Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:
Διάρκεια:	127
Χώρα:	Γερμανία, Λευκορωσία
Σκηνοθεσία:	Vadim Perelman
Σενάριο:	Ilya Zofin
Ηθοποιοί:	Alexander Beyer, David Schütter, Jonas Nay, Lars Eidinger, Leonie Benesch, Nahuel Pérez Biscayart

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Βρισκόμαστε στα 1942. Ο Gilles, είναι ένας νεαρός Βέλγος που θα συλλάβουν τα SS μαζί με άλλους Εβραίους. Αφού θα αποφύγει την εκτέλεση, δηλώνοντας πως είναι Πέρσης και όχι Εβραίος, θα μεταφερθεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία. Εκεί ο αξιωματούχος της κουζίνας, Koch τον περιμένει καθώς ψάχνει εδώ και καιρό κάποιον Πέρση, με στόχο να μάθει την γλώσσα καθώς θέλει μετά τον πόλεμο να επισκεφτεί τον αδερφό του που μένει στην Τεχεράνη, και να ανοίξει εστιατόριο εκεί. Το ψέμα του Gilles τον φέρνει αντιμέτωπο με την υποχρέωση να κάνει μαθήματα Πέρσικων στον Koch, μία γλώσσα για την οποία δεν έχει ιδέα.

Θα πρέπει να ανακαλύψει ένα τρόπο να φτιάξει λέξεις που να ακούγονται Πέρσικες και να μπορεί εκείνος να τις θυμάται και να είναι συνεπής με το τι λέει στον “μαθητή” του. Όλα αυτά ενώ κάθε λάθος του μπορεί να αποβεί μοιραίο για τον ίδιο και ενώ βρισκόμαστε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με θηριωδίες, προσβολές και φόβο πέρα από κάθε φαντασία, και ενώ η σχέση του με τον Koch θα αρχίσει να προξενεί ζήλια στους στρατιωτικούς που θα τον βάλουν σε μπελάδες.

O Vadim Perelman μεταφέρει μία συγκλονιστική πραγματική ιστορία που δεν χωρά το μυαλό ανθρώπου ότι εκτυλίχθηκε στην πραγματικότητα. Ο σεναριογράφος της ταινίας είχε είχε ακούσει για την ιστορία στο ραδιόφωνο με το σενάριο να είναι αποτέλεσμα της φαντασίας του και χρόνων επεξεργασίας, μέχρι τελικά να φτάσει η ταινία στην παραγωγή, φυσικά με πάρα πολλά στοιχεία μυθοπλασίας. Είναι σίγουρα φορές που μία καλή ιστορία αρκεί για να έχουμε μια καλή ταινία, εδώ όμως έχουμε ένα καλογραμμένο σενάριο, που δένει με μία υπέροχη σκηνοθεσία, μία εύστοχη φωτογραφία μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και δύο υπέροχες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές.

Το Persian Lessons τα καταφέρνει σε πολλά επίπεδα. Έχει σασπένς ταινιών δράσης, χωρίς να γίνεται ρηχό, έχει μία φανταστική γλώσσα που δημιουργείται από τα ονόματα όσων εξοντώθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σχολιάζει και αφήνει ερωτήματα για την ενοχή των εγκλημάτων του ολοκαυτώματος. Το τελευταίο είναι και ένα μεγάλο ερώτημα που ταλαιπωρεί μέχρι και σήμερα την Γερμανία, με τον Lars Eidinger να σχολιάζει την κοινωνία που αρχίζει και πάλι να ζει μέσα στο μίσος. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Εβραίος ρωτά σε κάποιο σημείο τον Koch, πως έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος, με τον Ναζί αξιωματικό να αρνείται ότι είναι δολοφόνος, και τον Gilles, να απαντά ότι μαγειρεύει όμως για τους δολοφόνους, για να έρθουμε στο σημείο που ο Koch περιγράφει ότι είδε τους χαρούμενους ναζί στο δρόμο να γελούν και κάπως έτσι έγινε τελικά μέλος του κόμματος. Αυτός ακριβώς ο casual και mainstream ρατσισμός, χωρίς καμία έγνοια για αυτόν που το δέχεται, είναι τελικά και από τα μεγαλύτερα προβλήματά της σύγχρονης κοινωνίας με την ταινία να το θέτει όμορφα.

Σίγουρα το Persian Lessons δεν είναι η πρώτη ταινία για παρόμοια θέματα επιβίωσης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ σίγουρα επαναλαμβάνει αρκετά μοτίβα και πράγματα που ξέρουμε, όντας λίγο φλίαρο με κάποιους από τους δευτερεύοντες χαρακτήρας του. Όμως είναι μια σημαντική και καλή ταινία που αξίζει κάποιος να δει.