Δημοσιογράφος επιστρέφει σε μία σκοτεινή, γεμάτη πειρασμούς Αθήνα για να μάθει τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του κολλητού φίλου και πρώην συνεργάτη του. Στην έρευνα τον βοηθά η κοπέλα του θύματος, όμως σύντομα θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα φύγουν μακριά ή θα γίνουν μαριονέτες ενός πανίσχυρου συστήματος.

Αισθάνομαι διχασμένη, ανάμεσα στη σφοδρή επιθυμία μου να προωθήσω τον ελληνικό mainstream κινηματογράφο και την αποκατάσταση της ψυχικής μου υγείας, που τόσο ξεδιάντροπα μου στέρησαν οι «Μαριονέτες».

Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Παντελή Καλατζή προδίδει εξαρχής το χάσμα της ελληνικής υποκριτικής σκηνής. Οι ερασιτεχνικές ερμηνείες και οι άνοστες ατάκες δίνουν και παίρνουν, αλλά δεν πειράζει – σκέφτηκα – παίζει ο Γεωργούλης. Μετά το πρώτο 10λεπτο συνειδητοποίησα πως στο μετεφηβικό κινηματογραφικό κοινό δεν αρκούν οι όμορφοι ή τουλάχιστον οικείοι πρωταγωνιστές. Αναγκαστικά λοιπόν περιμένουμε από το σενάριο να σώσει τη μέρα. Και αποτυγχάνει παταγωδώς, αφού οι συντελεστές επέλεξαν να κινηθούν στα πλαίσια τηλεοπτικής σαπουνόπερας.

Η υπόθεση είναι ένα κράμα ιδεών, δανεισμένων από επιτυχημένες χολυγουντιανές παραγωγές, τις οποίες δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο. Ένα ατέλειωτο μυστήριο που επαληθεύεται με τον απίστευτα επιπόλαιο, επιφανειακό και ανεξήγητο τρόπο, καταλήγει σε μια ανατροπή άνευ όρων, λόγου και αιτίας. Οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται καθόλου, οι σκηνές δράσης παρουσιάζουν ασύλληπτη ασυνέπεια, και το σενάριο αποδεικνύεται εν τέλει εξαιρετικά φτωχό.

Οι μοναδικές απολαυστικές σκηνές προέρχονται από τον Κιμούλη, που μοιάζει να είναι ο μόνος που τουλάχιστον διασκεδάζει και «ερμηνεύει» το ρόλο του. Τουλάχιστον αδιάφορο είναι λοιπόν αυτό το δημιούργημα που αυτοπεριγράφεται ως ψυχολογικό θρίλερ, αλλά συνοψίζεται σε μία μόνο εύστοχη ατάκα που υπογραμμίζει τη «λεπτή γραμμή μεταξύ προσπάθειας και επιτυχίας».

Παρ’ ότι οι Μαριονέτες αποδεικνύουν το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο του τεχνικού προσωπικού στον ελληνικό κινηματογράφο, που γνωρίζει πολύ καλά πώς να αποδώσει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα με τα ανάλογα πλάνα, μας θυμίζουν για ακόμη μια φορά πως η μόνη ελπίδα αναγνώρισης του βρίσκεται στις αισθητικές ακρότητες.