Είδος:	Ντοκιμαντέρ
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	91
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Nancy Buirski
Σενάριο:	Nancy Buirski
Ηθοποιοί:

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Μια ιστορία που δυστυχώς είναι επίκαιρη είναι αυτή της Αφρο-αμερικανής Ρέσι Τέιλορ. Μια μέρα του ’44, επιστρέφοντας σπίτι της από την εκκλησία, έξι νέοι-οι πέντε ανήλικοι- την απήγαγαν και με την απειλή όπλου τη βίασαν. Η Ρέσι, η οποία τότε ήταν παντρεμένη με παιδί, δε φοβήθηκε, όπως άλλες γυναίκες που είχαν περάσει κάτι τέτοιο και μίλησε από την πρώτη στιγμή γι’ αυτό που της συνέβη. Δε δίστασε, μάλιστα, να κατονομάσει τους ένοχους, κάποιους από τους οποίους γνώριζε πριν την επίθεση, παρ’όλες τις πιέσεις και τις απειλές που δέχτηκε, ακόμα και από ανθρώπους του νόμου. Η υπόθεση της έφτασε στα δικαστήρια δυο φορές, τη δεύτερη λόγω της πίεσης που ασκήθηκε από την κοινότητα των Αφρο-αμερικανών, υποκινούμενη από τη γνωστή ακτιβίστρια Ρόζα Παρκς. Αν και δε δικαιώθηκε, η υπόθεση της άνοιξε το δρόμο για τη δικαιοσύνη και για άλλες περιπτώσεις και έδωσε κουράγιο σε άλλες γυναίκες που είχαν βιώσει κάτι παρόμοιο. Παράλληλα, παρακίνησε την κοινότητα να οργανωθεί, υπήρξαν οι πρώτες διαμαρτυρίες και επομένως και τα πρώτα ψήγματα ακτιβισμού.

Η ταινία, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βενετίας, είναι ένα μείγμα συνεντεύξεων και πλάνων από ταινίες φτιαγμένες από και για Αφρο-αμερικάνους (“race films”). Τα πλάνα ταιριάζουν με την ιστορία της Τέιλορ, κάτι που αποδεικνύει ότι η ιστορία της, δυστυχώς, δεν ήταν κάποιο μεμονωμένο περιστατικό. Η χρήση τους σίγουρα ήταν μια έξυπνη ιδέα. Από την άλλη, υπάρχει ποικιλία όσον αφορά τους συνεντευξιαζόμενους: Είναι άνθρωποι από την πλευρά της Τέιλορ, την πλευρά των κατηγορούμενων και άλλοι άνθρωποι-ερευνητές που έχουν ασχοληθεί με την υπόθεση.

H ταινία υποφέρει από επανάληψη. Το “This Bitter Earth” της Dinah Washington είναι ένα υπέροχο τραγούδι, αλλά γίνεται κατάχρηση του σε αυτό το ντοκιμαντέρ (Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αντ’ αυτού περισσότερα δείγματα της gospel μουσικής, για παράδειγμα). Επανάληψη υπάρχει και στα πλάνα που χρησιμοποιούνται από τα race films και μάλιστα προβάλλονται και σε slow motion. Τόσο, που αν και είναι ενδιαφέρον το να έρθει κάποιος σε επαφή μαζί τους, τελικά αυτή η επανάληψη κάνει το θεατή σε πολλές περιπτώσεις να βαριέται. Τέλος, αναρωτιέται κανείς γιατί η σκηνοθέτης δεν επιχείρησε να συνδέσει το έγκλημα κατά της Τέιλορ με άλλες παρόμοιες υποθέσεις της ευρύτερης εκείνης περιόδου ή ακόμα και με το σήμερα. Κάτι τέτοιο σίγουρα θα δυνάμωνε και θα εμπλούτιζε το υλικό της ταινίας.

Η ταινία ανήκει στο τμήμα του Φεστιβάλ για τα Ανθρώπινα δικαιώματα και η 2η προβολή της θα πραγματοποιηθεί στις 9 Μαρτίου στις 15:30, στο Ολύμπιον.