Στην πιο πετυχημένη του ταινία μέχρι στιγμής, το “À l’Origine”, ο Γάλλος σκηνοθέτης Xavier Giannoli αφηγήθηκε την ιστορία ενός άντρα χωρίς μέσα αλλά με απίστευτη θέληση που μπορούσε να κάνει θαύματα. Σε αυτή την νέα του ταινία, που διαγωνίζεται στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ο σκηνοθέτης ασχολείται με ένα παρόμοιο θέμα, όμως αυτή τη φορά το στυλ του, είναι αρκετά διαφορετικό, μάλλον όμως προς το χειρότερο. Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι δύο ταινίες είναι σκηνοθετημένες από τον ίδιο άνθρωπο.

To “Marguerite” βασίζεται στην πραγματική ιστορία μιας πλούσιας γυναίκας που της αρέσει να τραγουδά, χωρίς όμως να έχει ταλέντο στην μουσική ή καλή φωνή. Όταν τραγουδάει, κυρίως σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις στην έπαυλή της, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Ότι όμως της λείπει σε ταλέντο, το έχει στον… τραπεζικό λογαριασμό της και έτσι όσοι την ακούν προσποιούνται ότι τραγουδάει καλά, ενώ όσοι δεν θέλουν να πουν ψέματα αρκούνται να σχολιάσουν το πολύ “προσωπικό της στυλ”.

Δύο νεαροί αναρχικοί καλλιτέχνες ωστόσο, βρίσκουν ότι η Marguerite όντως έχει ταλέντο στην σκηνή, όχι φυσικά στην φωνή, αλλά στην περίεργη παρουσίαση της παράστασής της. Δεν είναι μια καλή τραγουδίστρια, είναι όμως μία εκφραστική καλλιτέχνης με καλή σκηνική παρουσία, σκέφτονται. Η ταινία λαμβάνει χώρα στα 1920s, εποχή που οι άνθρωποι ήταν ανοιχτοί όσο ποτέ σε νέα καινοτόμα πράγματα στον χώρο των τεχνών. Έτσι ενώ η Marguerite μπορεί να είναι μια φρικτή τραγουδίστρια κλασσικής μουσικής, για μία μοντέρνα έκφραση της τέχνης θα μπορούσε να θεωρηθεί ταλαντούχα, παραδόξως εξαιτίας της έλλειψης μουσικού ταλέντου της.

Σε μία ενδιαφέρουσα σκηνή της ταινίας η Marguerite αναφέρεται στον φόβο του να αρχίσουν να της πετάνε ντομάτες όταν εκείνη θα είναι στην σκηνή, με τα λόγια: “Ίσως κάποια μέρα οι ντομάτες να γίνουν και αυτές τέχνη”. Αν και η πρωταγωνίστρια αστειευόταν, χωρίς να το ξέρει έκανε μια προφητεία, καθώς τέσσερις δεκαετίες μετά, οι ντομάτες θα γινόταν όντως τέχνη, καθώς ο Andy Warhol αποφάσισε ότι ένα προϊόν ντοματόσουπας θα μπορούσε να θεωρηθεί αισθητικό-καλλιτεχνικό αντικείμενο.

Τι είναι τέχνη τελικά και τι όχι; Μπορεί κάποιος στην μοντέρνα εποχή χωρίς κάποιο ταλέντο ή χάρισμα να θεωρείται καλλιτέχνης; Όταν η ταινία θέτει αυτό το θέμα γίνεται φανταστική. Θέτει επίσης ανά σημεία και ένα άλλο ζήτημα: Τι θα πρέπει να κάνουν άνθρωποι χωρίς ταλέντο που αγαπούν τόσο πολύ να κάνουν κάτι που δεν μπορούν; Θα πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να ακολουθήσουν τα όνειρά τους ή θα πρέπει να τους πούμε ότι δεν είναι καλοί σε αυτό που πάνε να κάνουν;

Ωστόσο ο Giannoli ή οι παραγωγοί του φαίνεται να μη τολμούν να αφιερώσουν πολύ ώρα σε αυτά τα ερωτήματα και έτσι το σενάριο αναλώνεται για μεγάλο μέρος του χρόνου με λεπτομέρειες.  Για μια ταινία που ασχολείται με την avant garde τέχνη, το Marguerite είναι απογοητευτικά ακαδημαϊκό. Η πρωταγωνίστρια Catherine Frost έχει να φέρει σε πέρας μία πολύ δύσκολη αποστολή. Όταν άνθρωποι της στέλνουν λουλούδια για να της πούνε συγχαρητηρια, από την μία την βλέπουμε χαρούμενη και ταυτόχρονα κάπου μέσα της την βλέπουμε να προβληματίζεται για το αν τα αξίζει. Έτσι η Catherine Frost τα καταφέρνει μια χαρά δίνοντας μια μεγάλη ερμηνεία, εκτός ίσως από όταν βρίσκεται στην σκηνή, όπου φαίνεται ότι το στυλ της υποκριτικής της αλλάζει καθώς εκεί ο χαρακτήρας της δεν πρέπει να τα δώσει όλα. Έτσι όταν είναι στην σκηνή, την βλέπουμε σαν κλοουν που προσπαθεί πέρα από την ανικανότητα του χαρακτήρα της να δώσει μια κωμική νότα.