Ασκείται, κατά καιρούς, σκληρή κριτική στο σωφρονιστικό σύστημα που ακολουθείται από κάθε χώρα κι όταν μάλιστα μιλάμε γι’ αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είναι ευρέως γνωστό ότι οι δυσλειτουργίες και τα προβλήματα μοιάζουν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου συστήματος. Δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες που προσπάθησαν να αφουγκραστούν την αιώνια τούτη πληγή. Άλλοτε παραδίδοντας ταινίες μυθοπλασίας και άλλοτε έργα που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Ο David Sington επέλεξε ν’ αφηγηθεί την ιστορία του διαμέσου τρίτης οδού. Ένα φιλμ τεκμηρίωσης φαντάζει ο ιδανικότερος τρόπος για να πειστεί και ο πλέον αδιάφορος θεατής, όχι μόνο για την αδυναμία σωφρονισμού των τιμωρημένων αλλά και για την ανικανότητα του δικαστικού συστήματος να αποδώσει δικαιοσύνη. Το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης αισθάνεται τυχερό για το εκστατικό, φορμαλιστικό στολίδι που προβάλλεται στις αίθουσες του, και σας καλεί να το απολαύσετε.

Ο Nickolas Yarris έπειτα από 23 χειμώνες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και με την θανατική ποινή σφραγισμένη δίπλα στο όνομα του, παραδόξως καταθέτει επίσημη πρόταση για την άμεση ολοκλήρωση της εκτέλεσης του. Αρνούμενος να παραδεχτεί τις ειδεχθείς κατηγορίες που τον βαραίνουν κάθεται μπροστά στον φακό και ξετυλίγει το κουβάρι της ποικιλόχρωμης ζωής του. Μπορεί η φυλακή να είναι ο πυρήνας της, εντούτοις τα βιώματα του μακριά από αυτήν είναι εξίσου συνταρακτικά. Συγκινητικές ιστορίες ομόφυλης αγάπης, προσωπικοί έρωτες που άνθισαν στο γκρίζο κάδρο της φυλακής, στιγμές κατάρρευσης αλλά και απόλυτης ανάτασης ακόμη κι αναπάντεχο πάθος με την λογοτεχνία. Όλες οι παραπάνω γραμμές σκιαγραφούν τελικά ένα ονειρώδες σύνολο εγκληματικού δράματος.

Ο David Sington αιχμαλωτίζει με την εικονογραφία του μία πραγματικότητα που μοιάζει με κατάθεση ψυχής σε μορφή ερμηνείας. Κάθε έκφραση του προσώπου, κάθε κίνηση των χεριών, κάθε βαριά εκπνοή αποτελούν ξεχωριστή γλώσσα επικοινωνίας για τον Nicholas Yarris που ρητορεί με στόμφο και πειθώ την οποία θα ζήλευε κι ένας οσκαρικός ηθοποιός. Αναμφίβολα ο Αμερικανός ξεδιπλώνει κομμάτια της ζωής του με χαρακτηριστική γλαφυρότητα και ζωντάνια. Ταλέντα φυσικά που αναγνώρισε γρήγορα ο Βρετανός σκηνοθέτης και του παρέδωσε εξ ολοκλήρου τα σκήπτρα των 96′ λεπτών. Χωρίς να μοιράζεται σε κανένα καρέ τον λόγο, ο ευαίσθητος βαρυποινίτης οργιάζει στην όψη της κάμερας και αγγίζει κάθε θεατή σε βάθος με την αισθαντική του ομολογία.
Οπωσδήποτε ο έμπειρος σκηνοθέτης δίνει ρεσιτάλ στην αίθουσα του μοντάζ. Δένει με μαεστρία, ιδεολογικά τα πλάνα του, αναβιώνοντας με αυτόν το τρόπο επί της οθόνης στις σπουδαιότερες ιστορίες που αφηγείται ο Yarris. Αποφεύγει τις γρήγορες κινήσεις της κάμερας και δουλεύει συνεχώς με γκρο πλάνα, πολλές φορές μάλιστα σε slow motion ύφος, αυξάνοντας έτσι την προσδοκώμενη δραματικότητα.

Επί της ουσία Ο Φόβος των 13 αποτελεί τον απόηχο μια πολύ έντονης ιστορίας που καταφέρνει να συγκινήσει την πλειοψηφία των θεατών. Η μινιμαλιστική ατμόσφαιρα, η εικαστική ποιότητα και ο περφεξιονισμός του σκηνοθέτη ολοκληρώνουν ένα φιλμ μιας ώρας και τριανταέξι λεπτών που πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσετε.