Είδος:	Δράμα
Έτος παραγωγής:	2020
Διάρκεια:	101
Χώρα:	Βουλγαρία, Γαλλία, Ελλάδα, Ολλανδία
Σκηνοθεσία:	Siamak Etemadi
Σενάριο:	Siamak Etemadi
Ηθοποιοί:	Melika Foroutan, Shahbaz Noshir, Αργύρης Πανταζάρας, Λένα Κιτσοπούλου, Σοφία Κόκκαλη
Πρεμιέρα:	16-07-2020

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Όταν η Pari, με τον βαθιά θρησκευόμενο και αυστηρό άντρα της, φτάνουν στην Αθήνα, για να συναντήσουν τον γιο τους, εκείνος όχι μόνο δεν βρίσκεται στο αεροδρόμιο για να τους παραλάβει, αλλά δεν βρίσκεται στην διεύθυνση που τους έχει δώσει, ενώ θα ανακαλύψουν ότι έχει εδώ και καιρό παρατήσει τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο.

Οι δυο τους θα ξεκινήσουν να τον ψάχνουν, αλλά γρήγορα θα καταλάβουν ότι βρίσκονται σε μία πόλη γεμάτη αναταραχές, με τους δρόμους της να είναι κλειστοί είτε από οδοφράγματα, είτε από μάχες μεταξύ αναρχικών και αστυνομίας. Με τον άντρα της να μην μιλάει αγγλικά, η Pari, θα αναλάβει έναν καινούριο ρόλο, και θα προσπαθήσει να κινήσει βουνά βγαίνοντας από τα όριά της και καταφέρνοντας να διαχειριστεί τις δυνάμεις που δεν ήξερε ότι έχει, για να βρει τον γιο της.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτη, Siamak Etemadi, αποτελεί ένα σκληρό πορτραίτο μιας πολυπολιτισμικής Αθήνας μέσα από το βλέμμα μία μητέρας μουσουλμανικού background, που θα ξεφύγει από όλα τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας. Η Γερμανο-ιρανή ηθοποιός Melika Foroutan παίρνει όλη την ταινία πάνω της, σαν Pari, σε μία σωματικά και ψυχικά δύσκολη ερμηνεία, την πρώτη της στην μητρική της γλώσσα. Η Pari είναι πάνω από όλα μία μάνα που ψάχνει να βρει το παιδί της, όμως κατά την διάρκεια της ταινίας, στην φλεγόμενη Αθήνα, στον υπόκοσμο των οίκων ανοχής και στο λιμάνι, καθώς ψάχνει τον γιο της, θα ανακαλύψει τον εαυτό της, τι έχει χάσει στην ζωή της και πώς ίσως ακριβώς αυτό έψαχνε και ο γιος της όταν εξαφανίστηκε. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο Etemadi, καταφέρνει με μικρό μπάτζετ να φτιάξει μια ταινία σαν το Pari, γυρισμένη στο δρόμο, σε πολλά διαφορετικά μέρη και με την πρωταγωνίστρια, Fotouran να δίνει μία ερμηνεία ζωής.

Η ταινία είναι μια πραγματική Βαβέλ, όχι μόνο για την Pari που βρίσκεται σε μια πόλη που δεν μιλάει την γλώσσα και που είναι κάτι εντελώς διαφορετική από την Ευρώπη που έχει φανταστεί, αλλά και λόγω της παραγωγής της, που περιλαμβάνει τέσσερις χώρες, χωρίς καμία από αυτές να είναι το Ιράν, αν και στην ουσία μιλάμε για μία Ιρανική ταινία. Έχοντας λοιπόν στο μυαλό το Ιρανικό σινεμά με του περιορισμούς που έχουν εκεί οι κινηματογραφιστές της χώρας, ο Etemadi που νιώθει και Ιρανός και Έλληνας μας δίνει την πρώτη Ιρανική ταινία, χωρίς περιορισμούς, χωρίς ταμπού, με μία γυναίκα που δεν είναι ο πιο δυναμικός γυναικείος χαρακτήρας του Ιρανικού σινεμά, ωστόσο ζει το ταξίδι της απελευθέρωσης από τα πράγματα που δεν της επιτρέπεται να κάνει ή που ακόμα χειρότερα φοβάται και η ίδια να δοκιμάσει. Άλλος ένας προβληματισμός του δημιουργού είναι το τι περιμένουν και τι βρίσκουν τελικά οι πρόσφυγες και μετανάστες στην γη της επαγγελίας τους, την Ευρώπη, πόσο μάλλον στην Ελλάδα, με την τραγική σκηνή των οδοφραγμάτων ή των βρόμικων πανεπιστημίων να κάνει τον άντρα της Παρί να αναρωτηθεί, αν αυτή εδώ είναι η Ευρώπη που ο γιος της Παρί και η ίδια είχαν ονειρευτεί.