Ένα καταραμένο μυστικό διαλύει την ευτυχία ενός ζευγαριού, καθώς ο David υποπτεύεται πως η γυναίκα  του, Alice, τον απατά με έναν συνάδελφό της, τον Alex.  Mια ξεχασμένη μπομπίνα από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα πέφτει στα χέρια του και αποκαλύπτει πως το σπίτι τους ήταν τόπος πολλαπλού εγκλήματος το 1902. Κι ενώ ο David παρασύρεται όλο περισσότερο στη δίνη αυτού του μυστηρίου, αρχίζει να πιστεύει πως το σπίτι κατοικείται από μια υπερφυσική οντότητα. Ακολουθώντας την άπιιστη σύζυγό του, φτάνει σε ένα κοντινό κανάλι μόνο για να επιβεβαιώσει τις υποψίες του.

Όταν όμως η Alice εξαφανίζεται, η αστυνομία στρέφει τις κατηγορίες πάνω στον David, που θα ψάξει με κάθε τρόπο να βρει αποδείξεις για το τι πραγματικά συμβαίνει. Κι εμείς μπορεί να ξέρουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, όμως κάποιος πρέπει να το εξηγήσει και στο ζευγάρι, σε αυτήν την απειλητικά ατμοσφαιρική, ιρλανδική ιστορία φαντασμάτων.

Μόνο που δεν περνάει λεπτό που το Canal να μην αναπαράγει μια σκηνή που έχουμε ξαναδεί. Το κλισέ δοκιμάζει τα όριά του στην ταινία που αποδεικνύεται το πιο προβλέψιμο θρίλλερ που υπάρχει. Κουνήματα του πλάνου, παράνοια του πρωταγωνιστή, κάμερα που αποτυπώνει στοιχεία που το γυμνό ματι αγνοεί, κι όλα συμβαίνουν μέσα σ’ένα σπίτι, που από τις αρχές του αιώνα -μαντέψτε- αποτελεί σκηνικό αποτρόπαιων εγκλημάτων. Α, ναι, και ψίθυροι. Αποτελέσμα είναι σε κάθε έντονη σκηνή να συνειδητοποιούμε πως αυτό το έχουμε ξαναδεί, και μάλιστα δοσμένο με πολύ λιγότερη αφέλεια. Είναι εκνευριστικά προφανείς όλες οι κινήσεις, όλες οι αντιδράσεις, όλη η εξέλιξη, με αποκορύφωμα την ανόητη -ας την πούμε -“προοικονομία”, που φανερώνει το χιλιοπαιγμένο φινάλε σχεδόν από την αρχή. Και λίγο -πολύ το σασπένς έχει πάει για ύπνο.

Από την άλλη, δε θέλει να βοηθήσει και κανένας την κατάσταση. Οι συντελεστές μοιάζουν να βαριούνται την όλη διαδικασία, ακόμα και το μοντάζ μοιάζει άκαιρο. Ακριβώς την ίδια αδέξια φόρμα ακολουθεί και η μουσική-ηχητική επένδυση. Κι η εναπομείνουσα ελπίδα βασίζεται στους πρωταγωνιστές. Που φυσικά, όπως θα περίμενε κανείς σε μια μετριότατη ταινία τρόμου, δίνουν οσκαρικές ερμηνείες. Δυστυχώς με το φθίνον επίπεδο της φημισμένης Αμερικανικής γιορτούλας, το σχόλιό μου δεν ακούγεται όσο ειρωνικό θα ήθελα.

Αν λοιπόν είναι η πρώτη φορά που βλέπετε θρίλλερ, πετύχατε την επιτομή. Αν είστε φαν του είδους, ας μη γελιώμαστε, δεν έχετε πια πολλές καλές επιλογές, και θα την δείτε, θέλοντας και μη. Αν όμως έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε, ε μην το αναβάλλετε άλλο.