Μία πολύ ιδιαίτερη ταινία που κατά βάθος φιλοσοφεί για τη ζωή, την ηθική, την αδικία και την τύχη. Οι ζωές πολλών εντελώς διαφορετικών ανθρώπων διαπλέκονται με τρόπο που να αλληλοεπηρεάζονται σε βάθος χρόνου και, σχεδόν να αλληλοκαθορίζονται. Ένα καθ’ όλα γλυκύτατο κοριτσάκι που πάσχει από λευχαιμία, ένας απεγνωσμένος πατέρας με μόνο κίνητρό του την αγάπη για την κόρη του, μία γυναίκα με πλούσιο παρελθόν και σημαντική προσωπική αστάθεια και ένας πρώην φυλακισμένος με έναν κώδικα ηθικής που υπερβαίνει το συμβατικό. 

Φαινομενικά άσχετα επεισόδια από τις ζωές των παραπάνω, αφήνουν το θεατή για μεγάλο χρονικό διάστημα (σχεδόν μέχρι το τέλος!) να αναρωτιέται τι συμβαίνει τελικά στην ταινία και τι σχέση έχουν όλα όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του. Τα ερωτήματα θα απαντηθούν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και όλα θα συνδεθούν αποκαλύπτοντας την ειρωνεία της ζωής.

Το κλίμα της ταινίας είναι πραγματικά πολύ περίεργο και αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση (με μία μικρή προτίμηση προς την πικρή!) Είναι πολλές οι σκληρές σκηνές, με αποκορύφωμα τις τελευταίες  που προκαλούν βαθύ πόνο, αλλά, τοποθετημένες σε μία κατάσταση τρομερά αστεία και αντιφατική, το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι ο θεατής να σαστίσει. Και γι’ αυτό υποστηρίζω ότι η ταινία είναι μία φιλοσοφική προσέγγιση, γιατί διεισδύει σε λεπτομέρειες της ανθρώπινης ζωής και σε καθημερινές αντιφάσεις που άλλες ταινίες, ορίζοντας εξ αρχής το είδος τους, δυσκολεύονται να λάβουν υπόψη.

Παράλληλα μέσα σε όλο αυτό το μπερδεμένο κλίμα, ακούγονται καταπληκτικοί διάλογοι, για την εκπαίδευση, τη λογοτεχνία, το ισπανικό κράτος και την ισπανική κουλτούρα, αλλά και τη σχέση της λογικής με το συναίσθημα. Ετερόκλιτα καθώς είναι τα ζητήματα αυτά φαίνονται να ταιριάζουν γάντι στο μεγάλο ερωτηματικό που τρέφει η ταινία μέχρι το τέλος.

Επιπλέον έχουμε μία άριστη σκηνοθετική άποψη και μία πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση, με συνεχή άλματα μπρος και πίσω στο χρόνο, και ερμηνείες που στέκονται άξιες των περιστάσεων. Παρά την ιδιαιτερότητα και τη μεγάλη διάρκειά της, η ταινία δεν κάνει κοιλιά ούτε λεπτό, διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος και πετυχαίνει να εναλλάσσει στα πρόσωπα του κοινού το χαμόγελο με το φόβο και το γέλιο με τη φρίκη σε δευτερόλεπτα.

Φυσικά έχει ήδη βραβευτεί στο φεστιβάλ κινηματογράφου του San Sebastián 2014 με το «Χρυσό κοχύλι» Καλύτερης Ταινίας και το  «Αργυρό κοχύλι» Καλύτερης Σκηνοθεσίας , και διαγωνίζεται για με ανάλογους στόχους και στο δικό μας Φεστιβάλ. Αύριο, Δευτέρα 2/11, στις 18:30 στη Φρίντα Λιάππα θα γίνει η δεύτερη προβολή της και εγώ, αν δεν την είχα δει, θα έβγαζα άμεσα εισιτήριο.