Είναι αλήθεια πως το να μεταφέρεις Λόρκα στο σινεμά δεν είναι η πιο εύκολη υπόθεση. Ο ποιητικός του λόγος δύσκολα μπορεί να μετουσιωθεί σε μια στρωτή κινηματογραφική αφήγηση και οι συναισθηματικές εξάρσεις των ηρώων του δεν προσφέρονται για κινηματογραφικές ερμηνείες. Όλα αυτά λειτουργούν πολύ καλύτερα στο σανίδι, για το οποίο άλλωστε προορίζονταν και τα έργα του. Η ισπανίδα Paula Ortiz όμως, στη δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους ταινία της, πήρε, προς τιμήν της, το ρίσκο να αναμετρηθεί με το εμβληματικότερο έργο του Ισπανού δραματουργού στη μεγάλη οθόνη. Ρίσκο που μάλλον στέφθηκε με επιτυχία, αφού κατόρθωσε να διεκδικήσει δώδεκα βραβεία Γκόγια (τα ισπανόφωνα φτωχά αδερφάκια των Oscar) στην αντίστοιχη περυσινή απονομή, αποσπώντας τελικά τα δύο.

Μέσα στα εξαιρετικά κάδρα της καταφέρνει να συλλάβει και να αποτυπώσει τον έκδηλο λυρισμό που αναβλύζει το ύφος του συγγραφέα κι αυτό δεν είναι μικρό επίτευγμα, αφού ποτέ άλλοτε δεν είδαμε το πνεύμα του Λόρκα να εικονογραφείται τοσο πιστά στο πανί. Ενώ όμως αποδεικνύεται ικανότατη εικονοπλάστης, ως story teller παραμένει άτολμη αφού η ανάγνωση της πάνω στο κλασσικό έργο εμμένει στην επιφάνεια.

Χωρίς να μπορεί να δαμάσει την χειμαρρώδη και σχεδόν σουρεαλιστική γραφή του, μας παρουσιάζει κάτι που μοιάζει περισσότερο με ένα άψογα κινηματογραφημένο editorial περιοδικού μόδας, παρά μ’ένα συνεκτικό κι ολοκληρωμένο αφήγημα.  Κι έτσι τελικά καταφέρνει το  παράδοξο να σε κάνει να πλήττεις, την ίδια στιγμή που δεν  μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την οθόνη.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το ελκυστικότατο cast, που προσπαθεί φιλότιμα να σταθεί στις απαιτήσεις τους εγχειρήματος, αλλά τελικά παραδίνεται στην θεατρικότητα του υλικού εις βάρος του υποκριτικού μινιμαλισμού που απαιτεί η οθόνη. Εξαίρεση αποτελεί η Luisa Gavasa , η οποία χρησιμοποιεί με δωρικότητα τα εκφραστικά της μέσα, καταφέρνοντας ωστόσο να αναδείξει πλήρως την έκταση της τραγικότητας του ρόλου της Μητέρας, την οποία υποδύεται.