Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:	2017
Χώρα:	Φινλανδία
Σκηνοθεσία:	Aki Kaurismäki
Σενάριο:	Aki Kaurismäki
Ηθοποιοί:	Kati Outinen, Sakari Kuosmanen, Sherwan Haji, Simon Al-Bazoon, Tommi Korpela
Πρεμιέρα:	12-10-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Το The Other Side of Hope είναι η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Aki Kaurismäki για το προσφυγικό που έκανε πρεμιέρα σήμερα στην Berlinale. Ο Kaurismäki  για μια ακόμη φορά φτιάχνει μια ξεχωριστή ιστορία που αναπαράγει ένα ευαίσθητο θέμα με πολύ φαντασία και χιούμορ. Το επίκεντρο της ταινίας όπως και στο Le Havre δεν είναι η σκληρότητα του συστήματος και η βία που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι πρόσφυγες αλλά όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που τους βοηθάνε χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Ο Kaurismäki προσσεγίζει το ζήτημα με αισιοδοξία και αναδεικνύει την καλοσύνη που συναντάνε οι πρόσφυγες στους ιδυόρρυθμους ήρωες του, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει απο την πραγματικότητα. 

Το The Other Side of Hope ξεκινάει με δύο ξεχωριστές ιστορίες που στην συνέχεια περιπλέκονται η μία μέσα στην άλλη. Ο Khaled (Sherwan Haji) είναι ένας Σύριος πρόσφυγας που κρύβεται σε ένα πλοίο για να γλιτώσει το ξύλο απο νεαρούς ακροδεξιούς και καταλήγει στην Φιλανδία. Εκεί πηγαίνει στην αστυνομία για να ζητήσει πολιτικό άσυλο με λίγες ελπίδες να το πάρει. Ο Wikström (Sakari Kuosmanen) απο την άλλη είναι ένας Φιλανδός έμπορος που γυρνάει απο γειτονιά σε γειτονιά και πουλάει γραβάτες και πουκάμισα. Αποφασίζει να παρατήσει την αλκοολική γυναίκα του και να μαζέψει χρήματα παίζοντας χαρτιά για να ανοίξει το δικό του εστιατόριο. Το εστιατόριο που τελικά βρίσκει να αγοράσει φαίνεται να έχει βγεί απο άλλη δεκαετία και έχει για επικεφαλή ένα μάγειρα που καπνίζει πάνω απο τα φαγητά και σερβίρει κονσέρβες για πιάτο ημέρας. Τα κωμικά στοιχεία στις σκηνές με το εστιατόριο είναι πολλά με αποκορύφωμα την προσπάθεια του Wikström και του προσωπικού να φτιάξουν σούσι για να προσεγγίσουν περισσότερο κόσμο. Παράλληλα ο Khaled δεν καταφέρνει να πάρει την άδεια διαμονής και αναγκάζεται να το σκάσει και να κρυφτεί στα σκουπίδια του Wikström. Ο Wikström τον βρίσκει και τον βάζει να δουλέψει στο μαγαζί. Δημιουργείται έτσι μια ιδιόρρυθμη παρέα μέσα στο εστιατόριο.

Όλη αυτή η ιστορία ίσως φάνταζε γλυκανάλατη αν δεν την είχε επιμεληθεί ο Kaurismäki με το χαρακτηριστικό στιλ του. Ο Wikström μαζί με τους σερβιτόρους και τον μάγειρα δίνουν καταφύγιο στον Khaled με ανέκφραστα πρόσωπα και χωρίς καμία ένδειξη συμπόνιας και λύπησης. Η ευαισθησία τους φαίνεται μόνο μέσα απο τις πράξεις τους και δεν εκφράζεται ποτέ με λόγια μέσα στην ταινία. Ο Kaurismäki δεν παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές του σαν ήρωες αλλά σαν καθημερινούς ανθρώπους που πράττουν το αυτονόητο. Η μουσική απο rock n roll μέχρι ρομαντικές Φιλανδικές μπαλάντες είναι και πάλι ένα σημαντικό στοιχείο στην ταινία που λειτουργεί ως καταφύγιο για τους χαρακτήρες. Ο Kaurismäki φτιάχνει μια υπέροχη ανθρωπιστική ιστορία χωρίς διδακτικά μηνύματα που κερδίζει με την απλότητα της.