Τρία χρόνια μετά το αριστουργηματικό πρώτο μέρος της «Sicario Saga», το sequel της πρώτης ταινίες βρίσκει τον Τζος Μπρόλιν και τον Μπενίτσιο Ντελ να συνεχίζουν τους ρόλους τους ως πράκτορας της CIA, Ματ Γκρέβερ και ως εκτελεστής (Sicario δηλαδή στην αργκό του μεξικάνικου υπόκοσμου…) Αλεχάντρο Γκίλικ αντιστοίχως. Η ιστορία ακολουθεί τους δύο χαρακτήρες καθώς στέλνονται για να πολεμήσουν ένα καρτέλ που εισάγει λαθραία τρομοκράτες από το Μεξικό προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια της αποστολής όμως όλα θα πάνε λάθος…

Το φιλμ-προκάτοχος του «Sicario: Day of the Soldado» είχε θέσει τον πήχη τόσο ψηλά που ένα sequel έμοιαζε μια εξαιρετικά παρακινδυνευμένη επιλογή. Η μόνιμη επιφυλακτικότητα που συνοδεύει τα sequel εντάθηκε ακόμα παραπάνω όταν έγινε γνωστό ότι ο Ντένις Βιλνέβ, ο άνθρωπος που κάθισε στην σκηνοθετική καρέκλα του πρώτου μέρους δεν πρόκειται να επιστρέψει για τη συνέχεια. Ευτυχώς ωστόσο, οι άνθρωποι που ανέλαβαν να γυρίσουν αυτό το sequel μόνο τυχαίοι δεν είναι.

Ο ένας είναι ο Τέιλορ Σέρινταν, σεναριογράφος του πρώτου Sicario και σεναριογράφος και σκηνοθέτης του εξίσου άψογου (και συγγενικού θεματικά) «Wind River». Ο έτερος είναι ο Ιταλός σκηνοθέτης Στέφανο Σολίμα που μας κατέπληξε πέρυσι με το ιταλικό μαφιόζικο έργο του, «Suburra: Υπόγεια Πόλη». Και επειδή το εν λόγω δίδυμο δεν είναι τίποτα τυχαίοι, το «Sicario: Day of the Soldado» φτιάχνεται με το υλικό όλων των επιτυχημένων sequel και ως εκ τούτου, πετυχαίνει θριαμβευτικά το σκοπό του και στέκεται ισάξια (ή ίσως σχεδόν ισάξια) πλάι στο πρώτο μέρος.

Ποιο είναι το υλικό των επιτυχημένων sequel; Μα η αλλαγή ύφους σε σχέση με το πρώτο μέρος. Άλλωστε, η επανάληψη είναι σπανίως επιτυχημένη όταν έχουμε να κάνουμε με δημιουργίες που έχουν αγγίξει ποιοτικό ταβάνι όπως το πρώτο Sicario. Πολύ σοφά λοιπόν, το «Sicario: Day of the Soldado» υιοθετεί έναν action χαρακτήρα και μετατοπίζει το κέντρο βάρος του σε σχέση με το πρώτο μέρος. Αν η ταινία του Βιλνέβ ήταν ένα σύγχρονο γουέστερν, η συνέχεια είναι μια ξεκάθαρη αστυνομική περιπέτεια με πολλή δράση.

Φυσικά, μην περιμένετε να δείτε εύκολη, εύπεπτη και εντυπωσιακή δράση. Ο Σολίμα σέβεται στο έπακρο τον κανόνα που λέει πως η δράση υπάρχει για να εξυπηρετεί μια υπαρκτή πλοκή και όχι να την επισκιάζει και τον ακολουθεί κατά γράμμα. Η δράση αυτής της ταινίας είναι ενήλικη, βίαιη αιματοβαμμένη και καθόλου μα καθόλου light: ίσα-ίσα, ενδέχεται να τεντώσει νεύρα από την αγωνία και την ένταση.

Από την άλλη, το σενάριο του Σέρινταν ακολουθεί με τη σειρά του ορισμένους κλασικούς κανόνες που απαιτούνται για ένα καλό sequel: 1ον, η πλοκή είναι τέτοια που η ταινία θα μπορούσε να στέκεται και μόνη της, ακόμα και αν δεν υπήρχε το πρώτο μέρος. Έτσι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αυτόνομη ταινία, που παρά το γεγονός ότι αποτελεί sequel, δεν ετεροκαθορίζεται από το πρώτο μέρος. 2ον (και δυσκολότερο), οι χαρακτήρες διατηρούν σεναριακά την εσωτερική τους συνοχή παρά την αλλαγή ύφους. Και ταυτόχρονα, δεν μένουν στατικοί, εξελίσσονται και διαμορφώνονται σε σχέση με την πρώτη γνωριμία μας μαζί τους. Πραγματικά, αξιοθαύμαστη σεναριακή εξισορρόπηση και μάλιστα, σεμιναριακού επιπέδου.

Τελικά, το franchise του Sicario καταφέρνει να επιδείξει, από άποψη ποιότητας, ένα θριαμβευτικό 2 στα 2 (και είναι δεδομένο πως έπεται και συνέχεια). Επιτέλους, ένα franchise που δεν είναι βασισμένο ούτε σε κάποια κόμιξ διασκευή, ούτε αποτελεί κάποιο νοσταλγικό reboot, ένα εντελώς πρωτότυπο franchise δομείται και περιμένουμε τη συνέχεια πως και πως…