε όσους έχουν περάσει έστω και ξώφαλτσα από τον χώρο της δημοσιογραφίας είναι γνωστό: ένα τεράστιο ποσοστό όσων αποφάσισαν να γίνουν δημοσιογράφοι παραμυθιάστηκε από τον πέρα για πέρα γοητευτικό και εξιδανικευμένο τρόπο που το συγκεκριμένο επάγγελμα παρουσιάζεται στις ταινίες του Hollywood. Γεμάτο από ιδεαλιστές αλλά και επαγγελματίες ρεπόρτερ, εργασιομανείς μεν αλλά δικαιολογημένους δε αφού το επάγγελμά τους δεν παίζεται, ανεξάρτητους και ακλόνητους κυνηγούς της αλήθειας που έρχονται σε σύγκρουση ακόμα και με τα οικονομικά συμφέροντα του ίδιου του Μέσου τους και μάλιστα νικάνε διότι το δίκιο είναι με το μέρος τους. Ναι, σίγουρα…

Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε όσα βλέπουμε στο σινεμά, τέτοιου τύπου ταινίες είναι υπέροχες. Και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, παλιά καραβάνα στο Hollywood και μυθική φιγούρα του, με ένα τέτοιο υλικό στα χέρια του δεν θα μπορούσε να μην δημιουργήσει μια απίστευτα ψυχαγωγική ταινία. Το πρόβλημα είναι ότι, για όσους έχουν την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα, η στρογγυλοποίηση της αλήθειας για να βγει το αποτέλεσμα όσο πιο ελκυστικό γίνεται, κάνει μπαμ.

Το δίδυμο Τομ Χανκς και Μέριλ Στριπ, ο πρώτος στον ρόλο του αποφασισμένου δημοσιογράφου που θα αποκαλύψει την αλήθεια ο κόσμος να χαλάσει και η δεύτερη στον ρόλο της αστής εκδότριας που δεν θέλει να χαλάσει τις δημόσιες σχέσεις της με την υψηλή κοινωνία που συναναστρέφεται και άρα σε θέση αντίθεσης μεταξύ τους, ερμηνευτικά ζωντανεύουν με εντυπωσιακό τρόπο τους χαρακτήρες τους. Το πρόβλημα είναι ότι οι χαρακτήρες τους δεν είναι αληθινοί. Είναι ψεύτικοι.

Τα Pentagon Papers, προπομπός του σκάνδαλου Watergate και η έναρξη της σύγκρουσης ενός τεράστιου κομματιού του Τύπου με τον Νίξον, αποτελούν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιστορία. Και είτε θα αποτυπωθεί με ιστορική ακρίβεια έτσι ώστε να εξυψωθεί το ενδιαφέρον της είτε θα παρουσιαστεί ως προπαγανδα των Δημοκρατικών. Ε, ο Σπίλμπεργκ επιλέγει το δεύτερο.

Για παράδειγμα, δεν γίνεται να παρουσιάζεις τον Μπεν Μπράντλι (δηλαδή τον χαρακτήρα του Χανκς), θρυλικό πρόσωπο για την αμερικάνικη δημοσιογραφία και να ξεπετάς τις βαθιές του σχέσεις με το κόμμα των Δημοκρατικών και το πως αυτό έπαιξε ρόλο στο ρεπορτάζ του για τα Pentagon Papers. Θα χαλάσει η «καθαρότητα» του χαρακτήρα αν το επισημάνεις αυτό αλλά μιλάς για μια αληθινή ιστορία διάολε και όχι για ένα παραμύθι.

Για παράδειγμα, δεν γίνεται να παρουσιάζεις σαν μια αφελή, καλοκάγαθη κυριούλα την εκδότρια μιας μεγάλης εφημερίδας και να θες να μας πείσεις ότι η ατολμία της στο βάθεμα του ρεπορτάζ είχε να κάνει με τον αθώο χαρακτήρα της και όχι με τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης της εξουσίας στους οποίους κάθε αφεντικό στα ΜΜΕ θέλει να εξασφαλίζει μια θέση.

Πολύ περισσότερο, δεν γίνεται να παρουσιάζεις τον Νίξον, το κεντρικό πρόσωπο δηλαδή όλης εκείνης της περιόδου, σαν τον κακό του Αστυνόμου Σαΐνη, που δεν βλέπουμε καν τη φάτσα του και ακούμε απλά την ανατριχιαστική φωνή του. Ή να λείπουν εντελώς από το κάδρο της αφήγησής σου οι Δημοκρατικοί και η δικιά τους συμμετοχή στα γεγονότα λες και ολόκληρη αντιπολίτευση των ΗΠΑ καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια και παρακολουθούσε αμέτοχη τον Νίξον να τσακώνεται με τα media και να τα λογοκρίνει, χωρίς η ίδια να συμμετέχει στις εξελίξεις.

Ναι, η ταινία του Σπίλμπεργκ είναι απίστευτα ψυχαγωγική. Αυτό έλειπε, για Σπίλμπεργκ μιλάμε. Όμως εδώ υπήρξε η ευκαιρία για κάτι παραπάνω. Και αυτό προϋπέθετε τον δημιουργό Σπίλμπεργκ και όχι τον υπηρέτη των απαιτήσεων του Hollywood, Σπίλμπεργκ…