Είδος:	Δράμα, Κοινωνική
Έτος παραγωγής:	2015
Χώρα:	Αργεντινή
Σκηνοθεσία:	Santiago Mitre
Σενάριο:	Mariano Llinás, Santiago Mitre
Ηθοποιοί:	Cristian Salguero, Dolores Fonzí, Esteban Lamothe, Oscar Martinez, Walter Casco
Πρεμιέρα:	07-09-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Αν τολμούσα να χαρακτηρίσω μια ταινία ως την καλύτερη, που παρακολούθησα κατά την διάρκεια του 56ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αυτή θα ήταν το Παουλίνα, του Santiago Mitre. Όχι τόσο για τα καλλιτεχνικά ή τεχνικά χαρακτηριστικά του φιλμ, που αναμφισβήτητα κινούνταν και αυτά σε πολύ υψηλά επίπεδα, όσο για τις σκέψεις που ξεκίνησε μέσα στο μυαλό μου, με το που έπεσαν οι τίτλοι τέλους.

H Παουλίνα είναι μια νέα κοπέλα, κοινωνική ακτιβίστρια, που σε ένα κομβικό σημείο της ζωής της επιλέγει να αφήσει την νομική καριέρα και τις, απ’ ότι καταλαβαίνουμε πολύ καλές προοπτικές της, για να συμμετάσχει ενεργά σε ένα κοινωνικό-εκπαιδευτικό πρόγραμμα στην ζώνη Αργεντινής, Παραγουάης και Βραζιλίας. Όταν, όμως, πέφτει θύμα βιασμού από μια ομάδα ανδρών, ανάμεσα στους οποίους και μαθητές της στο σχολείο της περιοχής, θα αναγκαστεί να πάρει μερικές σημαντικές αποφάσεις, που πιθανότατα, οι περισσότεροι από εμάς θα βρίσκαμε παράλογες.

Πρόκειται για μια έντονα κοινωνική ταινία, που εξερευνά τα σημεία όπου η ιδεολογία, οι πολιτικές πεποιθήσεις και η αντίληψη για την κοινωνία και την δικαιοσύνη συναντιέται με την πραγματικότητα, την καθημερινή ζωή. Πραγματεύεται την έννοια της Δικαιοσύνης, το πως πρέπει να αποδίδεται και αν το θύμα πρέπει να έχει λόγο για την τιμωρία του θύτη. 

Η αλήθεια είναι, πως σε κάποια σημεία της ταινίας δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το σκεπτικό της Παουλίνα. Οι αντιδράσεις της στερούνται λογικής, όταν ακόμη και η ίδια παραδέχεται πως σε περίπτωση που ο βιαστής της ήταν κάποιος άλλος, θα ήταν διαφορετική η αντίδραση της. Αν δεν υπήρχε αυτό το μικρό απόσπασμα στο διάλογο της με τον πατέρα της, θα ήμασταν βέβαιοι για τα κίνητρα της, για την πλήρη ταύτιση των όσων πρεσβεύει και της ζωής της. Ωστόσο δεν μπορούμε να καταλήξουμε, ακόμη και στο τέλος της ταινίας, αν η ηρωίδα οδηγούνταν στην πραγματικότητα από την ανάγκη να φανεί πιστή στα ιδανικά της.

Όλα τα παραπάνω, παρουσιάζονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, όπου μας δίνεται η ευκαιρία κάποιες καθοριστικές για την εξέλιξη της ιστορίας σκηνές, να τις παρακολουθήσουμε περισσότερες από μία φορά, μέσα από την οπτική ενός διαφορετικού χαρακτήρα. Είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, αν αναλογιστεί κανείς πως στα ερωτήματα που θέτει η ταινία δύσκολα μπορεί να υπάρξει μία απάντηση, και όλα είναι ζήτημα οπτικής και του πως αντιλαμβάνεται κανείς τα γεγονότα.

H ταινία είχε αποσπάσει το Μεγάλο Βραβείο της εβδομάδας κριτικών και το FIPRESCI στα παράλληλα τμήματα του φεστιβάλ των Κανών.