Είδος:	Περιπέτεια
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	115
Χώρα:	Αυστραλία
Σκηνοθεσία:	Greg McLean
Σενάριο:	Justin Monjo
Ηθοποιοί:	Daniel Radcliffe, Thomas Kretschmann
Πρεμιέρα:	07-12-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Μία αληθινή τρομακτική ιστορία επιβίωσης, βασισμένη στο διεθνές Best-Seller του Yossi Ghinsberg. Τέσσερις ταξιδιώτες ξεκινούν ένα ταξίδι στη καρδιά του δάσους του Αμαζονίου. Όμως αυτό που ξεκινάει σαν μια ονειρεμένη περιπέτεια εξελίσσεται σε απόλυτο εφιάλτη.

Τυπική περιπέτεια επιβίωσης, κομμάτι ενός είδους περιπέτειας που στοχεύει στη δόμηση σασπένς και αγωνίας με βασικά εργαλεία την αντίθεση Ανθρώπου-Φύσης, την σύνθεση ομορφιάς-κινδύνου (τα τοπία της ζούγκλας είναι εντυπωσιακά αλλά και απειλητικά με άγριο τρόπο) καθώς και την αυτόματη ίντριγκα που δημιουργείται στον μέσο δυτικό άνθρωπο (που άλλωστε θα δει και την ταινία…) όταν εκείνος στέκεται μπροστά στο άγνωστο και το εν δυνάμει επικίνδυνο, το «Jungle» καταφέρνει να σε κρατάει στην τσίτα χωρίς ποτέ να κάνει αφηγηματική κοιλιά αλλά και χωρίς ποτέ να γίνει υπερβολικό.

Το σενάριο δεν βιάζεται να αναπτυχθεί άρον-άρον και να ξεπεράσει το οτιδήποτε εισαγωγικό για να μπει στο παρασύνθημα αλλά αντίθετα δίνει χώρο ανάπτυξης τόσο στις συνθήκες πάνω στις οποίες θα δομηθεί στη συνέχεια η περιπέτεια όσο και στους ίδιους τους χαρακτήρες. Ταυτόχρονα, δεν φλυαρεί: κάθε στοιχείο που προστίθεται μοιάζει χρήσιμο για την ιστορία που κοιτάμε. Ναι, δεν βλέπουμε κάποιο αριστούργημα (και ούτε υπήρχαν τέτοιες προσδοκίες άλλωστε) αλλά το «Jungle» κάνει τα πάντα σωστά και μετουσιώνεται επιτυχώς σε αυτό για το οποίο προοριζόταν: σε μια καλοδουλεμένη περιπέτεια γεμάτη αγωνία.

Η «oldschool» μεθοδολογία μέσω της οποίας το «Jungle» κατασκευάζεται, μια μεθοδολογία που στην εποχή που οι περίπλοκες αφηγήσεις και οι διφορούμενες ερμηνείες είναι ταυτισμένες με τα βαθυστόχατα μηνύματα, είναι δεδομένο πως θα κάνει μπόλικους κριτικούς κινηματογράφου να σνομπάρουν την ταινία. Είναι ωστόσο επίσης δεδομένο πως το κινηματογραφικό κοινό και ειδικότερα το κοινό στο οποίο απευθύνεται θα την γουστάρει. Ειδικά αν η 90s κινηματογραφική αισθητική δεν το «χαλάει» ιδιαίτερα. Και στην τελική, για μια ταινία, αυτό είναι που μετράει πραγματικά.