Αν η “Amelie” του Jean Pierre Jeunet  ερωτευτόταν το “Life of Brian” και από κοινού αποφάσιζαν να επιδοθούν σε τρίο με το «Βλέπω το Θάνατο σου», το παιδί που θα προέκυπτε θα ‘μοιαζε επικίνδυνα με  την νέα ταινία του Jaco Van Dormael. Ο συνδυασμός ακούγεται παλαβός αλλά ο Βέλγος σκηνοθέτης που το 2009 μας χάρισε το επίσης πολύ ιδιαίτερο “Mr Nobody” τον κάνει να λειτουργεί και τον μετουσιώνει σε μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική εμπειρία που αν και σε φέρνει συχνά σε αμηχανία, στο τέλος σε κερδίζει με την αυθεντικότητα της.

Πατώντας πάνω σε μια αυθάδη αλλά απολύτως οξυδερκή ανάγνωση του Χριστιανισμού, ο Van Dormael μας παρουσιάζει μια πειραγμένη εκδοχή του κατά την οποία ο Θεός είναι ένας καταπιεστικός μικροαστός πατριάρχης που τον ελεύθερο του χρόνο απολαμβάνει να βασανίζει τους ανθρώπους, στέλνοντας τους κάθε λογής καταστροφές. Απηυδισμένη από την συμπεριφορά του η μικρή του κόρη, εισβάλλει στον υπολογιστή του και στέλνει μηνύματα σε όλους τους θνητούς ενημερώνοντας τους  για την ακριβή ημερομηνία του θανάτου τους. Στη συνέχεια ακολουθώντας τα βήματα του αδερφού της το σκάει προς τη γη, όπου κι αναζητά έξι ακόμα απόστολους για να την βοηθήσουν να γράψει την νέα καινή διαθήκη.

Τα όσα συμβαίνουν από εκεί και πέρα ακροβατούν ανάμεσα στην ποίηση και το ρεαλισμό, μέσα από το ύφος μια θεολογικής κωμωδίας που όσο τολμηρή και βλάσφημη κι αν είναι δεν καταλήγει στιγμή στη χοντροκοπιά. Η Katrin Deuneveu που ερωτεύεται ένα γορίλα, ένα  ψαροκόκκαλο που το σκάει από το πιάτο και ξεσπά σε μουσικοχορευτικο ιντερμέδιο τραγουδώνας το “La Mer”, κι ένας ιερέας που σπάει στο ξύλο τον Θεό μέσα στην εκκλησία είναι μερικά μόνο από τα ακραία που συμβαίνουν.  Το χιούμορ όμως παραμένει πάντα λεπτό και ενώ η διάθεση για πρόκληση είναι σαφής, δεν μοιάζει ποτέ να εξαντλείται σε εύκολες λύσεις. Τίποτα δεν έχει προστεθεί με σκοπό να αποσπάσει μερικά χαχάνα παραπάνω και τίποτα δεν ποντάρει στην εύκολη συγκίνηση. Το μακάβριο μπλέκεται αριστοτεχνικά με το λυρικό σε μια αφήγηση που ξεστρατίζει μεν συχνά από τον πυρήνα της, πάντα όμως για να εξερευνήσει μερικά πολύ ενδιαφέροντα μονοπάτια και συγκεκριμένα έξι αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις ανθρώπων που ζουν με ανοιχτές πληγές περιμένοντας το θαύμα .

Συρράπτοντας μερικά σουρρεαλιστικά στιγμιότυπα που μαγεύουν , ο Dormael παραδίδει μια βαθιά συγκινητική και αισιόδοξη ταινία  που λειτουργεί σαν ανάλαφρη θεολογική σπουδή αλλά και σαν ένα μικρό περιεκτικό μωσαικό των ανθρώπινων τραυμάτων. Μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου κοριτσιού καταδεικνύει τις φαλοκρατικές διαθέσεις των χριστιανικών γραφών και ξαναγράφει μια ανθρωποκεντρική «ολοκαίνουρια καινή διαθήκη» απαλλαγμένη από αυτές. Ευγενέστατος μέσα στην ασέβεια του μας χαρίζει ένα φιλμ που μπορεί να τα βάζει με τον Θεό αλλά αγαπά βαθιά τον άνθρωπο