1998, Νάλτσικ, πρόποδες Καυκάσου, Ρωσία. Η 24χρονη Ιλάνα εργάζεται στο γκαράζ του πατέρα της. Ένα απόγευμα, έχουν μαζευτεί οικογένεια και φίλοι για να γιορτάσουν τον αρραβώνα του μικρού της αδερφού, Ντέιβιντ. Το ίδιο βράδυ το νεαρό ζευγάρι χάνεται και φτάνει στην πόρτα της οικογένειας ένα σημείωμα για λύτρα. Σ’ αυτή την κλειστή κοινότητα Εβραίων, η ανάμειξη της αστυνομίας είναι εκτός συζήτησης.
Πως θα συγκεντρώσει η οικογένεια τα χρήματα για να σωθεί ο Ντέιβιντ;

Με τον ρωσικό τίτλο της ταινίας “Tesnota” να σημαίνει περιορισμός, στενότητα, αποκλεισμός, το “Οι δικοί μου άνθρωποι”, ξεκινάει την πορεία του στις αίθουσες, έχοντας κερδίσει στο προηγούμενο κινηματογραφικό φεστιβάλ Καννών το βραβείο FIPRESCI, της κατηγορίας “Ένα Κάποιο Βλέμμα”.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ο σκηνοθέτης, Kantemir Balagov, είπε σχετικά με το σενάριο: “Αυτή η ιστορία απαγωγής- σχετικά συχνό φαινόμενο τη δεκαετία του ’90- είναι κάτι που έμαθα  από τον πατέρα μου όταν ήμουν 17 ή 18. Αργότερα, ενώ σπούδαζα, θεώρησα ότι ήταν καλό υλικό για ταινία κι άρχισα να ερευνώ την Εβραϊκή διασπορά. Με ενδιέφερε πολύ να διερευνήσω τα συναισθήματα μιας οικογένειας στο άκουσμα της απαγωγής του παιδιού τους και μέχρι που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν για να το σώσουν. Για μένα είχε νόημα η αμφισβήτηση της συγκεκριμένης αρχής: είναι ανθρώπινο να αναγκάσεις κάποιον να θυσιαστεί για να σώσει έναν αγαπημένο του άνθρωπο; Από το σημείο αυτό άρχισα να μελετώ τους χαρακτήρες και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Είχα βέβαια κάποιες αναφορές στο μυαλό μου: το Mouchette του Ρομπέρ Μπρεσόν και τη Ροζέτα των αδερφών Νταρντέν. Πρόκειται για αληθινή ιστορία αλλά παρακολουθούμε στην ταινία μια σειρά από γεγονότα που προέκυψαν από άλλες ιστορίες. Οι βασικές σκηνές- κλειδιά ωστόσο είναι όλες αληθινές.”