Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	88
Χώρα:	Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία
Σκηνοθεσία:	Axel Petersén, Måns Månsson
Σενάριο:	Axel Petersén
Ηθοποιοί:	Christer Levin, Christian Saldert, Léonore Ekstrand, Olof Rhodin

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Η 68χρονη Nojet έζησε μια ζωή μέσα στις ανέσεις εξαιτίας των χρημάτων του πατέρα της. Όταν εκείνος θα πεθάνει, αυτή κληρονομεί ένα κτίριο του με διαμερίσματα στο κέντρο της Στοκχόλμης. Από την Ισπανία όπου ζει εδώ και πολλά χρόνια, η Nojet θα γυρίσει στην πατρίδα της για να βρει ένα χάος στο κτίριο που μόλις κληρονόμησε. Ο μισός αδερφός της και ο γιος του που διαχειρίζονται μέχρι τότε το κτίριο, το έχουν παραμελήσει, ενώ πολλοί από τους ενοικιαστές του κτιρίου δεν έχουν νόμιμο συμβόλαιο. Η Nojet θα ζητήσει την συμβουλή του φίλου της Lex, πρώην δικηγόρου και νυν μουσικού παραγωγού που οργανώνει ένα gala για άστεγους. Εκείνος θα της προτείνει να πουλήσει το κτίριο όσο πιο γρήγορα μπορεί για να αποφύγει τις αντιδράσεις των ενοίκων που ίσως θα της κοστίσουν πολλά χρήματα. Όμως η πώληση δεν θα προχωρήσει όπως η πρωταγωνίστριά μας νόμιζε, κάτι που θα δημιουργήσει εφιάλτες για την χωρίς έννοιες και πλούσια ζωή που θέλει να κάνει.

H ταινία  του Axel Petersén, στην δεύτερη μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά, έχει κάποια θετικά στοιχεία στο πρώτο μέρος της. Εκεί είναι που θα δούμε την Nojet να θέλει να γνωριστεί με τους ενοίκους της, να κάνει τις ηλίθιες ερωτήσεις που κάποιος ηλίθιος σπιτονοικοκύρης θα έχει κάνει σε όλους μας και να αποφασίζει τελικά να πουλήσει το κτίριό της χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για τους ενοίκους ή για τις αντιδράσεις του αδερφού της. Στο δεύτερο μισό της όμως, η έτσι κι αλλιώς μικρή σε διάρκεια ταινία, χάνει την μπάλα προσπαθώντας να μας δείξει την ξέφρενη ζωή της ηλικιωμένης γυναίκας και την έλλειψη επαφής της με την πραγματικότητα και τις δύσκολες οικονομικά εποχές που ζούμε. Αντί όμως η ταινία να επενδύσει χρόνο στο να μας δείξει τους ενοίκους ή την γενικότερη κατάσταση στην σάπια και ρατσιστική αγορά ακινήτων παγκοσμίως, αναλώνεται στις περιπέτειες της Nojet, είτε αυτή πάει στο κομμωτήριο, είτε περνά χρόνο με τον δικηγόρο της, είτε διαφωνώντας με τον αδερφό της, είτε χορεύοντας σε club, κάνοντας γυμναστική ή μαθαίνοντας να πυροβολεί με όπλα στην εξοχή. Αυτή η μονόπλευρη πλευρά της ιστορίας, διαλέγει μάλλον την λάθος πλευρά καθώς τελικά η Nojet, παρά την υποφερτή ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, είναι ο λάθος χαρακτήρας στο να προσεγγιστεί το θέμα της ταινίας. Η τουλάχιστον σίγουρα όχι ο μόνος χαρακτήρας.

Όταν μάλιστα η ταινία στο τέλος της γίνεται ενδιαφέρον, με την Nojet να παίρνει την κατάσταση στα χέρια της για να πουλήσει το κτίριο με παράνομες ενέργειες που απειλούν την ζωή των ενοίκων, τότε ξαφνικά αντί να δούμε κάτι παραπάνω η ταινία τελειώνει αφήνοντας τον θεατή με μια απορία για το τι έβλεπε τόση ώρα την ανιαρή ζωή της πλούσια μεγαλωμένης κυρίας. Άγνωστο γιατί μια τέτοια ταινία βρήκε θέση στο διαγωνιστικό της Berlinale.