Μια νεαρή γυναίκα αρχίζει να ανησυχεί για το αγόρι της όταν εκείνος εξερευνά μια σκοτεινή υποκουλτούρα γύρω από μια μυστηριώδη βιντεοκασέτα που σκοτώνει τον θεατή της επτά ημέρες αφού τη δει. Θέλοντας να θυσιάσει τον εαυτό της για να σώσει το αγόρι της θα κάνει μια τρομακτική ανακάλυψη: υπάρχει μια ”ταινία μέσα στη ταινία” που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει ξαναδεί.

Το Rings είναι το τρίτο κεφάλαιο του υπερφυσικού franchise τρόμου ”The Ring” και αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους το φθινόπωρο. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο F. Javier Gutierrez ενώ στο cast συμμετέχει και ο Johnny Galecki του Big Bang Theory.

Αν υφίσταται μια αλήθεια σχετικά με το Ring, αυτό είναι πως η πρώτη αμερικανική ταινία κατάφερε να ξεπεράσει κατά πολύ την αυθεντική γιαπωνέζικη. Και αυτή είναι η μόνη περίπτωση που κάτι τέτοιο έχει συμβεί καθώς όλες οι αμερικάνικες διασκευές θρίλερ προερχόμενων από την Ιαπωνία αποτυγχάνουν παταγωδώς. Το Ring, όμως, είχε ατμόσφαιρα, αισθητική, σκηνοθετική άποψη, έναν πρασινωπό τόνο που άπαξ και τον δεις σε στοιχειώνει μια ζωή. Ακολούθησε ένα οικτρό σίκουελ και από τότε σιγή ιχθύος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού σχετικά με το franchise.

Όντας φαν της σειράς ταινιών, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Koji Suzuki και έχοντας δει ό, τι περιέχει τη λέξη Ring στον τίτλο του, η ανυπομονησία μου για τη νέα αυτή ταινία ήταν αρκετά μεγάλη, παρά τα κάποια κρατήματα που πάντα υπάρχουν σε αυτές τις περιπτώσεις. Δυστυχώς η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει μόλις στο πρώτο τέταρτο της ταινίας.

Αυτή τη φορά, οι συντελεστές προσπαθούν να επεκτείνουν την κατάρα της βιντεοκασέτας, να τη γιγαντώσουν και να της δώσουν πραγματικά αποκαλυπτικές διαστάσεις. Και γι’ αυτό αποτυγχάνουν παταγωδώς, διότι προσπαθούν να δώσουν μια μπλοκμπάστερ λογική σε μια ταινία που το μόνο που χρειάζεται για να πετύχει είναι η ατμόσφαιρα, όχι η φανφάρα.

Επιπλέον, αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα με τους πρωταγωνιστές. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται σε τι είδους ταινία παίζουν και φαίνονται άκρως αδιάφοροι, στερεοτυπικοί ίσως στους ρόλους τους. Αλλά το μεγαλύτερό μου παράπονο δεν έχει να κάνει ούτε με αυτό, ούτε με την έλειψη σκηνοθετικής τόλμης, ούτε και με το τραγελαφικό σενάριο. Έχει να κάνει με την υιοθέτηση των απεχθέστατων jumpscares -λέγε με “εύκολη λύση όταν δε μπορώ να χτίσω ένταση”- σε ένα franchise που καθόλου δεν τα χρειάζεται. Και εκεί είναι που, τελιοκά, φαίνεται πως πρόκειται για μια ακόμα κίνηση συγκέντρωσης χρημάτων “δια το φιλόπτωχον ταμείο”. Και είναι πραγματικά ντροπή κάτι τέτοιο, καθώς μια δεκαετία ήταν υπεραρκετή προκειμένου να βρεθούν νέες ιδέες και να φρεσκαριστεί κάτι τόσο cult όσο το Ring. Χαμένη ευκαιρία και προσωπική απογοήτευση της χρονιάς. Από τώρα.