Το “Joy” είναι η τρίτη ταινία (είχαν προηγηθεί τα American Hustle και Silver Linings Playbook) που ο σκηνοθέτης David O.Russel ενώνει τις δυνάμεις του με την Jennifer Lawrence, είναι η πρώτη όμως που την αφήνει να ηγείται του cast. Και δεν μπορούμε παρά να επικροτήσουμε τούτη την απόφαση, καθώς η βραβευμένη με Oscar  ηθοποιός σηκώνει στις πλάτες της με άνεση το εγχείρημα και γίνεται η καρδιά του, πλημμυρίζοντας  το με την μοναδική της ενέργεια .  Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Joy Mangano, της νοικοκυράς που εφήυρε την «θαυματουργή σφουγγαρίστρα» το 1990, το “Joy” ακολουθεί την πορεία μιας δυναμικής γυναίκας που κατόρθωσε, παρά τις αντιξοότητες,  να εξελιχθεί σε μια από τις πιο πετυχημένες επιχειρηματίες της Αμερικής.

Έχουμε χορτάσει να βλέπουμε στο χολιγουντιανό σινεμά, διάφορα outsiders να τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω από το αμερικάνικο όνειρο μέχρι τελικά να το αγγίξουνε, ποτέ όμως αυτό το κυνηγητό δεν ήταν τόσο συναρπαστικό όσο στο “Joy”. Η ταινία του  O.Russel ξεχειλίζει από ειλικρίνεια, κάνοντας το κλισέ να λειτουργεί από την αρχή μέχρι το προδιαγεγραμμένο happy end. O δημιουργός δεν κάνει καθόλου εύκολη την διαδρομή για την ηρωίδα του και την αφήνει να αντιμετωπίσει όλο το «σκοτάδι» του επιχειρηματικού κόσμου και την οικογενειακή αποδοκιμασία, μέχρι να φτάσει στο στόχο της. Ταυτόχρονα η Jennifer Lawrence πλάθει έναν αβίαστα συμπαθή και τρισδιάστατο χαρακτήρα, που δεν μπορεί παρά να σου ραγίζει η καρδιά, κάθε φορά που οι προσπάθειες του βρίσκουν τοίχο.

Κι αν κάποιος μπορεί να κατηγορήσει τον O.Russel, πως η ταινία του στερείται στέρεου ύφους (που δεν στερείται), το  “Joy” διαθέτει σοβαρό λόγο ύπαρξης μόνο και μόνο για την υποδειγματική ερμηνεία της βασικής του πρωταγωνίστριας.  Όπως και η Joy που υποδύεται, έτσι και η Lawrence σε μια βιομηχανία που βασίζεται στην εικόνα και κατ’επέκταση στο ψέμα, έχει κατορθώσει να καθιερωθεί με κυρίαρχο trademark της την  αυθεντικότητα. Γι’αυτό και είναι αναμφισβήτητα η πιο ικανή ηθοποιός της γενιάς της, στο να προκαλεί γνήσια συγκίνηση και την απόλυτη ταύτιση με το θεατή , είτε πρωταγωνιστεί σε ένα action blockbuster όπως το “Hunger Games”, είτε σε ένα πιο ανθρωποκεντρικό σινεμά όπως αυτό του O.Russel. Το “Joy” λοιπόν της προσφέρει, το ιδανικό όχημα για να επιδείξει αυτή της την  «υπερδύναμη».

Μέχρι τους τίτλους τέλους, έχεις μισήσει όποιον την εμπόδισε ή της έκοψε τα φτερά κι έχεις αγαπήσει όποιον  την στήριξε και πίστεψε στις δυνατότητες της. Κι όλα αυτά χωρίς να ‘χεις την αίσθηση πως παρακολουθείς μια φασόν αγιογραφία που σε χειραγωγεί συναισθηματικά. Ακόμα κι αν το “Joy” λοιπόν δεν ξεκινά από κάποια πιο περίπλοκη η φιλόδοξη αφετηρία, από το να διηγηθεί ένα τυπικό success story, τελικά καταλήγει μια δυνατή κινηματογραφική εμπειρία χάρη στην Lawrence αλλά και στον O.Russel, που εδώ μέσα από την φαινομενική ελαφρότητα με την οποία διαχειρίζεται το υλικό του, καταφέρνει να αναδείξει όλη την δραματική του βαρύτητα.