Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:	2020
Διάρκεια:	150
Χώρα:	Ιράν
Σκηνοθεσία:	Mohammad Rasoulof
Σενάριο:	Mohammad Rasoulof
Ηθοποιοί:	Alireza Zareparast, Ehsan Mirhosseini, Kaveh Ahangar, Salar Khamseh, Shaghayegh Shourian

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Βρισκόμαστε στο σημερινό Ιράν. Η θανατική ποινή είναι ακόμη σε πλήρη εφαρμογή. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες για τους ανθρώπους που θα κλιθούν να πατήσουν τον διακόπτη ή να τραβήξουν την καρέκλα ώστε κάποιος να αφήσει την τελευταία του πνοή.

Ένας συνηθισμένος οικογενειάρχης που πηγαίνει την κόρη του για πίτσα και μετρά την πίεση της μαμάς του, ένας στρατιώτης στην θητεία του που έχει κληθεί να εκτελέσει κάποιον, αρνείται όμως να το κάνει μέχρι τελευταία στιγμή, ένας άλλος που χαίρεται που πάει στο σπίτι για τα γενέθλια της αγαπημένης του όντας σε άδεια, αφού έχει θανατώσει έναν καταδικασμένο και ένας πατέρας που αρνήθηκε όταν είναι νέος να πατήσει την σκανδάλη, με αποτέλεσμα να μείνει όλη του την ζωή μακριά από την κόρη του.

Ο εγκλωβισμένος στο Ιραν,  Mohammad Rasoulof, στον οποίο έχει απαγορευτεί να κάνει ταινίες, όπως και ο Jafar Panahi πριν λίγα χρόνια με το Taxi, έρχεται στην Berlinale, με μία ταινία γροθιά στο Ιρανικό καθεστώς αλλά και με μία οικουμενικότητα για όλα τα αυταρχικά καθεστώτα, αλλά και ύμνος στην αντίσταση και την ανθρωπιά. Ο Rasoulof ρωτά επιτακτικά: μπορεί και πρέπει κάποιος να αντισταθεί στον νόμο ενός κράτους όταν αυτός δεν έχει λογική ή ακόμα χειρότερα όταν αυτός αντιτίθεται στα δικαιώματά του ανθρώπου; Η απάντηση μπορεί να μοιάζει απλή, όμως με τις ιστορίες του, ο Rasoulof μας δείχνει και τις συνέπειες αυτών των πράξεων και την εσωτερική σύγκρουση που ζουν οι χαρακτήρες του. Αξίζει άραγε να μείνει κάποιος μακριά από την κόρη του για μια ζωή ή είναι καλύτερα να κάνει το χρέος του απέναντι στον νόμο για να γίνει για πάντα δολοφόνος; Στην ταινία θα δούμε ανθρώπους που θα κλιθούν να απαντήσουν αυτά τα ερωτήματα, άλλοι με πρωτοφανή απάθεια δεν θα σκεφτούν καν σε τι συμμετέχουν, κάνοντας την “δουλειά” τους, άλλοι θα αντιδράσουν γενναία, άλλοι θα βρεθούν μπροστά σε ένα δίλημμα ζωής.

Το There is no evil, είναι μία ταινία για τις επιλογές που κάνει ο κάθε άνθρωπος και τις συνέπειές τους, αλλά παράλληλα μία σίγουρα αυτοαναφορική σπουδή πάνω στην αντίσταση και την αυτοθυσία για το δίκιο. Βλέποντας την ταινία δεν δυσκολεύεται να κάνει κάποιος παραλληλισμούς για το πάντα επίκαιρο θέμα της συλλογικής και ατομικής ευθύνης. Ο δήμιος του There is no Evil θα μπορούσε να είναι άνετα ένας στρατιώτης της Ναζιστικής Γερμανίας που απλά νομίζει ότι ακολουθεί τους νόμους και κάνει το χρέος του, ή ο αντίστοιχος δήμιος σε όσες χώρες εξακολουθούν να εφαρμόζουν θανατική ποινή. Η ειρωνεία είναι ότι και η ίδια η ταινία είναι ακόμη και χωρίς να το θέλει μία πράξη αντίστασης, όπως και οι περισσότερες ταινίες από το Ιράν που έρχονται στα μεγάλα Φεστιβάλ του κόσμου, αψηφώντας την λογοκρισία και τις συνέπειες που θα έχουν οι δημιουργοί τους όταν γυρίσουν στην πατρίδα τους. Ο Rasoulof μας θυμίζει ότι το ίδιο το σινεμά είναι μια μεγάλη πράξη αντίστασης και αυτοθυσίας, φτιάχνοντας αυτή την ταινία κάτω από δύσκολες συνθήκες, με τον ίδιο να μην βρίσκεται στην πρεμιέρα της στο Βερολίνο, και με τους παραγωγούς της ταινίας να είναι φειδωλοί για το πως αυτή γυρίστηκε – προσπαθώντας ίσως να προστατέψουν τους συνεργάτες τους ή και τον εαυτό τους.

Η ταινία δεν έχει πρωταρχικό στόχο να επιτεθεί στο καθεστώς του Ιράν. Είναι όπως είπαμε μια ταινία που θα μπορούσε να γυριστεί σε πολλές ακόμη χώρες του κόσμου και για πολλά ακόμα παρόμοια θέματα αυταρχισμού, σαν την θανατική ποινή. Και μία ταινία για την αντίσταση δε θα μπορούσε να έχει άλλο soundtrack από το Bella Ciao, mainstrean πλέον τραγούδι που όπως μας ενημέρωσαν οι Ιρανοί παραγωγοί χρησιμοποιήθηκε όχι απλά επειδή είναι γνωστό στο Ιράν, αλλά και επειδή έγινε το σύνθημα των τελευταίων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στην χώρα πέρσι, ενώ υπάρχει ακόμα και Ιρανική έκδοσή του.