Όταν τη βραδιά του σχολικού χορού, η Κάμερον Ποστ πιάνεται επ’ αυτοφόρω με μία συμμαθήτριά της στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, οι κηδεμόνες της, την στέλνουν σε ένα κέντρο επαναπροσδιορισμού και θεραπείας για έφηβους που πάσχουν από ερωτική έλξη για άτομα του ίδιου φύλου. Στο κέντρο, η Κάμερον υπόκειται σε αυστηρή πειθαρχία και ειδικές μεθόδους «απo-ομοφυλοποίησης», αλλά και τραγούδια Χριστιανικής Ροκ. Αυτό το παράξενο μέρος της προσφέρει ταυτόχρονα, τη δυνατότητα να συμμετέχει σε μια γκέι κοινότητα και έτσι, για πρώτη φορά η Κάμερον έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που της μοιάζουν και καταφέρνει να βρει τη δική της θέση ανάμεσα στα άλλα παιδιά..

Η σκηνοθέτρια Ντέζιρε Άκαβαν βασίστηκε στην προσωπική της εμπειρία, αφού στα Είκοσι της είχε μπει σε κέντρο απεξάρτησης για να αντιμετωπίσει μια διατροφική διαταραχή. «Μου αρέσουν οι ιστορίες που διαδραματίζονται σε κέντρα απεξάρτησης, και πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία που να διηγείται πως νιώθεις όταν είσαι εκεί μέσα (…) Ο στόχος είναι να γίνεις καλά, αλλά τι σημαίνει αυτό; Διαφέρει ανάλογα με τον άνθρωπο. Επίσης, οι ασθενείς κάνουν συμμαχίες βασισμένες στο πόσο αποφασισμένος είναι ο καθένας να θεραπευτεί ή το αντίθετο. Έριξα άλλη μια ματιά στο βιβλίο κι αμέσως σκέφτηκα: τι σημαίνει ‘θεραπεία’ όταν δε γίνεται να ‘ξορκίσεις την ομοφυλοφιλία με την προσευχή’; Αυτή η σκέψη αποτέλεσε και την έμπνευσή μας για να ξεκινήσουμε το σενάριο με την Τσετσίλια.»