Είδος:	Δράμα, Δράσης
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	96
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Ηνωμένο Βασίλειο
Σκηνοθεσία:	Lynne Ramsay
Σενάριο:	Lynne Ramsay
Ηθοποιοί:	Ekaterina Samsonov, Joaquin Phoenix
Πρεμιέρα:	22-03-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο Joe (Joaquin Phoenix) είναι ένας επαγγελματίας εκτελεστής που ειδικεύεται στην ανάκτηση παιδιών και εφήβων θυμάτων απαγωγής και στην ιδιαίτερα βίαιη εξολόθρευση των απαγωγέων τους. Είναι όμως και ένας βαθιά πληγωμένος και τραυματισμένος ψυχικά άνθρωπος, με αυτοκτονικές τάσεις, που ζει με την υπεραγαπημένη, ηλικιωμένη μητέρα του. Όταν θα αναλάβει τη διάσωση της μικρής Nina (Ekaterina Samsonov), κόρης ενός γνωστού πολιτικού, που έχει πέσει θύμα παιδικού trafficking, για πρώτη φορά όλα θα πάνε στραβά και ο Joe θα βρεθεί σε μια ασταμάτητη και ανελέητη πορεία εκδίκησης.

6 χρόνια μετά το εξαιρετικό We Need to Talk About Kevin, η Σκωτσέζα Lynne Ramsay που γνωρίσαμε από το Ratcatcher και το Morvern Callar επιστρέφει με μόλις την τέταρτη ταινία της, μια απροσδόκητη επιλογή για την ίδια που προκαλεί έκπληξη, αφού πρόκειται για ένα hitman movie, βασισμένο σε βιβλίο του Jonathan Ames. Αυτό όμως που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του όταν σκέφτεται hitman ταινία δράσης και διάσωσης απαχθέντος κοριτσιού, τις τυπικές, χολιγουντιανές ταινίες τύπου Taken δηλαδή, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είναι το You Were Never Really Here. Γιατί το φιλμ της Ramsay είναι μια αντισυμβατική, ιδιοσυγκρασιακή προσέγγιση στο είδος, μια ανθρωποκεντρική ανάλυση, που για πρώτη φορά αντιμετωπίζει τον εκτελεστή όχι ως αρχέτυπο αλλά ως τρισδιάστατη φιγούρα, όχι απλά ως ένα killing machine αλλά ως διαμορφωμένο σεναριακά χαρακτήρα με δική του προσωπικότητα, συναισθηματικό υπόβαθρο και αναμνήσεις. Ο χαρακτήρας του Phoenix περιφέρεται μονίμως σκυφτός και καμπουριαστός, με τις ουλές και τα σημάδια που γεμίζουν το μυώδες σώμα του να είναι πολύ πιο επιφανειακά από τα εσωτερικά, ανεπούλωτα τραύματα ενός παρελθόντος ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης, και την οργή που σιγοβράζει διαρκώς μέσα του να εκτονώνεται μόνο στις αιματηρές αποστολές εκτέλεσης που αναλαμβάνει.

Η Ramsay υπονομεύει και ανατρέπει όλα τα κλισέ του είδους, κρατά τους δικούς της ρυθμούς, με το μοντάζ του Joe Bini (του οποίου την τελική εκδοχή είδαμε παγκοσμίως πρώτοι στις Νύχτες Πρεμιέρας) να είναι άλλοτε αργό και ατμοσφαιρικό, άλλοτε ιλιγγιώδες και σπιντάτο, εναλλάσσοντας αριστοτεχνικά τα δύο χρονικά επίπεδα των αναμνήσεων του ήρωα και του παρόντος του. Μνεία αξίζει και το αριστουργηματικό, πολυεπίπεδο score του Jonny Greenwood των Radiohead, που ντύνει απολύτως ταιριαστά κάθε σκηνή και δημιουργεί μια υπόκωφα επιβλητική ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ.

Η δημιουργός κάνει μια βαθιά σκεπτόμενη σπουδή πάνω στην προέλευση της βίας και της ανάγκης για αυτήν, τοποθετώντας την αναζήτησή της σε έναν κόσμο πολιτικής διαφθοράς και ειδεχθών εγκλημάτων, μιας κοινωνίας δομημένης πάνω στη βία, αλλά ψάχνοντας τις απαντήσεις  εντός του ανθρώπινου ψυχισμού και όχι έξω από αυτόν. Παράλληλα, δημιουργεί το δικό της αντί –ήρωα, έναν vigilante με υπαρξιακές αγωνίες, συμπλέγματα και τραύματα του παρελθόντος, αλλά και οιδιπόδεια σχέση με τη μητέρα του (καθόλου τυχαία η αναφορά του Ψυχώ στην αρχή του φιλμ), έναν εξολοθρευτή άγγελο με μια χρυσή καρδιά κάτω από τις πολυπληθείς στρώσεις σκληρότητας και βίας. Όσο δυνατό σεναριακό υλικό και να έχει όμως, αυτός που πραγματικά απογειώνει το φιλμ είναι ο Phoenix (το σενάριο και η ερμηνεία του ήταν, άλλωστε, αυτά που βραβεύτηκαν στις Κάννες), που παραδίδει μια λακωνική, άλλοτε βαθιά εσωτερική και άλλοτε ζωογόνα και βίαιη ερμηνεία, που εκτείνεται σε όλο του το σώμα, από τις συσπάσεις και τους μορφασμούς του προσώπου του μέχρι το περπάτημα και την κίνησή του στο χώρο, μια ερμηνεία που δικαιωματικά αξίζει να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ και που μας υπενθυμίζει γιατί είναι ίσως ο σπουδαιότερος ηθοποιός της γενιάς του.

Και η Ramsay είναι όμως μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες γυναίκες σκηνοθέτιδες και μας το αποδεικνύει με τούτο εδώ το ευφυέστατο, δημιουργικό spin πάνω στο είδος των ταινιών εκδίκησης, μια σπάνια ταινία, καινοτόμα και επαναστατική. Τέτοια ταινία είχαμε να δούμε χρόνια.