Το Saint Laurent του Bernard Bonello είναι η δεύτερη ταινία για τον Yves Saint Laurent, μέσα σε λίγους μήνες. Να θυμήσουμε ότι το Yves Saint Laurent, είχε παρουσιαστεί και στο Βερολίνο. 

Η κύρια διαφορά των δύο ταινιών είναι ότι η μεν πρώτη πήρε την έγκριση του πρώην αγαπημένου του σχεδιαστή, ενώ η δεύτερη του Bonello, αποδοκιμάστηκε και δεν στηρίχτηκε καθόλου ούτε από τον ίδιο τον οίκο του σχεδιαστή. Χαρακτηριστική η δήλωση του Bonello ότι ούτε σχέδια ούτε ρούχα δεν τους έδωσε ο Yves Saint Laurent, με αποτέλεσμα η επαναδημιουργία των ρούχων και των σχεδίων του Saint Laurent να αποτελέσει μία από τις προκλήσεις της ταινίας.

Λίγο πολύ οι περισσότεροι ξέρουμε ότι ο Saint Laurent ήταν ένας από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας. Επειδή τα χρόνια περνάνε γρήγορα, οι περισσότεροι δεν θα έχουν ακούσει πολλά για την ζωή του. Ο Laurent ήταν ομοφυλόφιλος, αγαπούσε πολύ την δουλειά του και προσπαθούσε να βρει πάντα το κάτι νέο, μη μένοντας ποτέ ικανοποιημένος, κάτι που κατά τον Bonello, τον έκανε ένα πραγματικό καλλιτέχνη.

H ταινία αναφέρεται κυρίως στα χρόνια του Saint Laurent από το 1967 και για μία περίπου δεκαετία, έχοντας και ένα μέρος για τα τελευταία του χρόνια στον χώρο της μόδας. Ο Gaspard Ulliel είναι πολύς καλός στον ρόλο του σχεδιαστή, σε μία ταινία που λίγο πολύ οι υπόλοιποι ρόλοι είναι βοηθητικοί. Η σκηνοθεσία και το σενάριο του Bonello, είναι αρκετά πιστά στην ζωή του Laurent, σε σημείο που ο ίδιος παραδέχτηκε τα ντοκιμαντερίστικα στοιχεία της ταινίας του. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του πρωταγωνιστή, η κατάθλιψη που περνάει σε αρκετές φάσεις της ζωής του, και η ερωτικές του σχέσεις είναι τα κύρια θέματα που αγγίζει η ταινία. Το κύριο πρόβλημά της είναι ότι δεν καταφέρνει να γίνει με κάποιον τρόπο ενδιαφέρουσα, όχι μόνο σε όσους αρέσκονται στα της μόδας αλλά και στο υπόλοιπο κοινό, ανάμεσα σε αυτούς και ο γράφων που δεν έχουν ιδέα και δε νοιάζονται να μάθουν και ιδιαίτερα γι’ αυτά τα πράγματα.

Καλό είναι σίγουρα το στοιχείο ότι ο θεατής καταλαβαίνει, ακόμη κι αν άσχετος με την μόδα, το ταλέντο και τον τρόπο δουλειάς του σχεδιαστή καθώς σε αυτό το σημείο ο Bonello πετυχαίνει τον στόχο που είχε θέσει, όμως τα σημεία που ο Laurent αναζητούσε τον εαυτό του και περνούσε δύσκολες στιγμές, ήταν τελικά και τα πιο ενδιαφέροντα της ταινίας και θα έπρεπε μάλλον να καλύψουν μεγαλύτερο μέρος της.