Τον Φεβρουάριο του 2013, μια ομάδα απολυμένων εργατών του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ. ξανανοίγουν το ερειπωμένο εργοστάσιό που δούλευαν στην Θεσσαλονίκη. Γρήγορα θα αρχίσουν την παραγωγή προϊόντων καθαρισμού. Βασίζονται στην αρχή ότι κάθε ιεραρχία απαγορεύεται – όλοι είναι ίσοι στην κοινή προσπάθεια αυτοδιαχείρισης. Γρήγορα το εργοστάσιο και οι εργάτες του θα αποκτήσουν δημοσιότητα στην Ελλάδα αλλά και όλο τον κόσμο και θα γίνουν το σύμβολο της αλληλεγγύης κατά την διάρκεια της κρίσης.

Ο Απόστολος Καρακάσης ακολούθησε με την κάμερα του του εργάτες για δύο χρόνια σε όλη την δύσκολη προσπάθειά τους. Πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ Next Stop: Utopia, που είναι ο καρπός της δουλειάς του, ο Μάκης Αναγνώστου, που λειτούργησε σαν εκπρόσωπος των εργατών, η Χριστίνα Φιλίππου, ιδιοκτήτης του εργοστασίου, που κατηγορεί τους εργάτες για χρήση της περιουσίας της, άλλοι εργάτες του εργοστασίου, αλλά και πολιτικοί, στοχαστές και υποστηρικτές του εγχειρήματος, ανάμεσά τους και ο νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η Ναόμι Κλάιν.

Οι διχογνωμίες των εργατών, η καθημερινότητά τους και το ερώτημα τι βγήκε από όλη αυτή την προσπάθεια της ΒΙΟ.ΜΕ. Γίνεται τελικά τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο να πετύχουν απέναντι στην σκληρή οικονομική πραγματικότητα;

«Να κάνουμε την ουτοπία μας» δηλώνει ο Μάκης Αναγνώστου, ένα από τα μέλη του εγχειρήματος της ΒΙΟ.ΜΕ. Το 2011 το εργοστάσιο οικοδομικών υλικών της ΒΙΟ.ΜΕ στην Θεσσαλονίκη έκλεισε και άφησε πάνω από 70 εργαζόμενους άνεργους. Αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα μερικοί από τους εργαζόμενους αποφασίζουν το Φεβρουάριο του 2013 να καταλάβουν το εργοστάσιο και να το λειτουργήσουν μόνοι τους βασιζόμενοι στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης.

Αυτό το πρωτοποριακό και μοναδικό ελληνικό παράδειγμα αυτοδιαχείρισης ενός εργοστασίου παρακολουθεί και καταγράφει το ντοκιμαντέρ του  Απόστολου Καρακάση. Με την κάμερα να παρακολουθεί από την πρώτη στιγμή την κατάληψη, δημιουργείται  ένα ντοκυμαντέρ καταγραφής εμπλουτισμένο με συνεντεύξεις , που επικεντρώνεται σε 3 ήρωες και σε 3 συγκρούσεις.

Ο Μάκης Αναγνώστου θεωρεί την αυτοδιαχείριση της ΒΙΟ.ΜΕ ως μια ευκαιρία για δουλειά και τη δημιουργία ενός εργασιακού περιβάλλοντος που θα βασίζεται στην οριζοντιότητα, την ελευθερία, την άμεση δημοκρατία και τη δημιουργικότητα. Ο άλλος εργαζόμενος της ΒΙΟ.ΜΕ είναι ο Πασχάλης Θεοδωρακάκης που παραμένει σκεπτικός προς το όλο εγχείρημα και καθότι συνηθισμένος για χρόνια σε μια δουλειά που πλήρωνε καλά, μένει άνεργος και χάνει την ταυτότητα του. Επίσης, παρουσιάζεται και η ιδιοκτήτρια του εργοστασίου, Χριστίνα Φιλίππου που θεωρεί παράνομη την κατάληψη του εργοστασίου και βρίσκεται υπό το φόβο της φυλάκισης.

Το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟ.ΜΕ είναι δύσκολο. Ο κάθε ένας έχει να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση και τις διαφωνίες μέσα στην ομάδα με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες και συναδέλφους του. Έχει να αντιμετωπίσει τις «εξωτερικές» συγκρούσεις καθώς πάει ενάντια στο νόμο και στους ιδιοκτήτες ,ενώ ταυτόχρονα παλεύει να κερδίσει κάποια νομική υπόσταση. Τέλος, το κάθε μέλος της ομάδας έρχεται σε σύγκρουση με τον ίδιο του τον εαυτό καθώς καλείται να κάνει κάτι τελείως πρωτοποριακό αλλά και ριψοκίνδυνο δίχως να έχει κάποια πρότερη γνώση, ενώ ταυτόχρονα έχουν όλοι να σκεφτούν την οικογένεια τους. Βλέπουν όμως μια ελπίδα μέσα στην αβεβαιότητα και το άγχος της επιβίωσης.

Το ντοκιμαντέρ του Καρακάση για το παράδειγμα της ΒΙΟ.ΜΕ στη Θεσσαλονίκη αντανακλά μια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές ακόμα ευρωπαϊκές χώρες. Σε πόλεις που τα νούμερα της ανεργίας φτάνουν το 29% του πληθυσμού και με το 35% ζει στα όρια της φτώχιας, η αυτοδιαχείριση προωθείται ως ένας νέος τρόπος δράσης. Ωστόσο στην Αργεντινή, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει βρει πρόσφορο έδαφος.

Το «Επόμενος Σταθμός : Ουτοπία» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα  τον περασμένο Νοέμβριο στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ IDFA στο Amsterdam και στη συνέχεια προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τεργέστης πριν έρθει στο 18^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (11-20 Μαρτίου).