Είδος:
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	99
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Kurt Voelker
Σενάριο:	Kurt Voelker
Ηθοποιοί:	J.K. Simmons, Jean Louisa Kelly, Julie Delpy, Odeya Rush
Πρεμιέρα:	30-11-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Μετά το θάνατο της συζύγου του, ο καθηγητής Μπιλ Πόντερ μετακομίζει από τη μικρή του πόλη στη μεγαλούπολη μαζί με τον 17χρονο γιο του, Γουές, σε μια προσπάθεια να κάνουν μια νέα αρχή στη ζωή τους. Προσπαθώντας να προσαρμοστούν στα καινούρια δεδομένα της καθημερινότητάς τους και να βρουν τρόπους να ξεπεράσουν τη θλίψη τους, θα γνωρίσουν δυο γυναίκες που θα τους βοηθήσουν να αγαπήσουν και πάλι την ζωή.

Τυπική δραμεντί που τοποθετείται ξεκάθαρα στην παράδοση του «Juno» και του «Little Miss Sunshine», η ταινία του Κερτ Βέλκερ επιχειρεί να εξερευνήσει ένα από τα πιο δύσκολα θέματα της ανθρώπινης ψυχολογίας: τη διαχείριση του πόνου και της απώλειας. Δομημένη με μια αφήγηση που ακολουθεί ταυτόχρονα τους δυο βασικούς χαρακτήρες, καταφέρνει να ισορροπήσει σχεδόν αρμονικά ανάμεσα στο βαρύ κλίμα ενός ενήλικου δράματος και την ανεμελιά μιας coming of age δημιουργίας.

Και αν η επιμέρους ιστορία του ενός εκ των δυο πρωταγωνιστών, αυτή του 17χρονου μαθητή που μόλις έχει χάσει τη μητέρα του, χαρακτηρίζεται από μια καραμπινάτη προβλεψιμότητα, η αλήθεια πως αφενός αυτό δεν μας χαλάει ιδιαίτερα -άλλωστε αυτού του τύπου οι δημιουργίες δεν αρέσουν λόγω της πρωτοτυπίας τους αλλά εξαιτίας της εφηβικής, νοσταλγικής αίσθησης που προκαλούν στο θεατή (και αυτό το κάνει καλά)- και αφετέρου η αληθοφάνεια μέσω της οποίας προσεγγίζεται ο έτερος χαρακτήρας, αυτός του μεσήλικα χήρου δηλαδή, παίρνει τη ρεβάνς.

Ο Τζ. Κ. Σίμονς παραδίδει μαθήματα ερμηνείας στο ρόλο του καθηγητή που προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια της αγαπημένης του συζύγου και η αλήθεια είναι πως το σενάριο καταφέρνει να τον βοηθήσει να κερδίσει με χαρακτηριστική άνεση τις εντυπώσεις από το φιλμ. Ο (σκηνοθέτης και σεναριογράφος) Βέλκερ δρα πανέξυπνα και αντί να ωραιοποιήσει την πραγματικοτητα που επιχειρεί να περιγράψει, αντί να προσφέρει εύπεπτες λύσεις στο ψυχολογικό αδιέξοδο του ήρωά του, επιχειρεί το αντίθετο: εμβαθύνει στην περιπλοκότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους όταν βιώνουν τόσο δύσκολες καταστάσεις και καταφέρνει να μην κάνει εντελώς βαριά και ασήκωτη τη δημιουργία του περιφρουρώντας υποδειγματικά τον γλυκόπικρο χαρακτήρα της.

Το «The Bachelors» δεν είναι μια ταινία με υπερβολικά βαθιά μηνύματα. Δεν είναι η ταινία που θα αφήσει εποχή (πρόλαβαν άλλες να το κάνουν στο εν λόγω είδος). Το πιθανότερο όμως είναι πως βγαίνοντας από το σινεμά θα νιώσεις πως μόλις είδες μια ταινία που επιχείρησε να μιλήσει μέσα σου με ειλικρίνεια και φτιάχτηκε από κάποιον που παίδεψε το μυαλό του για να βγάλει μια ισορροπημένη δημιουργία και τα κατάφερε. Το «The Bachelors» δεν θα αλλάξει τη ζωή σας, ούτε το σινεμά. Αλλά στο μέλλον θα την πετυχαίνουμε στην τηλεόραση και θα την βλέπουμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Ποιος είπε πως αυτό είναι μικρή υπόθεση;