Πριν καν ακόμα αρχίσουν τα Jumbo να μετράνε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα, το Hollywood βάλθηκε να εγκαινιάσει νωρίς νωρίς της φετινή εορταστική σεζόν. Κι όχι ότι έχουμε πρόβλημα μ’αυτό. Μακάρι να γιορτάζαμε κι από αρχές Σεπτέμβρη αν γινόταν. Οι ενστάσεις μας έχουν να κάνουν καθαρά με την ταινία που φέτος ορίζει την έναρξη των εορτών.

Οι υποψίες υπήρχαν από νωρίς. Συγκεκριμένα από τότε που είδαμε στην αφίσα να συνωστίζονται καμιά δεκαριά πρωτοκλασάτα ονόματα. Είχαμε πάρει το μάθημα μας από το “New Years Eve” και το “Valentine’s day”. Όταν ένα σενάριο είναι κατευθείαν για τον καταστροφέα εγγράφων, το Hollywood που δεν του αρέσει να πηγαίνει τίποτα χαμένο, το κρατάει, το φορτώνει με ένα enseble cast φουλ στους αστέρες, το τυλίγει με εορταστική κορδελίτσα και voi la: “This is Christmas”, ή “This is Easter” ή “This is του Αγίου Ανήμερα” ανάλογα την περίσταση. Για όλα φυσικά φταίει το καταραμένο “Love Actually” του οποίου την επιτυχία πασχίζουν να επαναλάβουν μια δεκαετία τώρα, αλλά δυστυχώς δεν είναι κάθε μέρα του Άη Γιαννιού, που παραδόξως δεν του έχουν κάνει ακόμα ταινία.

Τo “Love the Coopers”, που περιγράφει τα Χριστούγεννα μιας πολυμελούς οικογενείας μεσοαστών, είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Μπορεί να μην είναι ακριβώς σπονδυλωτό, και να γνωρίζουμε εξαρχής το πως συνδέεται αυτό το τουρλουμπούκι από χαρακτήρες, χωρίς να χρειάζεται αυτή η κλασσική πλεον τελική σκηνή που, ώ τι έκπληξη μαθαίνουμε πως ήταν όλοι μπατζανάκηδες, αλλά αυτό είναι και το μόνο κλισέ που γλιτώνουμε. Κατά τα άλλα το “Love the Coopers” είναι εξίσου γλυκερό και επιφανειακό με τα προαναφερθέντα φιλμ. Χρησιμοποιώντας τελείως σχηματικά το κορεσμένο μοτίβο της δυσλειτουργικής οικογένειας η σκηνοθέτης Jessie Nelson, που ‘χει να σκηνοθετήσει από το 2002 και το “I’am Sam”, προσπαθεί να εκβιάσει τη συγκίνηση και το γέλιο αλλά τελικά δεν αποσπά ούτε συγκαταβατικό χαμογελάκι. Τα περιφερειακά storylines μοιάζουν να ‘χουν μπει απλά και μόνο για να γεμίσουν το τυπικό δίωρο, αλλά και τα πιο κεντρικά δεν μοιάζουν περισσότερο εμπνευσμένα.

Η μόνη αντισταθμιστική αρετή που διαθέτει η ταινία είναι κάποιοι από τους ηθοποιούς της που κάνουν το καλύτερο που μπορούν πάνω στο ισχνότατο υλικό που τους δίνεται. Ελπίζουμε να πληρώθηκαν αδρά, ώστε ν’άξιζε όλη αυτή η σπατάλη των δυνατοτήτων τους.