Η Elisabeth μένει μαζί με την εικοσάχρονη κόρη της, Elodie, σε ένα ειδυλλιακό σπίτι δίπλα σε μια λίμνη, κοντά σε μία επαρχιακή πόλη του Βελγίου. Όταν ένα βράδυ η Elodie δεν έρχεται στο σπίτι, η μητέρα της θα θεωρήσει αρχικά ότι έχει μείνει σε κάποιον φίλο της, όταν όμως δύο μέρες θα περάσουν θα ειδοποιήσει την αστυνομία. Μετά από ολιγοήμερη έρευνα από την αστυνομία, η Elisabeth θα μάθει ότι η κόρη τους έχει φύγει μαζί με έναν φίλο της, και βρίσκεται στην Κύπρο με στόχο να πάνε μαζί και να ενταχτούν στο Ισλαμικό Κράτος στην Συρία.

H Elisabeth θα πέσει από τα σύννεφα και θα σοκαριστεί με αυτήν την αποκάλυψη καθώς ποτέ δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο από την κόρη της. Θα προσπαθήσει τότε να πείσει τις αρχές να βρουν την κόρη της και να την κάνουν να γυρίσει πίσω, όμως η Elodie είναι ενήλικη και είναι υπεύθυνη των πράξεών της. Όταν θα καταφέρει επιτέλους να έρθει σε επαφή με την κόρη της, θα διαπιστώσει πόσο αποφασισμένη είναι η νεαρή να ακολουθήσει τον δρόμο του Ισλάμ μαζί με τους “αδερφούς και αδερφές της” όπως λέει, με την μητέρα να μην είναι ικανή να χειριστεί την κατάσταση και να προσπαθεί να πείσει την κόρη της να επιστρέψει, όντας κριτική για τις επιλογές της.

Η Elisabeth θα αρχίσει ένα ταξίδι στα βάθη της Ανατολίας και προσπαθώντας να πάει στην Συρία, για να βρει την κόρη της.  Η ταινία του Rachid Bouchareb (London River) ασχολείται με ένα ενδιαφέρον θέμα, παρακείμενο της προσφυγικής κρίσης και με πολλές πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις. Όμως αντί να επικεντρώσει στους λόγους που έκαναν την νεαρή Elodie να θέλει να πάει στο Ισλαμικό κράτος, που είναι και η ουσία της ταινίας, φτιάχνει ένα road movie, για την αναζήτηση της Elodie από την μητέρα της. Σε κανένα σημείο της ταινίας ο θεατής δεν καταλαβαίνει τους λόγους που έκαναν μια νεαρή κοπέλα από τον δυτικό κόσμο, να πάρει μια τέτοια απόφαση, ενώ η ίδια η Elodie γίνεται δευτερεύων χαρακτήρας, απουσιάζοντας από την οθόνη στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Τα μικροπροβλήματα της Elodie, η έλλειψη πατέρα στην οικογένεια, δεν είναι αρκετά, με τον κύριο λόγο της απόφασης να είναι μάλλονη μοναξιά της κοπέλας και η έλλειψη ενδιαφέροντος για όσα γίνονται γύρω της. Όλα αυτά όμως ο σκηνοθέτης δεν τα περνά στο φιλμ, με τον χαρακτήρα της Elodie να μας αφήνει πολλές απορίες, όντας τελικά χωρίς καθόλου ανάπτυξη.

Σε αυτό που επιλέγει να κάνει τελικά ο σκηνοθέτης, είναι απόλυτα επιτυχημένος, καθώς ο Δυτικός θεατής ταυτίζεται σε όλη την ταινία με την φιγούρα της μητέρας και την ανιδιοτελή αγάπη για την κόρη της, με μια καλή ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια, που θα ψάξει την κόρη της σε όλη την Τουρκία και είναι ικανή να πάρει μέχρι την εμπόλεμη Συρία για χάρη της. Η πιο δυνατή στιγμή της ταινίας είναι βέβαια όταν θα έρθει σε επαφή με πρόσφυγες από την Συρία στα σύνορα με την Τουρκία, με όλους εκείνους να έρχονται από τον πόλεμο και να κατευθύνονται προς την Ευρώπη, και εκείνη να θέλει να κάνει την αντίθετη διαδρομή, αυτήν που επέλεξε και η κόρη της. Τι έχουν να πουν άραγε σε μια γυναίκα από το Βέλγιο κάποιοι που ζουν τον πόλεμο;