O Massimo χάνει σε πολύ μικρή ηλικία την μητέρα του. Πρόκειται για μια απώλεια, όμως, που δυσκολεύεται να ξεπεράσει και να αποδεχθεί, όχι μόνο στο διάστημα κοντά στον θάνατό της, άλλα και αρκετά αργότερα, ακόμα και ως ενήλικας, όταν επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του στο Τορίνο για να το πουλήσει. Αυτή η διαδικασία είναι, που ξυπνά και πάρα πολλές αναμνήσεις στον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας Sweet Dreams του Marco Bellocchio. Έτσι παρακολουθούμε κι εμείς την εξέλιξη των οικογενειακών και φιλικών σχέσεων του Massimo (ως ενήλικα τον υποδύεται ο Valerio Mastandrea) σε ένα πέρασμα τριών δεκαετιών περίπου, μέχρι την γνωριμία του με την γιατρό Elisa (Bérénice Bejo), που θα τον βοηθήσει να αποδεχθεί κάποιες αλήθειες.

Στην, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Massimo Gramellini, ταινία παρακολουθούμε έναν μάλλον ανώριμο χαρακτήρα στη συνεχή αναζήτηση μιας γυναικείας φιγούρας, που θα αντικαθιστούσε την χαμένη του μητέρα. Αρχικά στο πρόσωπο της γυναίκας, που ο πατέρας του (Guido Caprino) φέρνει στο σπίτι για να τον φροντίζει, έπειτα στην μητέρα ενός πολύ πλούσιου φίλου του από το σχολείο, αργότερα στο πρόσωπο της νεαρής γιατρού. Όλες τους έχουν, μάλιστα, χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα της μητέρας του, εκτός από την δεύτερη, σε μια περίπτωση όμως όπου αναπτύσσεται μπροστά του η σχέση μεταξύ μιας μητέρας με τον έφηβο γιο της, με τα καλά της και τα κακά της, μια φάση στην οποία δεν είχε την ευκαιρία να περάσει, με αποτέλεσμα να μην την θεωρεί φυσιολογική. Επιπλέον, όμως, ο Massimo αρνούνταν να αποδεχθεί αρχικά τον θάνατο της μητέρας του και αργότερα την πραγματική αιτία: από τις φωνές για να ξυπνήσει και να βγει από το φέρετρο, γιατί την έπαιρναν μακριά του, όταν ήταν παιδί, στα εφηβικά ψέμματα, πως η μητέρα του ζούσε στην Νέα Υόρκη και τελικά στην πραγματική (;) πεποίθηση, ότι η εκείνη πέθανε από ξαφνική καρδιακή προσβολή κι όχι ότι αυτοκτόνησε.

https://vimeo.com/165689941

Κάπου εκεί σταματούν και τα κοινά στοιχεία των τριών διαφορετικών φάσεων της ζωής του κεντρικού χαρακτήρα, που κάτι μας λέει ότι θα έπρεπε να κερδίσει εύκολα την συμπάθεια μας, άλλα το καταφέρνει με κόπο. Οι φάσεις αυτές φαίνονται αλληλένδετες, άλλα κάτι τέτοιο δύσκολα περνά στην ταινία, που παρακολουθούμε. Τα συνεχή μπρος-πίσω, σκηνές και χαρακτήρες που φαίνονται μάλλον αχρείαστοι και η κάπως άγαρμπη μετάβαση μεταξύ των καταστάσεων, που βιώνει ο Massimo υπερτερούν των καλών στιγμών της ταινίας, που αναμφισβήτητα υπάρχουν.

Το Sweet Dreams, μετά από ένα εξαιρετικό ξεκίνημα, βυθιζόταν σταδιακά με τρόπο παρόμοιο, με εκείνον, που βυθιζόταν ο πρωταγωνιστής του στη μοναχικότητα και την κατάθλιψη, μέχρις ότου εμφανιστεί ο χαρακτήρας της Elisa, για να δώσει μια ώθηση προς τα πάνω και σε αυτόν και στην ταινία ολόκληρη. Δεν είναι κακό φιλμ, αντίθετα βλέπεται ευχάριστα και προσφέρει ανάμεικτα συναισθήματα στον θεατή του. Έχει, όμως, αδυναμίες οι οποίες αν έστω περιορίζονταν τότε θα μιλούσαμε για μια πάρα πολύ δυνατή ταινία.