Είδος:	Δράμα, Σινεφίλ
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	120
Χώρα:	Ηνωμένο Βασίλειο
Σκηνοθεσία:	Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο:	Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Ηθοποιοί:	Alicia Silverstone, Colin Farrell, Nicole Kidman
Πρεμιέρα:	02-11-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο Steven (Colin Farrell), ένας επιτυχημένος καρδιοχειρουργός με μια (φαινομενικά) ευτυχισμένη οικογένεια, θα βρεθεί μπροστά σε ένα αναπάντεχο και δυσεπίλυτο ηθικό δίλημμα, όταν η συμπεριφορά του Martin (Barry Keoghan), ενός έφηβου αγοριού που έχει υπό την προστασία του, αρχίσει να γίνεται εμμονική απέναντί του ενώ η οικογένειά του υποφέρει από μια μυστηριώδη ασθένεια…

Ύβρις, άτη, νέμεσις και τίσις, το κλασικό σχήμα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στο οποίο ένας αλαζόνας και υπερόπτης άνθρωπος υπερεκτιμά τις ανθρώπινες δυνατότητές του και νομίζοντας ότι μπορεί να είναι θεός, υποπίπτει σε ένα ασυγχώρητο σφάλμα που προκαλεί την οργή των θεών, την ανήλεη εκδίκησή τους και την τιμωρία του, βρίσκει τη μεταμοντέρνα διασκευή του στη δαιμόνια πένα του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου και στο βραβευμένο με Βραβείο Σεναρίου στις Κάννες,  «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» τους. Άμεσα επηρεασμένη από την «Ιφιγένεια» του Ευριπίδη και της θυσίας της στους θεούς, η καινούρια ταινία του Λάνθιμου, μετά την προ διετίας, αριστουργηματική δυστοπία του «Αστακού» του, κινείται αυτή τη φορά στα λημέρια του ψυχολογικού θρίλερ και χρησιμοποιεί τους όρους και τις συμβάσεις του μεταφυσικού για να φέρει τον ήρωά του αντιμέτωπο με ένα περίπλοκο ηθικό δίλημμα και μια δύσκολη θυσία.

Ο καρδιοχειρουργός Steven, με έναν εξαιρετικό Colin Farrell στο ρόλο να ξεδιπλώνει σταδιακά το ταλέντο του, ένας άνθρωπος που αψηφά τις θεϊκές εντολές και, ως γιατρός, παίρνει το ρόλο θεού, διαπράττει ύβρη απέναντι στον Martin, ο οποίος σε ρόλο θεού με τη σειρά του αναλαμβάνει να εξαπολύσει τη Θεία Δίκη εναντίον του και την οφθαλμόν αντί οφθαλμού τιμωρία του. Πιστός στις θεματικές που τον απασχολούσαν πάντα στο σινεμά του, όπως η (πολιτική) έννοια της οικογένειας και η εξουσιαστική δομή της στον «Κυνόδοντα» και η ανάγκη υποκατάστασης αγαπημένων εκλιπόντων προσώπων που είδαμε στις «Άλπεις», ο Λάνθιμος τις επαναφέρει στην καινούρια του ταινία για να τις εξελίξει και να τις αναπτύξει περισσότερο εις βάθος αλλά και να στοχαστεί πάνω στο θρήνο και τη διαχείριση της απώλειας, στην εκδίκηση και στην ανάδειξη του ατομιστικού της χαρακτήρα και της ματαιότητας της φύσης της. Ανατέμνει, δε, με… χειρουργική ακρίβεια την υποκρισία της φαινομενικά αψεγάδιαστης μεγαλοαστικής οικογένειας, την ψυχρότητα, την αδιαφορία, τον ανταγωνισμό και τις νευρώσεις που κρύβονται πίσω από την επιδερμική μονάχα τελειότητά της.

Η πορσελάνινη ψυχρότητα της Nicole Kidman ως γυναίκας του Steven, φέρνοντας αρκετές φορές ξεκάθαρα στο νου την «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» εποχή της, αλλά και το αδιαπέραστο προσωπείο του Colin Farrell, οι ξύλινοι, σχεδόν ρομποτικοί διάλογοι που χαρακτηρίζουν το Λανθιμικό σύμπαν της έλλειψης επικοινωνίας και της αποξένωσης εγκαταλείπονται για πρώτη φορά στο σινεμά του με το Λάνθιμο να επιτρέπει στους ηθοποιούς  του μια σταδιακή μετάβαση στο συναίσθημα και την εκφραστική ερμηνεία, σαν αυτή τη φορά η επικυριαρχία του Παραλόγου που χαρακτηρίζει τις ταινίες του να επιδρά στην ψυχοσύνθεσή τους και να τους παραλύει – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το κλασικό, αποστειρωμένο περιβάλλον είναι όμως και σε αυτό το φιλμ παρόν, με τους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού να μη διαφέρουν από αυτούς της κλινικής, αλλά και την εξαιρετική πλανοθεσία, με την κάμερα να ακολουθεί διαρκώς τους ήρωες καθώς περπατούν μέσα από φαινομενικά ατέλειωτους διαδρόμους ή να τους  παρακολουθεί αποστασιοποιημένα σε κοντρ-πλονζέ όσο συνομιλούν σε μια δεξίωση, να είναι εμφανώς επηρεασμένη από το σινεμά του Κιούμπρικ.

Ο «Θάνατος του Ιερού Ελαφιού» είναι μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση σε κατάσταση κρίσης, ένα σινεμά βάθους και ουσίας με άπλετες φιλοσοφικές, υπαρξιακές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις, μια από τις ταινίες της χρονιάς, που αποδεικνύει γιατί ο Γιώργος Λάνθιμος και οι ταινίες του είναι τα καλύτερα εγχώρια προϊόντα μας εδώ και χρόνια.