Η ταινία όπου η Natalie Portman ντεμπουτάρισε στο Χόλυγουντ συμπλήρωσε, πριν από λίγο καιρό, 20 χρόνια από τότε που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η Portman, μέσα σε όλα τα άλλα, υπήρξε τυχερή: πήρε τον πρώτο της ρόλο στο Leon, ένα από τα ελάχιστα σοβαρά πράγματα που έχει καταφέρει να κάνει ο Luc Besson στη ζωή του και που παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία, όταν τα άλλα δύο είναι το Απέραντο Γαλάζιο και ο Άρθουρ και οι Μινιμόι. Αντίστοιχα, ο Besson υπήρξε εξαιρετικά κωλόφαρδος γιατί ανακάλυψε και είχε την εξυπνάδα να προσλάβει αυτό το 12χρονο «θαύμα» που απογείωσε την ταινία του στη στρατόσφαιρα.

Ο Leon (Jean Renο) είναι ένας πληρωμένος εκτελεστής, αριστοτέχνης στο επάγγελμά του και με εμφανή έλλειψη συνείδησης. Η μικρή Mathilda (Natalie Portman) είναι ένα κορίτσι μεγαλωμένο μέσα στην παρανομία και σε ένα άθλιο αχούρι, που την έχει κάνει να σιχαθεί τον πατέρα της, ο οποίος συνεργάζεται με εμπόρους ναρκωτικών, αλλά έχει αναπτύξει μία σχέση λατρείας με τον 4χρονο αδερφό της. Όταν οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί της Δίωξης με «οδηγό» των ψυχωτικό Stansfield (Gary Oldman) σκοτώνουν την οικογένειά της, ο Leon και η Mathilda θα συναντηθούν και θα κάνουν ένα απρόβλεπτο deal: εκείνη θα γίνει η «προστατευόμενή» του και σε αντάλλαγμα θα γίνει υπηρέτρια του σπιτιού του. Μόνο που σκοπός της πιτσιρίκας είναι να μαθητεύσει δίπλα στον καλύτερο εκτελεστή, προκειμένου να εκδικηθεί για το θάνατο του αδερφού της.

Χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που τσακίζει και δημιουργώντας άγριες σκηνές στυλιζαρισμένης βίας, ο Luc Besson περιγράφει, αναπτύσσει και εξελίσσει την ιδιότυπη σχέση μεταξύ των χαρακτήρων, που ισορροπεί ανάμεσα στην πατρική ευθύνη και την ερωτική εξάρτηση. Όσο και αν πρέπει να υποκλιθεί κανείς στην υποκριτική ιδιοφυία της σουρεαλιστικής ερμηνείας του Oldman, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι η Natalie είναι συγκινητικά εξαιρετική, σε μία από τις καλύτερες παρουσίες που έχουμε δει από παιδιά αντίστοιχης ηλικίας και που αποκαλύπτει από νωρίς το ξεχωριστό της ταλέντο.