Η αγαπημένη μας Valeria Golino δίνει μια καλή ερμηνεία σαν μία μεσήλικη γυναίκα από την Νάπολη. Ο χαρακτήρας της, η Anna, έχει τρία παιδιά στην εφηβεία, την ίδια ώρα που θέλει να ξεκινήσει ξανά την ζωή της. Όταν θα βρει μία νέα δουλειά, θέλει να τελειώσει τον γάμο της με τον βίαιο σύζυγό της, που είναι άνεργος και χωρίς διάθεση να βρει κάποια σταθερή δουλειά. Η Anna έχει να αντιμετωπίσει και άλλα σοβαρά προβλήματα με τους γέρους γονείς της αλλά και τον άνθρωπο που απολύθηκε από την δουλειά που εκείνη πήρε, και τώρα την κατηγορεί ότι του έκλεψε την δουλειά.

H πρωταγωνίστρια δεν είναι μία ευτυχισμένη γυναίκα. Περνά αν όχι μια κατάθλιψη, σίγουρα μία καταθλιπτική περίοδο στην ζωή της. Σε κάποιες στιγμές κοιτάει τον ορίζοντα και λέει: “Βλέπω σκοτάδι ακόμα και στον ήλιο”. Είναι όμως ταυτόχρονα και μαχητής, έτσι όταν όλα στην ζωή της είναι ένα χάος, εκείνη έχει κάτι μέσα της που την κάνει να έχει θέληση για ζωή. Είναι παρά την μαυρίλα που την περιτριγυρίζει, μια ζωντανή και αστεία γυναίκα. Της αρέσουν τα παλιά μιούσικαλ και μάλιστα κάποιες φορές τα κάνει μέρος της ζωής της, με ένα παρόμοιο, αν και όχι τόσο εμφατικό τρόπο που το έκανε η Bjork  στο Dancer in the Dark του Trier.

H ταινία του Ιταλού Giuseppe Gaudino, έχει ένα υπερβολικό και σε κάποιες περιπτώσεις κιτς στυλ. Ξεκινάει με ένα δυνατό, αρκετά κωμικό, τραγούδι που αφηγείται την ιστορία του κεντρικού χαρακτήρα και της οικογένειάς της, με την ταινία να συνεχίζεται σε ένα τέτοιο γλυκόπικρο μοτίβο. Ο σκηνοθέτης επιλέγει η ταινία να είναι στο μεγαλύτερο της μέρος ασπρόμαυρη, με έναν όχι τόσο όμορφο τρόπο καθώς βλέπουμε απλά γκρι, σε κάποιες στιγμές όμως, κυρίως σε μερικά flash back, μετατρέπεται σε έγχρωμη. Σίγουρα αποτελεί μεγάλο κλισέ το ότι το ασπρόμαυρο χρησιμοποιείται για να δείξει την κατάσταση στην ζωή της Anna, και σίγουρα αυτό μπορεί να ενοχλήσει αρκετούς από τους θεατές, κυρίως επειδή δεν είναι το μόνο κλισέ της ταινίας.

Υπάρχει όμως μια γοητεία στην όλη αφήγηση της ταινίας, και αυτό οφείλεται κυρίως στην παρουσία της Golino. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι παίζει πολύ καλά, αλλά επιπλέον με το χρόνο έχει αποκτήσει μία ώριμη και εκλεπτυσμένη ομορφιά σε σχέση με παλαιότερα. Η ταινία βέβαια δεν έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο να προσφέρει, και σίγουρα θα ξεχαστεί εύκολα. Είναι όμως μια ταινία που βλέπεται εύκολα και θα μπορούσε ίσως να δώσει κάποιο βραβείο στην Golino για την ερμηνεία της.